24/7/22

πώς φθάσαμε ως την δύση μας

https://www.youtube.com/watch?v=IMY7T2xxMIA 

https://www.protagon.gr/apopseis/emeis-tou-80-oi-ekdromeis-44342541865



 

 

Πώς φτάσαμε ως εδώ???

(ή  η πορεία μιας γενιάς)

  

Δεν τις ζούμε τις θάλασσες πια

τις  βάζουμε φόντο στον υπολογιστή\

δεν τις ζούμε τις διαδρομές πια

τις ευχόμαστε διαδραστικές/

στους άλλους-.

Δεν παίρνουμε τα τραίνα πια

τα ζωγραφίζουν οι επίγονοί μας

στις παιδικές τους ζωγραφιές.

Βέβαια, παίρνουμε αεροπλάνα,

όλα τα αεροπλάνα

τ’ ουρανού,

βλέπουμε τουλάχιστον

ανατολές και δύσεις

ανάμεσα από σύννεφα,

τις θάλασσες

τις καμακώνει

φευγαλέα το βλέμμα

με 30,000 κόρους

αριστερά

-  κατά προτίμησιν -.

 

Ξεχάσαμε την περιπέτεια

της σκάλας του πλοίου,

την εφόρμηση στ’ αμπάρια\

εσύ φταις- όχι, εσύ- παίρνεις πάντα

χιλιάδες αχρείαστα πράματα

- μα είσαι με τα καλά σου,

τι το θες το μαλακτικό, άκου μαλακτικό…

κι ύστερα σε βαραίνει ο σάκος-

αμάν πια, δεν είμαι ο χαμάλης σου/

το σλήπιν στο κατάστρωμα

 τις κιθάρες μας ολονυχτίς

κι ένα βιβλίο αγκαλιά.

 

Τα σκαρφαλώματα στην κουπαστή

/δεν προσέχεις καλλίτερα- θα πέσεις και θα σε μαζεύουμε πάλι\

καπετάνιε, χαμογέλα…\

 

Το ομοίωμα του εθνικού μας ποτού/

νεροζούμι με αφρό.

Μπυρόνια - ένα στα δύο και πολύ μας πάει.

Προσοχή στα λεφτά,

θα ξεμείνουμε πάλι κι ύστερα τι θα κάνεις,

ε, τι θα κάνεις;;;


Δεν ζούμε τις διακοπές μας πια'

στήνεις τη σκηνή,

την καμαρώνεις

ανάμεσα από το νερό του ιδρώτα

στα μάτια

-     αγάπη μου, η φωλίτσα μας –

και,  χλαπ!  Χαλί μουσαμαδένιο.

Τα πασαλάκια/ τα πασαλάκια, το Χριστό μου μέσα/

\εσύ φταίς -όχι, εσύ φταίς\

άιντε, η θάλασσα τα φταίει όλα\

 

Φτου κι απ’ την αρχή, με το φως της λάμπας θυέλλης,

πλύσιμο με τη βουτιά της μαύρης θαλασσας.

Ξύπνημα με τη βουτιά της γκρίζας θάλασσας, αυγινής.

 

Δεν μας ενοχλούν πια

ούτε τα πλήθη ούτε τα «Γιαννάκη το καπέλλο σου»…

α, «ενοικιαζόμενα δωμάτια μετά κουζίνας»,

αλλιώς, το δικό μας σπίτι με όλα τα κομφόρ,

η θάλασσα είναι όμως αλλού…

Όχι στην πισίνα του χάι στάιλ σπιτιού μας\

ούτε στων χιλιάστερων ξενοδοχείων

παρά θυν αλώς.

 

Χώρα της «ομπρέλλας-ξαπλώστρας» SOS.

 

Πώς φτάσαμε ως εδώ???

 

Μιλάμε με τους φίλους μας διαδικτυακά,

η λυτρωτική έξοδος

στα πηγαδάκια της Ομόνοιας,

στις διαδηλώσεις δια πάσαν αφορμήν/

στα «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους»

έγινε τριπλό μπάνιο

στις ασφάλτινες ουρές,

-        παίζει τουλάχιστον η ίδια Πάττυ –

άλλοθι εμφαντικό.

 

Πώς φτάσαμε ως εδώ???

 

Βάλαμε μαγιώ,

η τρύπα του όζοντος/

και προφυλακτικό,

το AIDS\

 

Δεν αγαπιόμαστε πια

όπως παλιά,

προσθέτουμε τους κολλητούς μας

αιώνων

στο Φατσοτέφτερο

σαν να είναι άγνωστοι,

γνωρίζουμε και την ηχώ της παλάμης τους-

τους κάνουμε

νομοταγώς

add, 

εκτός από τηλεφώνημα

/πέταξε ο χρόνος μας ανάμεσα – γραφείο-μαγαζί-αυτοκίνητο-σπίτι-η αγία οικογένεια-\

 

-στο κινητό κατά προτίμησιν-

-να μην ενοχλήσουμε, ποιους;;;;-

/και πιο ιδιωτικό μέιλ-

ανταλλάσουμε απόψεις

δημοσία

λες και καταργήθηκε ο ιδιωτικός χώρος

των ντουβαριών

για να τσακωθούμε ανθρώπινα

και να τα ξαναβρούμε

σε μια λιόλουστη βόλτα

κάτω από την Ακρόπολη,

να γίνουμε λιώμα

ύστερα στην «Κίρκη»

και να κρατιόμαστε απ’ το χέρι στο σινεμά.

 

Πώς φτάσαμε ως εδώ???

 

Τα μάτια μας κάνουν  διακοπές…/.

 

Το δάκρυ

είναι πράσινο, μπλε,

καστανό-χρυσό

ή

ό, τι άλλο θέλετε.

 

 

Αύγουστος 2012

 

 

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...