Καρδιά με δεκαοχτώ κλειδιά - Αετόπετρα

Η τελευταία φορά που μίλησα με τον Αντώνη Λιάκο, αρχιτέκτονα, ρέκτη των μουσικών του κόσμου, μουσικό παραδοσιακής μουσικής, υπέροχο ζωγράφο, μου είχε στείλει αυτό επιμένοντας ότι θα μου αρέσει, φυσικά το λάτρεψα...ρέκτης ενός κόσμου που μας άφησε πια, ήταν σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο, τι χρόνος κι αυτός, γεμάτος τόσα πράγματα...μου διάβαζε στο τηλέφωνο Λισπέκτορ, καλή στράτα φίλε, τέτοιοι άνθρωποι και πώς να ξεχαστούν.. τρία μερόνυχτα οργώνοντας τη Σαλονίκη, απ' άκρη σ' άκρη, η Πλατεία Ελευθερίας με τα πασίγνωστα σουτζουκάκια, χωρίς ύπνο, ανάλαφροι γιατί μιλούσαμε για πράγματα που μας άρεσαν πολύ, μαζί, έχοντας κάνει πέρα  οικογένειες, επαγγέλματα, τα αυτοκίνητα που πηγαίναν να μας πατήσουν, χαζεύοντας ώρες χέρι με χέρι την εγκατάσταση του Ζογγολόπουλου στη Νέα Παραλία, αναλύοντάς την ώρες, από όλες τις πλευρές. Απίθανος  παραμυθάς, πρέπει να μου διηγήθηκε τουλάχιστον 100 παραμύθια,όλα παραλλαγές σε γνωστά μοτίβα, ακόμα κι ο Πέρ Γκυντ έγινε ολοκαίνουργιος στα λόγια του... Η ανηφόρα στην πάνω πόλη και το οικείο ταβερνείο όπου πίναμε υγιεινούς χυμούς πορτοκάλι χωρίς καμία τύψη. Κάθε 25 Σεπτεμβρίου φοράμε τα μαύρα, κάθε 24 Νοεμβρίου φοράμε τα άσπρα του πένθους για κείνον και κάθε 21 Γενάρη, στα γενέθλιά του, φυσάμε τα κεράκια της επιβίωσης. Τόσο σπάνιος άνθρωπος μες στη μιζέρια των καιρών...τόσο σπάνιος κι οι καιροί τόσο φτενοί...
Ο Αντώνης, βλέπετε, πήγε στην άλλη πλευρά με τον τρόπο που πάνε τα υπέροχα ξωτικά, σαν τη ζωή τους, σαν αυτοί, είχε πατωμένη καρδιά, έκανε πλάκες σε όλους μας ίσαμε κείνο το πρωϊνό. Μάλλον από κειπάνω υπομειδιά για τα δικά μας δεινά...