Παρασάγγας
Παρασάγγας
ευρέως
διαδεδομένον
το μαντάτον
ες Αλεξανδρείας
κόλπους
εξαπλωθέν:
ότι είμεθα φτενοί
εις το σαρκίον
και εις τον νούν
λειψοί
δηλωθέν.
-με τον νου στον πατέρα μου που μου χάρισε το πρώτο μου ταξίδι στην Αλεξάνδρεια-
Σεπτ.2010
©ΑΡ
μόνον λειψός ες τον νουν δεν υπήρξε ο γεννήτωρ, κύριος Τάκης, η νέα του τότες δουλειά, Συμβολαιογράφος, ήτο σκέτη σκλαβιά αν το αναλογισθεί σήμερα κανείς, 6 ημέρες την εβδομάδα, πρωΐ-απόγευμα κι ως αργά το βράδυ,και το Σάββατο,εννοείται, διακοπές δικαιούσο κάθε 2 χρόνια, 22 ημερολογιακές μέρες, υπό την πελώρια αίρεση πως θα εύρισκες αντικαταστάτη/τρια και θα το επεκύρωνε ο εκάστοτε εισαγγελεύς με βούλες κι υπογραφάς.... Ως σήμερα, οι Συμβολαιογράφοι είναι άτυποι δημόσιοι υπάλληλοι, υπαγόμενοι στο Εφετείο της περιοχής τους. Άρτι, λοιπόν, διορισθείς, Συμβολαιογράφος Αθηνών, μετά το Λαύριο, {για να έρθεις από την επαρχία σε πρωτεύουσες έδινες πάλι εξετάσεις και έπρεπε να "αγοράσεις" Συμβολαιογραφείο, βάλαν κάτω κάτι λεφτά σε οικονομίες και αγοράστηκε εκείνο, πολύ μεγάλο, τω όντι, με πελώριο αρχείο,-στα Συμβολαιογραφεία το αρχείο μετράει, κι εκείνος παρέδωσε στην ξαδέρφη μας πελώριο αρχείο, κάθε που πάω στο συμβολαιογραφείο της καμαρώνω την μεγάλη πινακίδα στον τοίχο- στο μέγαρο Δεβερίκου,στην Αγ. Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, με 9 υπαλλήλους μέσα', δούλεψα κι εγώ μαζί του ως φοιτήτρια, υπήρξε υπέροχος πατέρας αλλά απαίσιος εργοδότης, μου έμπηγε τις φωνές κι εγώ γινόμουν έξαλλη διότι δύο στις τρεις δεν έφταιγα και καθόλου δεν μου άρεσε να με ξεμπροστιάζει έναντι των υπαλλήλων του' κάθε τρεις και δύο σηκωνόμουν κι έφευγα κι ύστερα ακολουθούσαν δράματα στο σπίτι, εξωτερική, με έστελνε σε διάφορες υπηρεσίες,στην Εφορία, στο Εφετείο, στα Πρωτοδικεία κλπ, και για να αγοράσω τα επωνομαζόμενα "Μεγαρόσημα" -"σκατόσημα" τα αποκαλούσε χλευαστικά εκείνος}, εν μέσω Χούντας, το 1970, είχε δυνατότητα να πάρει προκαταβολικώς άδεια, η επόμενή του θα ήταν 3 χρόνια μετά, βεβαίως, της "έδινε και καταλάβαινε", Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ, Ιαπωνία και ων ουκ έστιν αριθμός προορισμών. Η μητέρα μας ήταν εποχή όπου ξεσάλωνε σε εκδρομές ανά τον κόσμο, ομοίως, ως εκ τούτου, πραγματοποίησα μαζί του ένα από τα πρώτα μου ταξίδια, πήγαμε στην Αίγυπτο, στην και έχω επιστρέψει πλειστάκις με όλους τους καιρούς και με πολλούς συνταξιδιώτες. Η Αλεξάνδρεια επεκύρωσα άπαξ πως "είναι Η ΠΟΛΗ μου", ισχύει