μαίτρ, μαέστρος ή μαΐστρος,μάστορας στα καθ'ημάς, μια χαρά διαθέτουμε.
Είναι η περίπτωση του Αχιλλέα Κυριακίδη, τις προάλλες, στη βράβευση λογοτεχνημάτων προς τα Ελληνικά του είπα γελώντας "σταμάτα να μεταφράζεις, δεν έχει κανείς από μας καμιάν ελπίδα"... «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν « του Juan Gabriel Vásquez (εκδόσεις Ίκαρος, 2014) παν-άξια η βράβευση, πάλι "κέντησε".
Αυτό που γαλλιστί ονομάζουμε: prolypherique, ήγουν, πολυσχιδής και παντού δημιουργικός.
Με αφορμή την συνολική επανέκδοση της Μουσικής του:
Ο Κυριακίδης γνωρίζει να ακούει τη μουσική όπως λίγοι και να παράγει γραπτό και κινηματογραφικό λόγο σε φούγκα με τις παραλλαγές της:
Πώς να μην θυμηθεί κανείς το έξοχο 360 του, 2013, εκδ Πατάκη,
ένα αριστουργηματάκι σε 62 σελιδίτσες, με αφήγηση κυκλική και απολήξεις σε κινηματογραφική ματιά που κατοικοεδρεύει -πάλι- στη σιωπή μιας μουσικής φράσης;
Ο Κυριακίδης λειτουργεί μουσικά, στις γραφές του, στις μεταφράσεις του (τα πεζά και δοκίμια του Μπόρχες, έχουμε την αίσθηση πως ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας δεν θα είχε αναλογισθεί σοβαρά το μουσικό μέλος που αναδύεται από τα γραφτά του αυτά, ο Κυριακίδης κατόρθωσε να τους εμφυσήσει τόνο μινόρε, και να "παίξει" σε λίγους τόνους ματζόρε εν εναλλαγή, δημιουργώντας ένα απίστευτο αποτέλεσμα σαν να ακούει κανείς βιόλα με τσέλο κι ένα πίκολο από το βάθος για να ποικίλει το "βαρύ" ύφος των εν πολλοίς μπορχεσιανών δοκιμίων, τι να πει άλλο κανείς);
αλλά και στις ταινίες του, άλλη μια κοινή αγάπη: επιμένει φανατικά μικρομηκάς:
εδώ, λες και επανέρχεται ο Παζολίνι με τoν Ματθαίο του: https://youtu.be/Ut4lacPpZw4
όπως και στην "Αλληλουχία των κήπων" 1999, μη διαθέσιμο, λες και ξανα-διαβάζουμε τον κήπο των Φίντσι Κοντίνι του 1970 του Ντε Σίκα https://www.youtube.com/watch?v=WlagjMNlTAc
περισσότερα για τον φίλο: https://camerastyloonline.wordpress.com/2015/06/10/achilleas-kyriakidis/
