Giuliano Mesa, "Αυτή η σιωπή που ακούμε μαζί"
σε αφήνω εδώ
με τα σύννεφα τούτα φορτωμένα βροχή
αυλακωμένα από μια αχτίδα
που θα σε ξυπνήσει,
αύριο κιόλας,
όταν θα ’χεις πια αναμνήσεις
να σκεφτείς.
πηγαίνω
στην παρασκιά που απομένει,
εκεί που επιστρέφω, τώρα,
τώρα που μπορεί να ξαναρχίσω,
που θα μπορούσα,
υπάρχει τώρα μονάχα μια αποθυμιά:
ν’ αφήσω, ν’ αφήσω ανέγγιχτη
τη στιγμή εκείνη πριν από τη θλίψη
όταν η θλίψη
γίνηκε μοιρολόι παρηγοριάς
και μετά σιωπή
αυτή η σιωπή που ακούμε μαζί,
τώρα - είναι τώρα που ξέρουμε,
σ’ ετούτη τη στιγμή που διαιρεί
σε αφήνω εδώ
[Μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου]
σε αφήνω εδώ
με τα σύννεφα τούτα φορτωμένα βροχή
αυλακωμένα από μια αχτίδα
που θα σε ξυπνήσει,
αύριο κιόλας,
όταν θα ’χεις πια αναμνήσεις
να σκεφτείς.
πηγαίνω
στην παρασκιά που απομένει,
εκεί που επιστρέφω, τώρα,
τώρα που μπορεί να ξαναρχίσω,
που θα μπορούσα,
υπάρχει τώρα μονάχα μια αποθυμιά:
ν’ αφήσω, ν’ αφήσω ανέγγιχτη
τη στιγμή εκείνη πριν από τη θλίψη
όταν η θλίψη
γίνηκε μοιρολόι παρηγοριάς
και μετά σιωπή
αυτή η σιωπή που ακούμε μαζί,
τώρα - είναι τώρα που ξέρουμε,
σ’ ετούτη τη στιγμή που διαιρεί
σε αφήνω εδώ
[Μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου]
Questo silenzio che sentiamo insieme
ti lascio qui
con queste nubi cariche di pioggia
striate da un bagliore
che ti risveglierà, anche domani,
quando avrai più ricordi
da pensare.
vado
nella penombra che rimane,
dove ritorno, adesso,
adesso che potrà ricominciare,
che potrei,
adesso c’è soltanto il desiderio:
lasciare, lasciare intatto
questo momento prima del dolore,
quando il dolore
è diventato nenia di conforto
e poi silenzio,
questo silenzio che sentiamo insieme,
adesso – è adesso che sappiamo,
in questo momento che divide
ti lascio qui….
από εδώ: http://www.poiein.gr/archives/27948
Της Ρηνούλας, είναι κι οι μέρες τέτοιες...
αυτά, πόσο πολύ της άρεσαν της Ρηνούλας: με τι προσήλωση άκουγε όλη τη Μπαλιστρέρι, ρουφώντας ήχους και τονισμούς και, αιφνιδιάζοντας, όπως πάντα, χωρίς πολλά-πολλά, την έπαιζε τάλε-κουάλε στην κιθάρα (όλο μου άλλαζε τις χορδές, αναζητώντας την τελειότητα στον ήχο...).
έκανε την κιθάρα της μαντολίνο:
σαν ένα όμορφο ξωτικό, δεν ήταν του κόσμου τούτου η Ρηνούλα, πάντα θα μας λείπει...... λέγαμε τις προάλλες, να χορδίζει ατέλειωτα ως τον τέλειο ήχο την κιθάρα, να την κάνει μπουζούκι, πιάνο, μπαντονεόν, κουάτρο και να τραγουδάει μ' εκείνη τη δραματική φωνή Βιολέτα volver a los 17, λες και άκουγες την ίδια τη Βιολέτα Πάρρα,
οι σπάνιοι άνθρωποι θα λείπουν πάντα κι η Ειρήνη ήταν ένα σπάνιο σπουργιτάκι που μπορούσε να γίνει γύπας και να μας κατασπαράξει, δεν το έκανε ποτέ, έμεινε στα χαμηλά, δεν άντεχαν τα φτερά της για τα ψηλά?.... μια χαρά αντέχαν. Ήξερε πως μπορούσε, δεν θέλησε ποτέ να ασκήσει αυτή της τη δυνατότητα, ίσως από σεβασμό σ' εμάς που δεν μπορούσαμε.
έκανε την κιθάρα της μαντολίνο:
σαν ένα όμορφο ξωτικό, δεν ήταν του κόσμου τούτου η Ρηνούλα, πάντα θα μας λείπει...... λέγαμε τις προάλλες, να χορδίζει ατέλειωτα ως τον τέλειο ήχο την κιθάρα, να την κάνει μπουζούκι, πιάνο, μπαντονεόν, κουάτρο και να τραγουδάει μ' εκείνη τη δραματική φωνή Βιολέτα volver a los 17, λες και άκουγες την ίδια τη Βιολέτα Πάρρα,
οι σπάνιοι άνθρωποι θα λείπουν πάντα κι η Ειρήνη ήταν ένα σπάνιο σπουργιτάκι που μπορούσε να γίνει γύπας και να μας κατασπαράξει, δεν το έκανε ποτέ, έμεινε στα χαμηλά, δεν άντεχαν τα φτερά της για τα ψηλά?.... μια χαρά αντέχαν. Ήξερε πως μπορούσε, δεν θέλησε ποτέ να ασκήσει αυτή της τη δυνατότητα, ίσως από σεβασμό σ' εμάς που δεν μπορούσαμε.