ως σήμερα. Περάσαμε υπέροχα και δεν φέρθηκε ως απαίσιος εργοδότης αλλά ως υπέροχος πατέρας, γαλαντόμος, ευγενέστατος, ο πατέρας που με χόρευε βάλς στην αίθουσα χορού του Grand Hotel, μία μόνη φορά, μικρό παιδί ήμουν ακόμη, με κέρασε ένα τοσοδούλι ποτηράκι κρασί Μάλαγα, με πήγαινε βόλτες με το αμαξάκι κατά μήκος όλης της Κορνίς,πήγαμε και ξαναπήγαμε στο σπίτι του Καβάφη -συν τοις άλλοις, ήταν παθιασμένος με τον Αλεξανδρινό μας-, κλπ,κλπ
* μιλώντας για το Συμβολαιογραφείο, νομίζω το έχω ξαναπει: ο κύριος Τάκης ήταν άνθρωπος ανοιχτόμυαλος και νοιαζόταν πολύ τους ανθρώπους του. Βοηθός Συμβολαιογράφου, όταν το ανέλαβε εκείνος, ήταν ο κύριος Διονύσης, διηύθυνε την ομάδα με δικαιοσύνη και προσήνεια, απίστευτης ευγένειας, ένας υπέροχος άνθρωπος, τον χάσαμε πρόπερσυ,τότε κοντά στα 40 του,η γυναίκα του, η κυρία Κλειώ, μία όμορφη καστανομάλλα, η πεμπτουσία της γλυκύτητας και της ευγενείας, ever, ήταν το αστέρι της δακτυλογράφησης, σε γραφομηχανή μιλάμε τότες, το έχω να το λέω ακόμη: έκανε τέσσερις κινήσεις και των δύο χεριών στην γραφομηχανή και είχε τελειώσει συμβόλαιο πολλών σελίδων' του κυρίου Διονύση, ο πριν Συμβολαιογράφος, γηραιός, αυστηρών αρχών και θείος του, Κεφαλλονίτες κι οι δυό,είχε κόψει τα φτερά, είχε παραμείνει 3ετής στην Νομική και 2ετής στην Καλών Τεχνών. Λοιπόν, ο πατέρας μου τον ενθάρρυνε να τελειώσει την Νομική, περάσαν 3 χρόνια ξενυχτώντας μαζί. Ο κύριος Διονύσης έγινε πρώτα Συμβολαιογράφος Ελευσίνας -μας έκανε τα συμβόλαια των σπιτιών μας στην Κηφισιά- κι έπειτα Αθηνών, στην οδό Γαμβέττα στην περιοχή της Κάννιγγος, ως να συνταξιοδοτηθεί ήταν πάντα ο Συμβολαιογράφος μας, ζωγράφιζε υπέροχα, ούτε την Καλών Τεχνών του επέτρεψαν οι συνθήκες της εποχής να ολοκληρώσει, έχει χαρίσει, εντούτοις, σπουδαίες βινιέτες στα βιβλία της μητέρας μου και ορισμένους πανέμορφους πίνακες που ακόμη έχω στην κατοχή μου. τον λέγαν Διονύση Παπαδάτο, εκ Λιξουρίου ορμώμενο, το ζεύγος απέκτησε μία κόρη, την Ματίλντα, στην γέννα της κυρίας Κλειώς ο πατέρας δεν κούνησε από την κλινική, περιττεύει η αναφορά πως πλήρωσε ξύμπαντα τα έξοδα. Η Ματίλντα ευρίσκεται χρόνια τώρα εγκατεστημένη στην Ινδονησία με τον άντρα της και τα παιδιά της είναι μεγάλα πια. Η ίδια, είναι μεγαλομάνατζερ σε διεθνή εταιρεία' καμμιά φορά επικοινωνούμε ακόμη*
-αν ο πατέρας μου είχε ζήσει, χθες-σήμερα, θα γινόταν 101 χρονών, ήταν ξανθός και πρασινογαλανομάτης, εκ προ~προγόνων του
