Καλοτάξιδο κι αυτό Ελένη
Kόρη
τ’ Αργολικού
στην ποιήτρια Ελένη Νανοπούλου
Την αλμύρα\
της δικής μας
θάλασσας
οι
λέξεις
σου
-απαντούνε-
σταγόνες βροχής
από
κόπους
-κοινούς-
??? καινούς ?? ~~~
μελάνη
οι
φθόγγοι σου
μαυρωμένες
καταβολές\???
μικρές, κοινές πατρίδες
πικρίζουν
τ’ άγγιγμα
της γης
ανατολές
χρυσίζουν
τα
δέντρα σου
τα πατρώα χτήματα
κτήμα μνήμης
ακάθιστης
ως ‘Υμνος
κόλποι
μαζί
μήτρα
μητέρα μία
θίνες
δίνες
δεινά
αταβίζουν
ες χρυσείην Μυκήνην
ες χρυσείην Ασίνην
Το φεγγάρι
στο Καστράκι
ο κόλπος
του Βιβαριού
Βάφουν γλαυκό
το μαύρο
των ματιών σου
γαλάζιες
ανταύγειες
σπέρνουν
στον
αχάτη
της κόμης.
Σκούρα θάλασσα
του Κοντυλιού
ολό~φω~τα
σούρουπο
τ’ Αργολικού
κοιτάξαμε
με
τα
ίδια μάτια
πλυμένα,
καθαρά,
απ’ την αρχή.
Ευχή:
Η μελάνη
να
βαφτεί
ξανθή
Ν’ αχνίζει
τον ορίζοντα
-ορίζει-
περίκλειστα
το δικό μας Μπούρτζι
Κόρη
της Αργολικής
αφής.
Ανάπλι, 15/04/2012
