Απόψεις –δεν
είναι υποχρεωτική η εν τυφλώ συμφωνία- απόψεις που θέτουν ορισμένα θέματα,
καμιά φορά ακόμη «ταμπού» για το μικρό μας Ελληνικό κουρμπέτι:
1. 1. Ακύλλας Καραζήσης -ηθοποιός
(…) Φάγαμε στη μάπα ένα αριστερό επίστρωμα που ποτέ
δεν προχώρησε ριζοσπαστικά προς τα κάτω. Είναι η ώρα να συζητήσουμε και η
κοινωνία ζητά δικαιοσύνη απέναντι στις γυναίκες, απέναντι στα νέα παιδιά,
απέναντι στο σχολικό σύστημα. (…)
(…)Είμαστε μια καινούργια κοινωνία, σε αντίθεση με τις
παλιές ευρωπαϊκές που θεωρούν τον πολιτισμό δέρμα τους. Είμαστε μια κοινωνία
εμπορική, που μοιραία προσανατολίζεται στον προσπορισμό χρήματος (...) Αυτά τα κλισέ
έχουν γεννήσει «παιδάκια-κλισέ». Ένα από αυτά είναι: όταν δεν έχεις λεφτά, τι
να τον κάνεις τον πολιτισμό; (…)
2. 2.
Βασίλης Καραποστόλης-καθηγητής
(…) Γιατί η πατρίδα παλαιότερα
ήταν ένα αίσθημα βαθιάς οικειότητας με τον τόπο και τους ανθρώπους, ενώ σήμερα
από το στόμα πολλών η λέξη βγαίνει σαν μια αόριστη «ιδέα» ή «έννοια» αφηρημένη.
Ο αγωνιστής του ’21, ο εθνικός ευεργέτης, ο φαντάρος του ’40 συμπονούν την
πατρίδα και τη συντρέχουν, όπως θα συνέτρεχαν ένα συγγενικό τους πρόσωπο. Το
δημοσιονομικό έλλειμμα, όμως, δεν έχει πρόσωπο, ή αν έχει, είναι αυτό του
κράτους. Το κράτος δύσκολα θα το λυπηθούμε, γιατί δεν είναι συγγενής μας
– δεν μας γέννησε, δεν το γεννήσαμε, είναι ξένο, το αφήνουμε λοιπόν στην
τύχη του. Αφηνόμαστε, όμως, την ίδια στιγμή κι εμείς στην τύχη μας, αφού εμείς
και το κράτος συνέβη να συνδεθούμε στενά – τόσο πολύ σαν να ’μασταν συγγενείς.(…)
(…) Άλλο ηθική και άλλο
ηθικολογία (…)
2.1.
(…) Η κρίση στην Ελλάδα έχει
σχέση µε αυτή την ατροφία της θέλησης που εµφανίστηκε τα τελευταία χρόνια. ∆εν
πρόκειται, όµως, για οριστική παράλυση, αυτή είναι η πεποίθησή µου. ∆εν είναι
εύκολο για έναν λαό που επί αιώνες αγωνίστηκε εναντίον του χάρου, θεωρώντας πως
παλεύει µε µια εχθρική, θανάσιµη «βούληση», να παραδοθεί σήµερα σε µια αβουλία
που θα τον έθαβε ήσυχα και σιωπηλά. Οποιος έχει συνηθίσει να τα βάζει µε την
ίδια τη µοίρα του δεν υποκύπτει αδιαµαρτύρητα σε κανέναν αντίπαλο. Μαθηµένος να
µάχεται, έχει για κεκτηµένο του, τουλάχιστον, την εξάσκηση της θέλησής του. (…)
(…) Κατά διαστήµατα ο εγωισµός
κάπως αυτοθεραπεύεται, ζητάει την εξιλέωση.(…)
