time

κοίτα να δεις, ούτε που το θυμήθηκα, ένα μήνα μετά, eh! voila!! διότι ο χρόνος συνιστά περίεργη ιστορία και η διαχείρισή του άλλη μία, για καιρούς, δεν ήθελα καν να βγω από το σπίτι μην συμβεί κάτι παρεμφερές, θυμάμαι όταν οδηγούσα προς την δουλειά κι είχε μποτιλιάρισμα, 29 Απριλίου,  μου έλεγα: "για καλό είναι", είχε έναν ήλιο να!, η βαλίτσα έτοιμη για το Ισραήλ και σβουπ!!!! 300 μέτρα πάνω στην άσφαλτο. Κοίτα να δεις που βρέθηκε άνθρωπος να θυμηθεί σήμερα και να τηλεφωνήσει, έναν μήνα μετά, για να πει πως θυμάται, πως με θυμάται, από τη δουλειά, κοίτα να δεις, συμπτώσεις, περιπτώσεις, και ολόσωμοι οι γύψοι, οι χειρότεροι πόνοι ήσαν ακριβώς πάνω στα γενέθλια και τα φιλαράκια μου πάντα εκεί, με κεράκια. Περίεργο που όταν βγήκαν οι γύψοι 6 μήνες μετά, η μισή, τώρα πια..... Καλά να είμαστε, για όσο λίγο θα ζήσουμε, ζωή.....

-κάθε 29 τ’ Απρίλη, κλαρίνο (τώρα που μπορώ, ούτε καν εκτός πόρτας, όχι, καμία superstition) Μεγάλη Πέμπτη, για λίγο, κάποιες δουλίτσες  του τετέλεσται, το μπλουζάκι άσπρο με γαλάζιες ρίγες, παντελόνι μπλε σκούρο, το κινητό απλό, 7.40 το πρωΐ κατέγραψε η Τροχαία, βζζζζζζουπ, ανάποδα στην άσφαλτο, βζζζζζζουπ, ανάσκελα στον θάνατο, λιποθύμησα, δημόσιο νοσοκομείο για πρώτη φορά,  δύο τηλεφωνήματα, ένα στη δουλειά, ένα σ’ εκεί,  αλαφιασμένα, προχθές είπα να πάμε πάλι στον Επιτάφιο εκεί, δεν ήθελες, κάτι δουλίτσες θα τελείωναν κι ύστερα, Τελ Αβίβ-

Μες στον πόνο και το νεύρο κατέβηκαν πολλά τα καντήλια, γύρω στις 9 μμ (οι φίλοι είχαν κάνει το θαύμα τους) ήρθαν οι ορθοπεδικοί, γύψος από πάνω μέχρι κάτω, ανάσα καμιά-τράβα να δεις πώς θα κάνεις τσιγάρο δηλαδή, η νυχτερινή με καταλάβαινε, φέρνοντας τασάκι νερού,  όλοι ήσαν εκεί, η Όλγα με τάιζε σούπα Πασχαλιάτικο, 6 μήνες ακούνητα, το κεφάλι καλά, τώρα, λένε πως πρέπει να το ξαναδούν, δεν έχω χρόνο, δεν περισσεύει χρόνος, δεν είχα ποτέ χρόνο, τώρα που χρόνος άπλετος, δεν θέλω εγώ-

Η απόσταση από το ποίημα:
μία τρύπα

                         κι ένα δίκοπο

https://www.youtube.com/watch?v=MQSZR3NSqm8