στον κήπο της Σιδηράς Μεραρχίας αρ. 25, είχαν μετακομίσει το 1927, η φωτό δείχνει 1928-1930, εν μέσω ενός πολύ μεγάλου κτήματος, πλην, ο παππούς, ως ΟΥΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος), γνωστός, δεν τα μέτρησε καλά τα πράγματα και πήρε σκέτον βάλτο, από τις ράγες του τραίνου πριν το Πάρκο κι ως την Εντεκάτη, την είσοδο της πόλης δηλαδή. Όλα τα παιδιά -6- γεννήθηκαν στο αρχοντικό του Άρμανσμπεργκ, δίπλα από το ως σήμερα ΚΤΕΛ, απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο. Θα ήσαν 7 διότι η θεία Ελενίτσα γεννήθηκε δίδυμη αλλά το άλλο μωρό-αγόρι-πέθανε στην γέννα. για τούτο, η θεία Ελενίτσα, κατά πως λέγαν οι γιατροί, υπήρξε πάντα μικροσκοπική.... Λείπει η δευτερότοκη θεία Διδώ-φυσικά, ξανθή, ψηλή, νταρντάνα-
Από αριστερά,άνω, η θεία Φούλα, πρωτότοκη, πέθανε το 1979, ετών 65, τα έχει αυτά το σόι μας, από β' καρδιακό επεισόδιο στις 11 Δεκεμβρίου, γεν. 1914, θυμάμαι ακόμη τον δημόσιο θάλαμο στην γωνία του τότε σπιτιού μου, στο Παρίσι, όπου πήρα τον πατέρα μου να του ευχηθώ και μου απήντησε: "τι να με ευχηθείς, παιδί μου, χθες το βράδυ πέθανε η Φούλα", μου έμεινε η -ζορισμένη-"χαρά" στην μέση, έτσι δεν του έδωσα καν το μωρό που χτύπαγε πόδια και χέρια να πει τα πρώτα του χρόνια πολλά στον παππού' μετά η γιαγιά Μαρίκα, ως σήμερα το φέρω βαρέως που της ομοιάζω ως ουδεμία στην οικογένεια, κάτω, από αριστερά πάντα, ο γεννήτωρ Τάκης (Παναγιώτης) η θεία Δέσποινα, η θεία Ελενίτσα, άνω δεξιά, η θεία Έλλη, αγοροκόριτσο, η μόνη που δεν υπήρξε ποτέ ωραία, υπήρξε, εντούτοις, η πάρα πολύ αγαπημένη όλων μας, πρόσχαρη, ευγενής, προσηνέστατη, την χάσαμε -πιο άδικα δεν γίνεται- από καρκίνο των ωοθηκών το 1971, κάποια στιγμή, μας είχε φέρει δύο τασάκια μουράνο από την Βενετία, κατόρθωσα κι έσπασα και τα δύο αλλά κρατώ πάντα ένα κομμάτι τους ως κόρην οφθαλμού. Την θεία Έλλη ονομάτισαν έτσι και περίμεναν τον αδερφό της Φρίξο, τωόντι, ο πατέρας μου έφερε τα ονόματα Παναγιώτης-Φρίξος, όπως ο αδερφός μου Γιώργος-Στέφανος. Όλα τα κορίτσα (καθώς έλεγε η τελευταία τους θεία Δέσποινα που πέθανε από Αλτσχάιμερ το 2012) υπήρξαν πολύ ψηλές, ξανθές, η θεία Φούλα καστανή σκούρα, και νταρντάνες, εκτός της καστανούλας και διοπτροφόρου θείας ¨Ελλης και της μικροσκοπικής καταμελάχροινης θείας Ελενίτσας, η κομψότερη, πιο επαναστάτρια, πιο φεμινίστρια όλων των κοριτσών. Ως κοντά-κοντά, ο πατέρας είχε πελώρια αδυναμία στην θεία Έλλη and vice-versa -κόντεψε να πέσει να πεθάνει