Μήλος
Ο εραστής
Ο εραστής του μυαλού
μου
χάθηκε στα άγρια
βάτα.
Τον πνίξανε
ανταριασμένες
θάλασσες
τον ήπιαν οι ωκεανοί.
Ο εραστής της καρδιάς
μου,
την πέταξε
σαν τρύπιο πετσετάκι
ω! στ’ άχρηστα/
/ούτε καν/
στην ανακύκλωση.
/βέβαια, μια
καρδιά
δεν ανακυκλώνεται/
/ούτε φυσικά/
ένας
εραστής.
Ο εραστής του κορμιού
μου
/άντεξε/
θύελλες και πανσέληνο
άγρια σύννεφα/
/ιριδίζουσες ριπές
των τεσσάρων ανέμων
/εμένα.-
Δεκ.2011
Τότε,
λοιπόν…
Απολιθώματα της λήθης
επιστρέφουν στο προσκήνιο
του εμείς-τώρα.
Λιθάρια του βυθού
ανασύρει το δίχτυ
στο τέντωμα
της ανάμνησης.
Οι παραλίες βογκάνε
στο βάρος της ευθύνης.
Οι σκιές συρρικνώνονται
στην επίνευση
του τότε.
Τα δάχτυλα τσακίζονται
στη ριπή/
/του κεραυνώνω.
Τίποτα
δεν αφήνει να φανεί
η οικονομία
του μικρού
ορί-ζον-τα
Όλα
κεκρυμμένα
στον κόλπο
όλοι
ταυτισμένοι
με το έξω.
Όλα μπορούν
να ξανά-φανούν
στο επέστρεφε
Τίποτα δεν εμάντευε
το τέλος
όταν συρθήκαμε χαμαί
αποσυρόμενοι ευγενώς
στην κοιλάδα των νηπενθών.
Τίποτα δεν προμήνυε
τις καταιγίδες
των αστεροειδών
καιροφυλακτούσαμε
απ΄τη μαύρη σπηλιά
αγκαλιά
στην
αναμονή.
Ξεχυθήκαν τότε
χρυσαφένια νέφη
καρυδώνοντας
το σύμπαν.
Όταν ανέτειλε
ένας άλλος κόσμος
δεν μας βρήκαν/
εμάς.
Νοέμβρης 2011
