“Σου είπα όσα νόμιζα ότι ήθελες να ακούσεις. Με τον τρόπο που νόμιζα ότι ήθελες να τα ακούσεις. Μ' όλους τους τρόπους που μπορούσα να σκεφτώ. Έπαψα να σκέφτομαι όταν σε είδα. Δεν υπάρχουν σκέψεις στο κεφάλι μου όταν σε βλέπω. Μόνο μουσικές. Στις τραγούδησα. Συνέθεσα ρεμπέτικα και συμφωνίες, καψουροτράγουδα και ροκ αλαλαγμούς, (-α, και Μπάχ, σας αρέσει ο Μπάχ? - )... έγινα σαξόφωνο και σιωπή. Σώπασα για σένα. Σώπασα και σε κοίταξα. Σε κοιτούσα με μάτια γενναία ώστε να αντέχουν να σε κοιτούν και δειλά ώστε να αντέχουν ...να κοιτούν οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι το πρόσωπό σου πρόσωπο. Σε κοιτούσα και ό,τι είχε μείνει συνειδητό μέσα μου προσπαθούσε να υποψιαστεί τι είναι τελικά το πρόσωπό σου. Το πρόσωπό σου κοριτσάκια αγέννητα που θα με φώναζαν "μπαμπά", το πρόσωπό σου η πηγή όλων των πόνων, το πρόσωπό σου ανεξήγητη εξήγηση, το πρόσωπό σου η παραχαραγμένη μέσα μου {αυθαίρετα ή μοιραία, δεν με νοιάζει και δεν με απασχολεί} εκδοχή της ομορφιάς κι όλα τα άλλα πρόσωπα, όλα τα άλλα σχήματα, όλες οι άλλες μορφές του κόσμου λερές. Ελευθέρωσέ με απ' την ασχήμια, ελευθέρωσέ με απ' όλες τις υπόλοιπες εικόνες. Δεν θέλω να βλέπω τίποτα που να μην είσαι εσύ.
Τέτοια σου 'λεγα, παραισθανόμενος πως μπορείς να με ακούσεις, πως μπορείς να με κοιτάξεις. Μα πώς θα 'ταν ποτέ δυνατό, μικρό μου κέλυφος; Σε έχω εδώ, δεμένη στην καρέκλα και λουσμένη στη βενζίνη, κι ούτε τώρα με προσέχεις. Ψάχνεις τρόπο να λυθείς. Αν ήμουν σχοινί θα με κοιτούσες; Αν ήμουν πυροβολισμός που με σκότωνε για να σωθείς θα με άκουγες; Ανάβω τον αναπτήρα, σίγουρος ότι δεν θα μπορέσω να σε κάψω, σίγουρος ότι αδυνατώ να έχω την οποιαδήποτε επίδραση πάνω σου, σίγουρος ότι το πρόσωπό σου θα μείνει ανέπαφο. Ανάβω τον αναπτήρα και είμαι εγώ αυτός που θα καεί, ενώ οι φλόγες θα τρώνε τα πάντα εκτός από το πρόσωπό σου. Σε λίγα λεπτά θα το ξανααντικρύσω στην κόλαση, κι εκεί θα το κοιτώ αιώνια, θα του μιλώ αιώνια, θα του γράφω αιώνια κι αυτό δεν θα έχει αντίδραση καμιά.

Ζεϊμπέκικο αντί ταγκό “

                     το σκοινί (αν το τραβήξουμε, θα πέσουμε..., τραβηγμένο είναι οιονί)
 
... " ένα συναίσθημα αποστέρησης κατακαθίζει μεσοστρατίς στα βράχια, τροχιοδρομεί στο ένα και μοναδικό βάραθρο-αιωρείται -το κέρμα έχει μία μόνο πλευρά-."...

-          Η απόσταση από το ποίημα, μία ρανίδα κι ένα δίκοπο…-