Εικόνα πρώτη: 1970, Νέα Μάκρη, ένα σπιτάκι τόσο-δω (αλλιώς καλύβι), με κουρελούδες και βιβλία παντού, δύο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι στα μάτια μιας εφήβου. Τα μάτια, όμως, τα μάτια, σπινθήριζαν. Όσα έλεγαν, όσα είπαν, συμπληρώνοντας ο ένας την άλλη και αντιστρόφως, στο μυαλό ως και μήνες μετά. Τότε πρωτοδιαβάστηκαν τα σονέτα του Σαίξπηρ. Ήταν εκεί κι η Ελένη, η κόρη της Βούλας Δαμανάκου, μια πολύ όμορφη μελαχροινή κοπέλλα με μακριά μαύρα μαλλιά.
Εικόνα δεύτερη: 1971, Κως, ένα ξενοδοχείο έξω από την πόλη, λίγες διακοπές , μια παρέα από φοιτητές και ακόμη σχολιαρόπαιδα
(υπό την μητρική εποπτεία πάντα). Πάλι η Ελένη, με τον τότε αγαπημένο της, (η ζωή μας μόνο συμπτώσεις, τελικά...)
Εικόνα τρίτη: Όσα ανακοινώνονταν στα έντυπα για τον Οτσαλάν και τη στέγη που του προσέφερε η κυρία Βούλα Δαμανάκου.
Αντίο σας κυρία Δαμανάκου. Πολύ ζήσατε, δεν είναι εποχές αυτές για τις δικές σας τις γενιές, είναι άγριες.
ΥΓ: Φυσικά τα Συριζάκια, μεγαλύτερα και νεώτερα, θα λέγαν τα δικά τους, το πράξανε, λύπη να σε εκθειάζουν άνθρωποι που είναι άλλοι πια, σαν τη νιότη...
(...)Δεν είν’ η αγάπη μπαίγνιο του καιρού,
Που αυτός θερίζει ροδομάγουλα και χείλια·
Η αγάπη δεν πηγαίνει με ώρες και με μίλια
Γιατί θα βρει την άκρη, πάντα και παντού. (...)
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σονέτο 116http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=54614.0 σονετο 116
http://www.makthes.gr/news/GR/reportage_S/reportage_C/Boyla_Damianakoy__Ypodoylosame_ti_hora_mas?mode=archives
http://www.enikos.gr/society/409702,Efyge-apo-th-zwh-h-Boyla-Damianakoy.html
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A3%CE%B1%CE%AF%CE%BE%CF%80%CE%B7%CF%81_(%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82_%26_%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%94%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85)
Αν ήμουν εκεί θα σας είχα φέρει αυτά, τώρα, εικονικά...
μαζί με αυτό, είναι μία πολύ καλή ποιήτρια, στην συν~Βασιλεύουσα, Χλόη Κουτσουμπέλη την λένε, και διαθέτει τα γνωρίσματα που οφείλουν να δεσπόζουν στη λογοτεχνία παντός καιρού: σεμνότητα, ταπεινότητα,αξιοπρέπεια, είσθαι και ουχί φαίνεσθαι:
ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ
ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ
ΙΙ
Η γυναίκα μεγαλώνει.
Τα ποιήματα μικραίνουν.
Θα πρέπει να παραγγείλει
άλλο μέγεθος πόνου.
Η γυναίκα μεγαλώνει.
Τα ποιήματα μικραίνουν.
Θα πρέπει να παραγγείλει
άλλο μέγεθος πόνου.
Τω όντι, τα δύο φύλα δεν είναι μόνο αλλιώς, γράφουν αλλιώς.
Καλημέρα στον Παράδεισό σας κυρία Δαμανάκου, σε βάθος χρόνου, μου έκανε μεγάλο καλό που σας γνώρισα, γνωρίζοντας πως τα περισσότερα από τα σονέτα του Σαίξπηρ που εκδόθηκαν ήσαν δικής σας πνοής όσο κι αν υπήρξε πρωτοπόρος και σημαντικότατος ο σύντροφός σας εν ζωή κ. Βασίλης Ρώτας.
Κι επειδή την τελευταία φορά που μιλήσαμε, δεν πάνε και πολλά χρόνια, σας είχα διαβάσει αυτό και σας άρεσε, με αυτό σας αποχαιρετώ:
Κάτι
Από την συλλογή
«Η τελευταία αθωότητα», 1956
νύχτα που φεύγεις
δώσ’ μου το χέρι
έργο κοχλάζοντος αγγέλου
οι μέρες αυτοκτονούν,
γιατί;
νύχτα που φεύγεις
καληνύχτα
Αλεξάντρα Πισαρνίκ, ποιήτρια Αργεντινή.
το ποιανού ή ποιανής είναι μία απόδοση τι σημασία να έχει? το πρωτότυπο δεν μετράει? έτσι... εσείς γνωρίζετε καλλίτερα...
