όταν ήσουν νεαρούλης πρώτος δεξιά, ετών 17, για πρώτη και τελευταία φορά μοιάζεις στη μάνα σου, θες τα μήλα βαλκανικά, πρώτος αριστερά ο παιδικός σου φίλος Χάρης, τι θα πει φίλος το κατάλαβες καλά στο Μάλεμε, τότε που με μια σφαίρα τού διαλύσαν τα μυαλά, το αρθράκι σου στην Αργοναυπλία του Κοΐνη, ένας επικήδειος της γενιάς σας, έμελλε να καταγραφεί στα χρονικά, έλεγα πως θα πεθάνει η μαμά αλλά εσύ θα ζεις με άσπρα μαλλιά, καπάκι τα έφερε η ζωή, η γιαγιά έλεγε πως κοιλοπόναγε σ' εσέναν και χτυπάγαν οι καμπάνες του Άη Γιώργη-πάντα στο πατρικό ακούονται- και ήταν άρα 11 του Δεκέμβρη, δηλωμένος 12 του Δεκέμβρη του 1919, μετά την θεία Έλλη, να τα λέμε κι αυτά, ένας από τους καλλίτερους ανθρώπους που μας έλαχαν, οι ωραίοι πεθαίνουν νέοι κι η θεία Έλλη ούτε 56/ περιμένανε τον Φρίξο, για τούτο σε ονομάτισαν Παναγιώτη-Φρίξο, ένα κλικ για τα 100, εμείς, εδώ, χτυπάμε σαντυγί για την τούρτα μιανής που δεν σε γνώρισε, κλείνει τα δέκα και μόνη της έγνοια είναι να μην καπακώνουν με καλύπτρες τα άλογά της, αν την είχες γνωρίσει, σίγουρα θα σου είχε αρέσει, είναι το ίδιο "μούτρο" tale quale μ' εσέναν, βάρδα μην μας προκύψει χαρτόμουτρο σαν εσέναν, αρκετά υποφέραμε από αυτό, εξάλλου, παίζοντας χαρτιά πέθανες, αν το θυμάσαι ακόμη δηλαδή εκεί στην  αστρόσφαιρα- και η μαμά έκρυβε λεφτά κάτω από το περσικό χαλί, μπας και σώσει τίποτα, είχε παιδιά ν' αναθρέψει και δεν ήταν νοικοκυρά στο σπίτι της, γιατρός και πανεπιστημιακή, αλλά... έπρεπε να σε θρέψει κι εσέναν με το μπριτζ και το πόκερ, τα θυμάσαι, έτσι, βγάλ' της πια το καπέλλο, έκανε παραπάνω από όσα μπορούσε για να μην καταποντιστείς,εσύ, n' empeche, πατέρα, τα στερνά σου μας δικαίωσαν και θυμάμαι πως φορούσα κείνη την κρεμ κελεμπία όταν σε είχαν στην εντατική και το παιδί ρώταγε "δηλαδή, θα πεθάνει"? και δεν καταλάβαινε ούτε πέντε χρονώ τι θα πει "να πεθάνει", σου κράταγε το χέρι, σε φίλησε στο στόμα και μια σταλιά παιδάκι είπε: "ο παππούς πρέπει να πεθάνει δηλαδή"? εγώ  "σέκος" στο άκουσμα αλλά ποιοί να δώσουν σημασία?-αυτό το "πρέπει", πατέρα, περιμένει να  γίνεις του χρόνου 100, ο μικρός μεγαλώνει και κείνο το ανθρωπάκι που δεν έστερξες να δεις (πόσο θα το είχες χαρεί, λες και στο στόμα το έφτυσες) γίνεται σήμερα σαντυγί, χτυπητή, την χτυπάμε από το πρωΐ, κλείνει τα δέκα και η πρώτη κουβέντα το πρωΐ ήταν "λες να με θυμάται ο παππούς εκειπάνω στην στρατόσφαιρα"? κανόνισε να μην το θυμάσαι το μικρό σου σπόρι καβαλικεύοντας σε άτι λευκό, κανόνισε να μην...