14/10/15

ΧΛΟΗ


Εμενα ούτε οι νεκροί μου δεν είναι όπως των άλλων.
Δεν δίνουν παραγγελιά σε ξενυχτάδικα
Δεν φορούν μυτερά λουστρίνια γυαλισμένα
που χτυπούν στο πάτωμα 
ούτε λευκά πουκάμισα ανοιχτά στο στήθος
Δεν εμφανίζονται ξαφνικά μες στο σαλόνι μου
ή σε όνειρα με ταχυδακτυλουργούς και χαρτορίχτρες.
Οι δικοί μου νεκροί είναι μπροστά σ’ ένα τεράστιο πληκτρολόγιο
και στέλνουν μηνύματα στο σύμπαν.
Κάποια στιγμή μια μαύρη γάτα βουτάει τα πέλματά της στο σκοτάδι.
Ανασηκώνουν τότε τα γυαλιά στην μύτη.
Θροΐζει ο αέρας στις βελανιδιές.
Ένα φύλλο πέφτει επάνω μου καθώς
τρέχω μόνη μες στην νύχτα.
Εμένα οι νεκροί μου
είναι το φύλλο αυτό.

©Χλόη Κουτσουμπέλη




frisco



1 χρόνος = κανένας

Σε ψάχναμε από τις 6 το απόγευμα, είχαμε μιλήσει το μεσημέρι κι είσουν καλά, τρόπος του λέγειν, πλην, καλά. Κι ύστερα η κατραπακιά, λογικά μ...