 |
| 1946 |
Τα χρόνια της Κατοχής, στην Αθήνα, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και μετέπειτα στον ΕΛΑΣ. Συμμετείχε στην υποχώρηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μετά τα Δεκεμβριανά, όπου είχε ενεργό δράση, και, στη συνέχεια, έδρασε στη Μακεδονία, στην περιοχή της Βέροιας. Στην Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας επιτελάρχης ήταν τότε ο πεθερός του, Συνταγματάρχης Πυροβολικού Κώστας Γ. Παπαδόγιαννης, ο οποίος μαζί με τους Στέφανο Σαράφη, Μάρκο Βαφειάδη και Ευριπίδη Μπακιρτζή απελευθέρωσε την Θεσσαλονίκη.
Ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Παπαδόγιαννης με το μουστάκι στην 2η σειρά στο κέντρο. Στην πρώτη σειρά από αριστερά: Μάρκος Βαφειάδης, Ευριπίδης Μπακιρτζής, (άγνωστος σ' εμάς), Γιώργης Κικίτσας, όλοι στρατιωτικοί του τακτικού Στρατού, πλην του Βαφειάδη, είχαν "συν-υπηρετήσει" συγκρατούμενοι στις φυλακές της Ακροναυπλίας ελάχιστα χρόνια πριν.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1943 είχε ήδη παντρευτεί με την Τερέζα Παπαδόγιαννη. Μετά τη Βάρκιζα, επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε αρχικά στον Ερυθρό Σταυρό και το Υπουργείο Επισιτισμού και μετέπειτα στο δικηγορικό γραφείο του Πέτρου Θηβαίου, πρώην Yπουργού Δικαιοσύνης και συγγενή του.
Το 1951 επέστρεψε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο, όπου δικηγόρησε για περίπου δεκαπέντε χρόνια (1951 – 1963). Το συντηρητικό πνεύμα της πόλης και του Nομού δεν επέτρεπε εκφάνσεις αντιπολιτευτικής φύσεως εκείνη την εποχή. Οι δικηγόροι που υπήρχε υποψία ότι ήταν αριστεροί, υφίσταντο ένα είδος επαγγελματικού «μποϋκοτάζ», που τους λιγόστευε την πελατεία. Εντούτοις, ο Ρούβαλης έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ως εξαίρετος νομικός και ακόμη και σήμερα θυμούνται στο Δικαστικό Μέγαρο του Ναυπλίου τις απολύτως νομικά τεκμηριωμένες "προτάσεις" του. Εκείνον τον καιρό δε το Εφετείο Ναυπλίου ευτύχησε να περιλαμβάνει στο δυναμικό του Δικαστές όπως ο Ντεγιάννης, ο Κόκκινος κι ο Σαρτζετάκης (που ελάχιστα χρόνια αργότερα θα προσπαθούσε να διαλευκάνει την "υπόθεση Λαμπράκη"). Οι προαναφερθέντες δικαστές έμελλαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, εκείνη την εποχή είχαν ξεχωρίσει τον νομικό Ρούβαλη, τον οποίο περιέβαλαν με την αμέριστη εκτίμησή τους. Ο αποκλεισμός μιας ομαλής επαγγελματικής σταδιοδρομίας, ως εκ της κοινωνικής του θέσεως και καταγωγής (γιός επιφανούς δικηγόρου με μεγάλη πελατεία), τον ριζοσπαστικοποίησε. Εννόησε ότι το μεταπολεμικό κράτος ήταν αποκλειστικά μονοκομματικό και οι αντιπολιτευόμενοι πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Προσχώρησε στο Εθνικό Αγροτικό Κόμμα (ΕΑΚ), του οποίου Πρόεδρος ήταν τότε ο Κομνηνός Πυρομάγλου, ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης (ΕΔΕΣ). Ο Ρούβαλης πίστευε ότι το κόμμα αυτό προστάτευε τα συμφέροντα των αγροτών που ήταν η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της Αργολίδος τότε. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1961 (εκλογές «βίας και νοθείας»), κατέβηκε υποψήφιος του ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικού Αγροτικού Μετώπου Ελλάδος) με την ΕΔΑ και άλλες δυνάμεις. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία υπέστη κακοποιήσεις και επιθέσεις από τους εγκάθετους του Καραμανλικού επικρατούντος καθεστώτος. Εικόνες και φωτογραφίες από τα γεγονότα (μεταξύ αυτών από την επίθεση του κλιμακίου των υποψηφίων στο χωριό "Λίμνες", με το αυτοκίνητο του Ρούβαλη στην κυριολεξία θρύψαλα από πετροβολισμό) είναι καταγεγραμμένες στη "Μαύρη Βίβλο", έκδοση της Εφημερίδας "Η Αυγή".
