25/10/15

γιατί έτσι...









Ayer los dos soñábamos con un mundo perfecto
Ayer a nuestros labios les sobraban las palabras
Porque en los ojos nos espiábamos el alma
Y la verdad no vacilaba en tu mirada

Ayer nos prometimos conquistar el mundo entero
Ayer tú me juraste que este amor sería eterno
Por que una vez equivocarse es suficiente
Para aprender lo que es amar sinceramente

[Chorus:]
Qué Hiciste? Hoy destruiste con tu orgullo la esperanza
Hoy empañaste con tu furia mi mirada
Borraste toda nuestra historia con tu rabia
Y confundiste tanto amor que te entregaba
Como permiso para así romperme el alma

Qué Hiciste? Nos obligaste a destruir las madrugadas
Y nuestras noches las borraron tus palabras
Mis ilusiones SE acabaron con tus farsas
Se te olvidó que era el amor lo que importaba
Y con tus manos derrumbaste nuestra casa

Mañana que amanezca un día nuevo en mi universo
Mañana no veré tu nombre escrito entre mis versos
No escucharé palabras de arrepentimiento
Ignoraré sin pena tu remordimiento

Mañana olvidaré que ayer yo fui tu fiel amante
Mañana ni siquiera habrá razones para odiarte
Yo borraré todos tus sueños de mis sueños
Que el viento arrastre para siempre tus recuerdos

[Chorus:]


Qué Hiciste? Nos obligaste a destruir las madrugadas
Y nuestras noches las borraron tus palabras
Mis ilusiones SE acabaron con tus farsas
Se te olvidó que era el amor lo que importaba
Y con tus manos derrumbaste nuestra casa

Y confundiste tanto amor que te entregaba
Como permiso para así romperme el alma

[Chorus:]
Qué Hiciste? Nos obligaste a destruir las madrugadas
Y nuestras noches las BORRARON tus palabras
Mis ilusiones SE acabaron con tus FARSAS
Se te olvidó que era el amor lo que importaba
Y con tus manos derrumbaste nuestra casa




~~~~~~~~~~~~

*En una de esas tardes

‘Ενα από κείνα τα βράδυα

‘Ενα από κείνα τα βράδυα
δίχως άλλο χρώμα από κείνο των ματιών μου,
σε γύμνωσα
και το ταξίδι των χεριών  και των χειλιών μου
        γιόμισε όλο το κορμί σου με δροσιά.
Κείνος ο κόσμος που ανέτειλε το βράδυ
με τόσα επεισόδια χωρίς ιστορίες,
σήκωσε τη σημαία εν σιωπή
κι ακολουθήθηκε από χιλιάδες ανησυχίες.
Ανάμεσα στον ομφαλό σου και τα περίχωρά του
χαμογελούσαν οι οφθαλμοί των χειλιών μου
κι οι λαγόνες σου,
σφαίρα σε δυο μισά,
 γλύκαναν τις στιγμές της αγωνίας
όπου η ζωή μου τό’σκαγε για νάβρει τη ζωή σου.
Είμαστε τόσο ζωντανοί
που το παρελθόν δε μετράει αν δεν έχει ειδωθεί
Δεν είμαστε το κρυμμένο’
στη θύελλα της ζωής κείμεθα.
Το κορμί σου είν΄ η γύμνια που υπάρχει εντός μου
όλο το νερό που κατευθύνεται προς τη νεροποντή σου.
Τ’όνομά σου, η χαρμοσύνη σου…
Κανείς δεν το ξέρει:
ούτε εσύ η ίδια κατά μόνας.

Carlos Pellicer*
© AR (πολλάκις δημοσιευμένο)
εννοείται πως δεν επιτρέπεται η αναπαραγωγή χωρίς την δέουσα 'αδεια...




1 χρόνος = κανένας

Σε ψάχναμε από τις 6 το απόγευμα, είχαμε μιλήσει το μεσημέρι κι είσουν καλά, τρόπος του λέγειν, πλην, καλά. Κι ύστερα η κατραπακιά, λογικά μ...