Ολα τ’ αποτελειώνει ο ορίζοντας»… (Γιάννης Ρίτσος ) 

-ακροτελεύτιο στο τετράστιχο ποίημα «Πάντα», από την ενότητα "τα Μακρονησιώτικα"  συλλογή «Πέτρινος χρόνος»,  Κέδρος, 1990, (©Έρη Ρίτσου, κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του Γιάννη Ρίτσου)-

Απεριχώρητα/

                                            έχεις φωνή;

πιο δυνατά,

                                         η ακοή υποχωρεί

/η ηλικία βλέπεις…\

κρυπτονόηση/

σε σπαραγμένους αρμούς,

ακόμη περιμένουμε

                 τις γάζες/

να μην έρθετε

                                    χωρίς νάρθηκες,

τα σωληνάκια πάντα θα καραδοκούν\

                                                                         ζωή σε λόγου τους/.

Οι διάττοντες

                                   υποχωρούν

                                                      στο φτενότερο

σημείο του μυαλού\

Τα αντίο

ας είναι

             σε

                                                                                      πολλαπλά αντίτυπα,

παραλήπτες

zero\

  Αν ακόμη

 αύριο

είναι

 άλλος καιρός

αν ακόμη

φταίω

Μην μου το πείτε,

παρακαλώ/-

-Η μνήμη-αμφίλυπη-/

Miramar, Habana, Cuba, 1994

Η Απόσταση του Βλέμματος

Η απόσταση του βλέμματος από το κοίταγμα (σε επίπεδο ανύσματος, να οριστεί, πόσες οι συνιστώσες, πού πήγε η μία και μόνη συνισταμένη; το βλέμμα εδώ/ συνιστώσα -συγκλίνουσα, αποκλίνουσα, ποιά- συνισταμένη? ποιά?) εμείς απ' έξω, από μέσα, στις αντανακλάσεις καθρέφτη, θαμπώνει στο βλέμμα, θαμπώνει το βλέμμα, οι καθρέφτες πάντα θολώνουν το βλέμμα (ποιο βλέμμα, το κοίταγμα, ποιο κοίταγμα;), θολωμένα μάτια κλειστά, νάρκισσοι, καθρεπτισμοί στα άσπρα άνθη του νάρκισσου, μάτια ανοιχτά στο άσπρο, μάτια κλειστά στο άσπρο (εκτυφλωτικό= τύφλωση), άσπρο, τυφλωμένο-θολό-θάμπωμα-βλέμμα-μη βλέμμα-κοίταγμα-άβυσσος-κατάρρευση-γκρεμός-χείλος-σώσιμο-πάλι-επιβίωση-τσαλακώνεται το πρόσωπο στο κλείσιμο του χεριού σαν χάρτινο ποτήρι-χρατς το κόψιμο-κόκκινο πάνω στο κόκκινο, αίμα στο βλέμμα/ βλέμμα  στο αίμα/ κοίταγμα στο κόκκινο/ολική επαναφορά:  άσπρο στο άσπρο=γκρίζο-μαύρο-άσπρο-χιόνι-- ά-λογο (μη λόγος) άλογο-άσπρο-καλπασμός-τροτ-πτώση-εμείς/το χέρι σου στο πρόσωπο μου, άσπρο- μελαχροινεύει σαν προγονικό-γίνεται γκριζωπό, σαν βρώμικο χιόνι σ' αλλοτινές κορφές/η ανάσα αιμάτινη σαν βλέμμα στο αίμα κι η πτώση κάθετη, με διαφορά ετών/μαύρο στο μαύρο και κάτι φτενές αναμνήσεις κοκκινήσαν τους καιρούς.-

 Κοίταγες μ' όλα σου τα μάτια λυτά, όταν δέθηκαν φιογκάκι από αλυσσίδες του συρμού, πέσαμε, ήρθαμε στα ίσα μας πια, ούτε δεσμά ούτε κρατήματα.

https://www.youtube.com/watch?v=nVkDfnGobmI

(σε μια κιτρινισμένη φωτοκόπια, εκτύπωση στην  Κούβα το 1966- trouvaille envoyée:  αγάπη χωρίς πίστη-Μπέννυ Μορέ, ο μεγαλύτερος Κουβανός τραγουδοποιός).

μέρες του Αυγούστου -