Το 1962 εξέδωσε στο Ναύπλιο την πολιτική εφημερίδα «Η Μάχη»(1962–63). Η εφημερίδα του άσκησε δριμεία κριτική στο μονοκομματικό κράτος της εποχής και στην ανικανότητα τών κυβερνώντων να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των αγροτών. Οι αρχές που πρότεινε ήταν ένα κοινωνικό κράτος δικαίου που θα σέβεται τους πολίτες. Πίστευε στην συμβολή του Τύπου για την ανύψωση του μορφωτικού και ηθικού επιπέδου των αναγνωστών. Τόσο ο ίδιος όσο και η εφημερίδα του υπέστησαν παντός είδους διώξεις. Εγκατέλειψε την πολιτική και μετανάστευσε για λίγο στο Βελγικό Κονγκό. Αφού επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε συμβολαιογράφος αρχικά στο Λαύριο και κατόπιν στην Αθήνα, όπου και πέθανε. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο του Ναυπλίου.
Γιώργος Π. Ρούβαλης
 |
| Νεοσύλλεκτος 1940 |
* Δικηγόρος, δημοσιογράφος και συμβολαιογράφος. Ο Τάκης Ρούβαλης γεννήθηκε το 1919 στο Ναύπλιο. Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Π. Ρούβαλη και της Μαρίκας Μακρυπουκάμισου (μετέπειτα Μακρή) από την Πυργέλα Άργους, θυγατέρας μεγαλογαιοκτήμονα. Ήταν το τέταρτο παιδί, μόνο αγόρι, σε μια οικογένεια με πέντε κορίτσια. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Ναυπλίου και άρχισε σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η Κατοχή και ο Εμφύλιος τις διέκοψαν. Επιστρατεύτηκε σαν νεοσύλλεκτος στο Έμπεδο Ναυπλίου και πήρε μέρος στη Μάχη της Κρήτης μετά την οποία αιχμαλωτίστηκε.
Νεκρολογία του αδελφικού του φίλου Χάρη Θεοδωρίδη
που τον σκότωσαν οι Γερμανοί στη Μάχη της Κρήτης.
Εφημερίδα "Σύνταγμα", 2-10-1941
Τα χρόνια της Κατοχής, στην Αθήνα, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και μετέπειτα στον ΕΛΑΣ. Συμμετείχε στην υποχώρηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μετά τα Δεκεμβριανά, όπου είχε ενεργό δράση, και, στη συνέχεια, έδρασε στη Μακεδονία, στην περιοχή της Βέροιας. Στην Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας επιτελάρχης ήταν τότε ο πεθερός του, Συνταγματάρχης Πυροβολικού Κώστας Γ. Παπαδόγιαννης, ο οποίος μαζί με τους Στέφανο Σαράφη, Μάρκο Βαφειάδη και Ευριπίδη Μπακιρτζή απελευθέρωσε την Θεσσαλονίκη.
Ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Παπαδόγιαννης με το μουστάκι στην 2η σειρά στο κέντρο. Στην πρώτη σειρά από αριστερά: Μάρκος Βαφειάδης, Ευριπίδης Μπακιρτζής, (άγνωστος σ' εμάς), Γιώργης Κικίτσας, όλοι στρατιωτικοί του τακτικού Στρατού, πλην του Βαφειάδη, είχαν "συν-υπηρετήσει" συγκρατούμενοι στις φυλακές της Ακροναυπλίας ελάχιστα χρόνια πριν.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1943 είχε ήδη παντρευτεί με την Τερέζα Παπαδόγιαννη. Μετά τη Βάρκιζα, επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε αρχικά στον Ερυθρό Σταυρό και το Υπουργείο Επισιτισμού και μετέπειτα στο δικηγορικό γραφείο του Πέτρου Θηβαίου, πρώην Yπουργού Δικαιοσύνης και συγγενή του.
