Τότε, λοιπόν…

 

Απολιθώματα της λήθης

επιστρέφουν στο προσκήνιο

του εμείς-τώρα.

Λιθάρια του βυθού

ανασύρει το δίχτυ

στο τέντωμα

της ανάμνησης.

Οι παραλίες βογκάνε

στο βάρος της ευθύνης.

                                                               Οι σκιές συρρικνώνονται

                        στην επίνευση

                               του τότε.

Τα δάχτυλα τσακίζονται

στη ριπή/

/του κεραυνώνω.

Τίποτα

δεν αφήνει να φανεί

η οικονομία

του μικρού                                                 ορί-ζον-τα

Όλα

                                    κεκρυμμένα 

                             στον κόλπο

όλοι

ταυτισμένοι

                                 με το έξω.

 

Όλα μπορούν

να ξανά-φανούν

                                      στο επέστρεφε

Τίποτα δεν εμάντευε

το τέλος

όταν συρθήκαμε χαμαί

            αποσυρόμενοι ευγενώς

                                                        στην κοιλάδα των νηπενθών.

 

Τίποτα δεν προμήνυε

τις καταιγίδες

       των αστεροειδών

               καιροφυλακτούσαμε

                                             απ΄τη μαύρη σπηλιά

                          αγκαλιά

                                     στην αναμονή.

Ξεχυθήκαν τότε

χρυσαφένια νέφη

καρυδώνοντας

το σύμπαν.

 

Όταν ανέτειλε

ένας άλλος κόσμος

δεν μας βρήκαν, εμάς.

 

Νοέμβρης 2011

τυπωνόμεθα, στην σωστή ώρα, τώρα που νυχτώνει

υγ. αυτές τις γελοιότητες πολλοί κι ομάδι σε διεθνείς τε και "εθνικούς" αγνώστων λοιπών στοιχείων διαγωνισμούς που εξυπηρετούνν αλλότρια συμφέροντα, πότε θα τις κόψετε, ωρέ, προφανώς ποτέ, ειλικρινά, λυπάμαι να βλέπω κάποιοι να καρπώνονται ακόμη και  οικονομικά ανθρώπους που αγνά δημοσιεύουν διότι θέλουν να δουν την δουλειά τους να εμφαίνεται, τι δεν έχετε αντιληφθεί πια από αυτό το δήθεν διεθνές  τε και ελλάδι αλισβερίσι? κρίμα, για πολλούς που την δουλειά τους εκτιμώ πολύ, ξυπνείστε, ωρέ και σεβαστείτε τον εαυτό σας αν μη τι άλλο-