Μια περιπετειώδης ζωή, από τόσες πόλεις λόγω των μετακινήσεων του στρατιωτικού πατέρα της, από τμηματάρχης στον ΟΤΕ, επιχειρηματίας στη Λεοπολντβίλ του Βελγικού Κονγκό, Διευθύντρια Διεθνών Σχέσεων στον ΕΟΜΜΕΧ.
Κανονικά, θα έπρεπε να είχε γίνει γιατρός, είχε το χάρισμα, άλλες εποχές πλην...
Γεννημένη για δημόσιες σχέσεις (εμείς φρίτταμε...) διοργάνωνε προεκλογικές συναντήσεις των στενών της φίλων Μαγκάκηδων και του Γεωργίου Μαύρου στα σαλόνια της, στη μεταπολίτευση. Διάβαζε πολύ, ζούσε πολύ τη ζωή της... Είχε κληρονομήσει τη μαστοριά στη μαγειρική της μάνας της Μαργκαρέτε και την ωραία κοντράλτα φωνή της
Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2002 από εμβολή, δεν πρόλαβε να δει τη δεύτερη εγγονή της.
με το μοναχοπαίδι της στη Λεοπολντβίλ του Βελγικού Κονγκό, 1960
Αγαπούσε πολύ τον Σαχτούρη και ιδιαίτερα αυτά:
Ὁ
βυθός
Ἕνας
ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι
Κι
ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη
Φτάνει
ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια
Μὰ
δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι
Ὀρυχεῖο
Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α
Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα
Νὰ μὲ θυμᾶσαι
Ὁ στρατιώτης ποιητής
Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου
Τὴ μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα
τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο
μέσα στὸ φόβο
πέρασε ἡ ζωή μου
τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο
μέσα στὸ φόβο
πέρασε ἡ ζωή μου
Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα
καρφώνω.
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα
καρφώνω.
(απὸ τὴ συλλογή Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ)
λάτρευε το θέατρο (δεν νομίζω πως υπήρξε θεατρική παράσταση που να μην είχε δει, ούτε που θυμάμαι σε πόσες παραστάσεις με είχε "σύρει"για να της κάνω το χατήρι-δύσκολο να χαλάσεις χατήρι στη Ζωρζέττα- ) και την κλασική μουσική, ιδιαίτερα την προκλασική, έπαιζε νυχθημερόν σε όποιο σπίτι κι αν έμενε, παροιμιώδης στις μετακομίσεις σπιτιών, αναρίθμητος ο αριθμός (έλεγε χαρακτηριστικά: "αντί να το φτιάξω πάω αλλού"-μάλλον της έμοιασα σ' αυτό, έχω πολλά από τη Ζωρζέττα, εξάλλου, η οικογένεια λέει πως ο γιος της θα έπρεπε να είναι της μάνας μου κι εγώ της Ζωρζέττας παιδί, έτσι είναι)...
με τη μεγαλύτερη αδερφή του παππού, την πιο αγαπημένη της,τη θεία Μαίρη, δεν είχαν χάσει καμιά συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας για δεκαετίες, ούτε παράσταση στο Ηρώδειο ή την Επίδαυρο. Τα τελευταία χρόνια έζησε και στο Πορτοχέλι, σε ένα μεγάλο σπίτι που χτίσανε με τον άντρα της Ντίνο γυρίζοντας από τις Αφρικές, 10 μέτρα από μία παρθένα θάλασσα, ανάμεσα σε δεκάδες φίλους και γείτονες,-υπερδημοφιλείς κι υπερ-αγαπητοί κι οι δυό τους- οι συγκεντρώσεις μετά Ζωρζέττιων εδεσμάτων έχουν αφήσει εποχή... Και τα ντουέτα τους στο τραγούδι με τον άντρα της Ντίνο. Με παρηγορεί κάπως η σκέψη πως μέρες πριν πεθάνει, κι αφού της είχαμε γιορτάσει τα τελευταία της γενέθλια, την πήγα στην τελευταία θεατρική παράσταση που τόσο επιθυμούσε να δει....
λάτρευε το θέατρο (δεν νομίζω πως υπήρξε θεατρική παράσταση που να μην είχε δει, ούτε που θυμάμαι σε πόσες παραστάσεις με είχε "σύρει"για να της κάνω το χατήρι-δύσκολο να χαλάσεις χατήρι στη Ζωρζέττα- ) και την κλασική μουσική, ιδιαίτερα την προκλασική, έπαιζε νυχθημερόν σε όποιο σπίτι κι αν έμενε, παροιμιώδης στις μετακομίσεις σπιτιών, αναρίθμητος ο αριθμός (έλεγε χαρακτηριστικά: "αντί να το φτιάξω πάω αλλού"-μάλλον της έμοιασα σ' αυτό, έχω πολλά από τη Ζωρζέττα, εξάλλου, η οικογένεια λέει πως ο γιος της θα έπρεπε να είναι της μάνας μου κι εγώ της Ζωρζέττας παιδί, έτσι είναι)...
με τη μεγαλύτερη αδερφή του παππού, την πιο αγαπημένη της,τη θεία Μαίρη, δεν είχαν χάσει καμιά συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας για δεκαετίες, ούτε παράσταση στο Ηρώδειο ή την Επίδαυρο. Τα τελευταία χρόνια έζησε και στο Πορτοχέλι, σε ένα μεγάλο σπίτι που χτίσανε με τον άντρα της Ντίνο γυρίζοντας από τις Αφρικές, 10 μέτρα από μία παρθένα θάλασσα, ανάμεσα σε δεκάδες φίλους και γείτονες,-υπερδημοφιλείς κι υπερ-αγαπητοί κι οι δυό τους- οι συγκεντρώσεις μετά Ζωρζέττιων εδεσμάτων έχουν αφήσει εποχή... Και τα ντουέτα τους στο τραγούδι με τον άντρα της Ντίνο. Με παρηγορεί κάπως η σκέψη πως μέρες πριν πεθάνει, κι αφού της είχαμε γιορτάσει τα τελευταία της γενέθλια, την πήγα στην τελευταία θεατρική παράσταση που τόσο επιθυμούσε να δει....