όταν εκείνη πέθανε, για μήνες δεν μιλιότανε, όπως εγώ με τον αδερφό μου Γιώργο-Στέφανο, αλλά εμείς είμασταν δύο, μόνον-παίζανε μαζί στην μπροστινή αυλή ένα τόπι φτιαγμένο από κουρελάκια της Αγγελικής, της κοπέλλας του σπιτιού τους τότες, με τα σουτ τους, ρίχνανε κάτου πορτοκάλια και μανταρίνια και λεμόνια από τα δεντρά του πελώριου κήπου, κόψε-κόψε σε οικόπεδα η γιαγιά, έμεινε σήμερα μονάχο του το σπίτι με μία μικρή αυλή μπρος και έναν μικρό οπωρώνα πίσω του. Το γιασεμί που φυτεύθηκε διά χειρός παππού, στα θεμέλια του σπιτιού το 1923, χρονιά που γενννήθηκε κι επέζησε η θεία Ελενίτσα, πέθανε το 2004, αντέχει ακόμη, κι ας το κακομεταχειρίζονται οι κληρονόμοι του αδερφού, εφεξής, νομίζω πως θα τα καταφέρει, όπως τότε που σκαρφάλωνε ως τα παράθυρά μας' από αυτό είχαμε μεις γιασεμί στην Σπηλιάδου, σε μία θηριώδη γλάστρα κι ακόμη και στο σπίτι, στο κλεινόν, αντιστέκεται στους πρωτευουσιάνικους ρύπους, όσο μπορεί το καϋμένο, μέχρι ευχέλαια του έχουν γίνει, μην χαθεί, διότι είναι ρίζα οικογενειακή, να πάει να μεταφυτευθεί και να γίνει πάλι ρωμαλέο επιστρέφοντας πια οίκοι του και μοι...
Τον πατέρα μου έχουν δηλωμένον γεννηθέντα ανήμερα του Άη Σπυρίδωνα, βοηθειά του, 12, αλλά η γιαγιά Μαρίκα έλεγε πως κοιλοπόναγε όλη την μέρα την παραμονή του Αγίου, και όταν αρχίσαν να χτυπάνε οι καμπάνες στην συνοικία του Άη Σπυρίδωνα, μεταξύ 5 κι 7 μμ δηλαδής, ετέχθη επιτέλους ο πολυαναμενόμενος υιός, ήταν ένα υγιές μωρό, λίγο μισακό στα κιλά και ήσυχο, έτσι έχει σημειώσει η γιαγιά πίσω από την Αγία Γραφή που επιτέλους έφθασε τις προάλλες ες χείρας για τα περαιτέρω, ήτοι ο Παναγιώτης-Φρίξος, εγεννήθη στις 11 Δεκεμβρίου του 1919, υπήρξε μετρημένα αδέσποτος, λίγο ανέμελος, διέθετε κοφτερότατο νιονιό, καλλιέργεια και κουλτούρα,υπήρξε πανελλήνιος πρωταθλητής του μπρίτζ, δεινός ποκερίστας, αλλά αυτό το πλήρωσε πρώτα απ' όλα η μητέρα του κι έπειτα η δική μου,θαρραλέος, έβαλε υποψηφιότητα ως βουλευτής της Αριστεράς με το τότε ΠΑ.ΜΕ στις εκλογές της βίας και νοθείας, το πλήρωσε στο σαρκίο του και αμέσως μετά στην επαγγελματική του ζωή, σε μία περιοχή βασιλική κι ακροδεξιά,ακολουθώντας, εντούτοις, πάντοτε με ήθος τις τίμιες αρχές του, δεν ορρώδησε ποτέ έναντι ουδεμιάς απειλής, πορεύθηκε με τον σταυρό στο χέρι, κι ας μην πολυ~πίστευε σε θεούς και δαίμονες -μου το κληροδότησε τούτο- δεν νομίζω πως θα ήθελα άλλον πατέρα από αυτόν, υπήρξε, επίσης, θανασίμως όμορφος, αιωνία του η μνήμη-
