https://airetika.blogspot.com/2018/12/2019.html?fbclid=IwAR2Jm918fvuIgU8oQlmpcItwFjZmic4A_l8wroB5eo-gfVZiOsAjzlxuhlg
*'άσχετο: όλο για ΟΙΑΞ μιλάει, λες και πέθανε ο Παναυπλιακός μας, που πάμε και βλέπουμε στο Γήπεδο ως τώρα...α,ναι, σωστά, όταν έχεις μπασκεμπωλίστα του Δήμαρχο, αμάν πια με την γκρίνια των πατριωτών, τι σνομπ αθρώποι είσθε σεις πια, όπως λέω και του λόγου μου, ούτε οι Μιλανέζοι δεν μας φθάνουν στον κοτζαμπασικο-σνομπισμό, μια δράκα οικογένειες, λες και ζούμε στην δεκαετία του '60 ακόμη, θέλουμε και μη, εντούτοις, έτσι φερόμαστε, ντροπή μας πια, ακόμη κάνουμε παρέα μεταξύ μας -τους άλλους δεν τους γνωρίζουμε καλά- τι σας έφταιξε, ωρέ ο γιός του δασκάλου, έρχεται και διαβάζει και ποίηση, εσείς, εκεί, να τον θάβετε τον άθρωπο, δυο μέτρα παλληκάρι, οίακες, ε οίακες...*
ο αιχμηρός λόγος του κατά κόσμον Κώστα Καράπαυλου, από την μάνα του, την κυρία Ντόρις, κληρονόμησε το βρεττανικό χιούμορ αλλά κανένα φλέγμα, από τον πατέρα του τον κύριο Νίκο την ξανθογάλανη θωριά, άσχετο, όταν λέγοντας τα κάλαντα φτάναμε στο Καραπαυλέικο, έχοντας περάσει από του Γιαννιά και μαζί τον Γιάννη, η κυρία Ντόρις είχε πάντα ένα ταψί με ένα περίεργο γλυκό, την συνταγή είχε δώσει στη μάνα μας αλλά δεν την πετύχαινε, λίγους χρόνους πριν πεθάνει είχα πει στην Ελένη, την πρωτότοκη δηλαδή, ομοίως ξανθή αλλά ουχί γαλανή, πως θα πήγαινα για γεύμα,-έτσι ήσαν τότε τα ήθη, λίγο παλιότερα, ούτε που το έλεγες, απλώς χτυπούσες το ρόπτρο-, η κυρία Ντόρις είχε σκαρώσει προς τιμήν μου το γλυκό, κρέμα χτυπητή με φρούτα της εποχής και σαβουαγιάρ, περίπου σαν εκείνη που ήταν η δική μου τούρτα κάθε Μάη δια χειρός μαμάς. Ο Κωστής κι εγώ, έφηβος εκείνος, πριν τα 20 εγώ, τιμήσαμε δεόντως, πήγα κι ένα κομμάτι στη μάνα μου. "Μα πώς το καταφέρνει η Ντόρις και δεν το μπορώ πάντα εγώ"..., μόνιμη Τερεζίστικη επωδός. Ήταν η τελευταία φορά, η κυρία Ντόρις μας φιλοδωρούσε με αυτό το γλυκό, ποτέ με λεφτά, έλεγε πως διεφθείραν τα παιδιά, μάλλον δίκιο είχε. Το Καραπαλέικο, θες διότι είμασταν και μακροσυγγενείς από την μεριά της γιαγιάς, θες για την στενή σχέση των γονιών (η "νεαροπαρέα" την έχει περιγράψει προσφυώς σε βιβλία του ο αδερφός), θες γιατί θεωρούσα "θείους" την κυρία Ντόρις και τον κύριο Νίκο, το τότε παιδί ένιωθε σπίτι του, χτύπαγε το ρόπτρο και πήγαινε να παίξει στο δωμάτιο των παιδιών, ως σήμερα, για την αλήθεια, πάντα λέει ο Κωστής: "πότε θα ανέβεις να δεις τον νέο πίνακα ζωγραφικής"?
Καλό κουράγιο στον Κωστή που, νεώτατος έγινε μπαμπάς και νεώτατος παππούς πια, "το παλεύει" με τα δημοτικά, του λόγου μου, με συγχαίρω που απέσυρα τα δικαιώματα για την μεγάλη πόλη χρόνια πια.
-Πέθανε κι ο Μάρκος Μέσκος, εξαιρετικά καλός ποιητής (το μεγάλος είναι μεγάλη κουβέντα), όποιος ξεπερνάει τα 80, εντάξει, στο καλό, εδώ θα πεθάνουμε μεις σε πολύ λιγάκι, μην το κάνουμε θέμα, sauve qui sauve-.
