εμένα οι μύθοι μου

εμένα οι μύθοι μου λέγονταν Καντ και Χέγκελ, -ποτέ δεν κατάλαβα τον Μαρξ, ούτε όταν τον μετέφρασα, μια προτίμηση στον Ένγκελς δεν κρύβεται ως τώρα- Κούντερα με το "Αστείο" του και Ελύτης με τους "Προσανατολισμούς", Ρίτσος με τα "κιγκλιδώματα" και την "Γκραγκάντα", -διάβαζα την "Κίχλη" του Σεφέρη και δεν καταλάβαινα γρυ, χρειάστηκαν χρόνοι πολλοί για να της δώσω την απόλυτη προτίμηση, στον Σεφέρειο αγέρα απάνω- Χέντριξ και Τζόπλιν, Cream, Clash, Deep Purple και ο Θεός Ρόμπερτ Πλαντ με την ουρανομήκη  φωνή στους Led Zeppelin.



Κάποια στιγμή, στην γνωστή διεύθυνση της Γ' Σεπτεμβρίου, ο Λειβαδίτης μου τσίμπησε το μάγουλο και είπε σιγαλά: "φύγε από δωμέσα, θα μαραθείς", δεύτερη φορά που το άκουγα σε διάστημα ανάσας μετά την πατρική θυμοσοφία, θέλοντας να πατροκτονήσω εν ψυχρώ δις. Μπρος στον Λειβαδίτη, μάλλον κοκκίνησα (μετέφηβη)-
Τον καιρό κείνων των αναγνωσμάτων κι ακουσμάτων της εφηβείας γνώρισα τον Γιώργο Δουατζή. Ως σήμερα, εκτιμώ βαθύτατα την έξοχη υπαρξιακή κι ανθρωποκεντρική του ποίηση.
Γράφει για  έναν ποιητή, συγκαταλέγεται πια στους μύθους:

http://fractalart.gr/mnimi-tasou-leivaditi

… γιατί ποιος κέρδισε ποτέ τη νύχτα ή το όνειρο… {«Σκοτεινή πράξη-Χορικό", εκδ. Κέδρος, 1974}

 (από τα «Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», ποίηση Γιάννη Ρίτσου, μουσική Μίκη Θεοδωράκη, 1973)

-από τη θρυλική  συναυλία στο Καραϊσκάκη, τον Σεπτέμβρη του 1974, χορεύοντας στις κερκίδες…-