Το 1951 επέστρεψε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο, όπου δικηγόρησε για περίπου δεκαπέντε χρόνια (1951 – 1963). Το συντηρητικό πνεύμα της πόλης και του Nομού δεν επέτρεπε εκφάνσεις αντιπολιτευτικής φύσεως εκείνη την εποχή. Οι δικηγόροι που υπήρχε υποψία ότι ήταν αριστεροί, υφίσταντο ένα είδος επαγγελματικού «μποϋκοτάζ», που τους λιγόστευε την πελατεία. Εντούτοις, ο Ρούβαλης έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ως εξαίρετος νομικός και ακόμη και σήμερα θυμούνται στο Δικαστικό Μέγαρο του Ναυπλίου τις απολύτως νομικά τεκμηριωμένες "προτάσεις" του. Εκείνον τον καιρό δε το Εφετείο Ναυπλίου ευτύχησε να περιλαμβάνει στο δυναμικό του Δικαστές όπως ο Ντεγιάννης, ο Κόκκινος κι ο Σαρτζετάκης (που ελάχιστα χρόνια αργότερα θα προσπαθούσε να διαλευκάνει την "υπόθεση Λαμπράκη"). Οι προαναφερθέντες δικαστές έμελλαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, εκείνη την εποχή είχαν ξεχωρίσει τον νομικό Ρούβαλη, τον οποίο περιέβαλαν με την αμέριστη εκτίμησή τους. Ο αποκλεισμός μιας ομαλής επαγγελματικής σταδιοδρομίας, ως εκ της κοινωνικής του θέσεως και καταγωγής (γιός επιφανούς δικηγόρου με μεγάλη πελατεία), τον ριζοσπαστικοποίησε. Εννόησε ότι το μεταπολεμικό κράτος ήταν αποκλειστικά μονοκομματικό και οι αντιπολιτευόμενοι πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Προσχώρησε στο Εθνικό Αγροτικό Κόμμα (ΕΑΚ), του οποίου Πρόεδρος ήταν τότε ο Κομνηνός Πυρομάγλου, ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης (ΕΔΕΣ). Ο Ρούβαλης πίστευε ότι το κόμμα αυτό προστάτευε τα συμφέροντα των αγροτών που ήταν η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της Αργολίδος τότε. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1961 (εκλογές «βίας και νοθείας»), κατέβηκε υποψήφιος του ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικού Αγροτικού Μετώπου Ελλάδος) με την ΕΔΑ και άλλες δυνάμεις. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία υπέστη κακοποιήσεις και επιθέσεις από τους εγκάθετους του Καραμανλικού επικρατούντος καθεστώτος. Εικόνες και φωτογραφίες από τα γεγονότα (μεταξύ αυτών από την επίθεση του κλιμακίου των υποψηφίων στο χωριό "Λίμνες", με το αυτοκίνητο του Ρούβαλη στην κυριολεξία θρύψαλα από πετροβολισμό) είναι καταγεγραμμένες στη "Μαύρη Βίβλο", έκδοση της Εφημερίδας "Η Αυγή".
Το 1962 εξέδωσε στο Ναύπλιο την πολιτική εφημερίδα «Η Μάχη»(1962–63). Η εφημερίδα του άσκησε δριμεία κριτική στο μονοκομματικό κράτος της εποχής και στην ανικανότητα τών κυβερνώντων να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των αγροτών. Οι αρχές που πρότεινε ήταν ένα κοινωνικό κράτος δικαίου που θα σέβεται τους πολίτες. Πίστευε στην συμβολή του Τύπου για την ανύψωση του μορφωτικού και ηθικού επιπέδου των αναγνωστών. Τόσο ο ίδιος όσο και η εφημερίδα του υπέστησαν παντός είδους διώξεις. Εγκατέλειψε την πολιτική και μετανάστευσε για λίγο στο Βελγικό Κονγκό. Αφού επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε συμβολαιογράφος αρχικά στο Λαύριο και κατόπιν στην Αθήνα, όπου και πέθανε. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο του Ναυπλίου.
* Από το Βιβλίο του Γιώργου Π. Ρούβαλη:
Τάκη Γ. Ρούβαλη, Άρθρα και Χρονογραφήματα στη «Μάχη», 1962-1963, Ναύπλιο, 2003.
Πηγή: http://argolikivivliothiki.gr/2013/01/06/rouvalis/
(Πρόσθετες διευκρινήσεις για ευρύτερο του Αργολικού αναγνωστικό κοινό: Α.Π.Ρούβαλη)
Πηγή: http://argolikivivliothiki.gr/2013/01/06/rouvalis/
(Πρόσθετες διευκρινήσεις για ευρύτερο του Αργολικού αναγνωστικό κοινό: Α.Π.Ρούβαλη)
"ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΤΕ:
Ουδείς δύναται να παραποιήση τα πράγματα εις τον οικονομικόν ιδίως τομέα, οσονδήποτε επιδέξιος και αν είναι, χωρίς να κινδυνεύση να εκτεθή εις τα όμματα της κοινής γνώμης και χωρίς να γελοιοποιηθή. {...}.
Ουδείς δύναται να παραποιήση τα πράγματα εις τον οικονομικόν ιδίως τομέα, οσονδήποτε επιδέξιος και αν είναι, χωρίς να κινδυνεύση να εκτεθή εις τα όμματα της κοινής γνώμης και χωρίς να γελοιοποιηθή. {...}.
Εφημερίς "Η Μάχη" Ναύπλιον, 24-1-63
«Δύσκολοι αποχαιρετισμοί, ο μπαμπάς μου»
Πέθανες και μου ’μεινε μόνο μία
φράση
«ειρηνικά που έρχεται το βράδυ».
Ιουνιάτικο πρωινό
μ΄έναν ήλιο λαμπερό
να τσουρουφλάει αυτάρεσκα
τη μύτη.
Δεν είχα καν θλίψη.
Μόνο πείνα
για μεταθανάτια παξιμαδάκια.
1984 - 2007
