1994, 15 Ιούνη γύρω στις 6 μμ:
περπατούσαμε στην οδό Ρηγίλλης, σταθήκαμε, σαν από προαίσθημα μπρος στον αριθμό 17, όπου η κατοικία του Χατζηδάκι. Μία φίλη είχε κινητό,από τα πρώτα της εποχής, χτύπησε εκείνη τη στιγμή, την είδαμε να συννεφιάζει, "πέθανε ο Χατζηδάκις", κατοικούσα και δούλευα βόρεια στην Αττική, είχα παρκάρει παραδίπλα για να μεταφέρω την κυρία Κατερίνα στην Δουκίσσης Πλακεντίας όπου τότε δίνονταν συναυλίες από τις οποίες ποτέ δεν λείπαμε, η Σαβίνα είχε συναυλία, κάποιος έπρεπε να ανεβάσει τη μαμά της, μου αναλογούσε. Η κυρία Κατερίνα Γιαννάτου, με τον αλέγρο της χαρακτήρα (η στενότερη φίλη της μάνας μου από τα πανεπιστημιακά έδρανα και vice versa, ποτέ δεν θα ξεχάσω τη διήγηση της Ζωρζέτας, μικρότερης αδερφής της μάνας-έλειπα- όταν ήρθε στην κλινική να αποχαιρετίσει τη φίλη της) έκανε ένα μόνο σχόλιο: "το κεφάλι σου σε έφαγε βρε Μάνο μου". Η Δουκίσσης ήταν σε αδιαχώρητο. Η Σαβίνα με την ορχήστρα της επί σκηνής, βγαίνει ο Γιώργος Παπαστεφάνου και αναγγέλλει τον θάνατο του Χατζηδάκι. Για μία ώρα η Σαβίνα τραγουδάει Χατζηδάκι a cappella η ορχήστρα όπου μπορούσε συνόδευε. Πρέπει να είμασταν 500, όρθιοι, σε στάση προσοχής, ακόμη και η κυρία Κατερίνα.
Πάνε 22 χρόνια πιά
η Σαβίνα τραγουδάει πάντα και η κυρία Κατερίνα συνεχίζει θάλλουσα παρ' όλη την 9η της δεκαετία που διανύει, με χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα.
Ερωτικό-Σαραμπάντα,1977 (στίχοι Μάνου Χατζηδάκι)
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή,
μιαν άλλη που δε θα υπάρχω,
μη φοβηθείς
και θα με βρεις είτε σαν άστρο,
όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα,
είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,
είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
μαζεύονται όλοι οι ποιητές
και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
και περιμένουν
να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,
να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό
να σχηματίζει αστερισμό,
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
καληνύχτα...
μιαν άλλη που δε θα υπάρχω,
μη φοβηθείς
και θα με βρεις είτε σαν άστρο,
όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα,
είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,
είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
μαζεύονται όλοι οι ποιητές
και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
και περιμένουν
να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,
να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό
να σχηματίζει αστερισμό,
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
καληνύχτα...
