ανα~γνώσεις

όταν οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν:

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=744761#.ViXOtuzFMB4

με κάτι ταιριαστό:

ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΠΙΑ

Δεν γίνομαι πια – έγινα.

Δεν ωριμάζω – ωρίμασα.

Δεν είμαι πια ο αγίνωτος,

Ο ακόρεστος για φως, για θλίψη, για ουρανό,

Από φτερό και πόθο, απ’ ωραιότητα.

Έπαψα να πεθαίνω – έχω πεθάνει.

Έπαψα – δεν έχει πάψει η μουσική

Να με καλεί, δεν έχει πάψει ο έρωτας,

Ο μέγας άνεμος να με γυρεύει.

Του έλειψα,

Του άνοιξα πληγή.

Πίσω με κράζει η θάλασσα η πολύφωνη,

Πίσω, σα μια κραυγή, πίσω η νύχτα

Στο άδειο φως, σ’ έρημους τόπους.

Άγαλμα θα μπορούσα νάχα μείνει,

Άγαλμα ασάλευτο μες σ’ έναν κήπο

Πολυσύχναστο, γεμάτο περάσματα και κρύπτες.

Άγαλμα, κλίμακα, στημένη γέφυρα

Από την μια στην άλλη όχθη.

Να με διαβαίνουν οι ψυχές που φεύγουν, οι ψυχές που έρχονται.

Βαθύς καθρέφτης, να περνούν

Αγαπημένα πρόσωπα και να κοιτάζονται.

(ΕΞΟΔΟΣ, 1968)

* ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ*

(1900-1976)