- Mourrons pour des idées, d'accord, mais de mort
lente
D'accord, mais de mort lente-
D'accord, mais de mort lente-
*μάνι-μάνι δεν γίνεται? pleeeeease...........*
"Η εποχή αλλάζει,
αυτοί που οσμίζονται καλά πίσω από τα κλειστά χαμόγελα,λένε πως ο κύκλος των ανθρώπων τελειώνει.
Αυτοί που έκαναν θρίαμβο τις ήττες τους και βρέθηκαν στις κατακόμβες, αυτό λένε.
Κάποιες φορές, οι κατακόμβες είναι μια σωτηρία γεμάτη φως κι οι ήττες γνώση του πόνου, της αγάπης και της ηδονής.
Επικρατεί η ασθένεια της αγλωσσίας, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί σωστά η ηλιθιότητα του δίποδου ζώου που ονομάστηκε άνθρωπος.
Ο πλανήτης φοράει αντιασφυξιογόνα μάσκα και περπατάει στα τυφλά.
Η ασθένεια της τυφλότητας δεν παίρνει από αντιβιοτικά.
Τόσα βουνά από κόκκαλα στα κρεματόρια και τόσο αίμα χυμένο στους δρόμους των πολέμων δεν μπόρεσαν οι λέξεις ως φαίνεται να περιγράψουν στους επόμενους.
Κι έτσι, ενω ο πόλεμος έχει μόνο θύματα, παίρνουν νόμπελ ειρήνης αυτοί που γέμισαν πίδακες αίματος μέρη χωρισμένα στα δυό..απλά επειδή σύναψαν κάποια συμφωνία παύσης.. (Ποιός χέστηκε για τα νόμπελ αγάπη μου)
Η τραγικότητα δεν περιγράφεται, την ζεις κάθε ημέρα που η ζωή σου εξαρτάται από έναν ηλίθιο που θα πατήσει ένα κουμπί.
Οι ειδήσεις είναι πύργοι οργίων.
Τα χρήματα είναι πηγή δυστυχίας και ελέγχου των μαζών.
Σε λίγο, το πολύ πολύ,να χωριστούν οι πόλεις με συρματοπλέγματα, εδώ ζουν και διασκεδάζουν οι πλούσιοι, εκεί ζουν και υποφέρουν με άρρωστες σάρκες οι φτωχοί.
Η καρδιά έκλεισε, όποιος περιφέρεται με την δική του ανοιχτή το μόνο που θα δει είναι πόσο εκτίθεται περιφερόμενος έτσι.
Οι εξαιρέσεις, απειλούνται σαν είδος σε εξαφάνιση.
Η εποχή αλλάζει,
διάγουμε βίο προς το τέλος της.
Τρομάζω να βλέπω τον ανθρωποπλανήτη να είναι σαν ένας σκορπιός που μπήγει το κεντρί με το δηλητήριο μέσα του.
Γιατί αυτό κάνει αιώνες τώρα το είδος μας,
σκοτώνει τον εαυτό του εφευρίσκοντας αφορμές.
Εγώ σαν ένας σκορπιός που ξέρει πόσο τοξικό είναι το κεντρί, με απάλλαξα, σαφώς όχι ανώδυνα.
Το κεντρί,προσπαθώ να το κάνω γνώση, αγάπη,εμπειρία και ζωή.
Θα θαυμάζω τους ερημίτες καλλιτέχνες και τους καταραμένους των γραμμάτων πάντα θα αναζητώ,για να δεχτώ λιγο φως.
Σε τούτη την χώρα που περισσεύει το φως επικρατεί η συσκότιση..
Αλλά δεν γεμίζω ενοχές που κατοικώ εδώ, βλέπω κι όλοι οι άλλοι πού πηγαίνουν..
Η ανθρωπότητα κοιμάται,
ςςςςςςςςςςςςςςςςςς,
μην την ξυπνάτε.
Βλέπει όνειρα πως θα ξεφύγει από την μελαγχολία της.
Χαχαχχαχαχα,
ιλαρή η τραγωδία της.
Μα δεν θα φορέσω πένθος,
θα φτιάχνω συμμορίες γλυκιές για να αντέξω να ζω.
Και να λέω,
ανάθεμα,πόση βλακεία χωρά στο μικρό μας κεφάλι..
Απέραντη είναι,και έχει αχνό πράσινο με σπαρμένο καφέ,
κόκκοι από σκατά που παλεύουν να φορέσουν δέρμα και οστά.
Κι αυτή η λέξη, η αγάπη ρε φίλε, πώς λιθοβολήθηκε,
στον πάτο της σκιάς μας βασιλεύει,
υποφέρει μα δεν μιλάει.
Παλεύει με την αγλωσσία που αδίστακτα της υπέβαλαν.
Στην υγειά μας,
μάλλον μπήκε τώρα το Φθινόπωρο,
το έπιασες;"-
