https://www.facebook.com/antifasistikoargolidas/posts/1499871530156966?__tn__=K-R

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΥ ΔΕΙΛΑΚΗ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΛΩΒΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΄΄ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ΄΄ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΙΑΣ ΚΑΚΙΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ
Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, όπως την γνωρίζουν σήμερα τόσο οι κάτοικοι όσο και τα εκατομμύρια των επισκεπτών της, αποτελεί από το 1962 ένα «ιστορικό διατηρητέο μνημείο» που κατάφερε να διασωθεί από την τσιμεντοποίηση, την αντιπαροχή και την ανεξέλεγκτη “ανάπτυξη” χάρη στον Νόμο και τους αγώνες μιας αρχαιολόγου. Πρόκειται για την Ευαγγελία Πρωτονοτάριου Δεϊλάκη, την προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων, που δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τοπικά, επιχειρηματικά αλλά και πολιτικά συμφέροντα της εποχής προκειμένου να προστατεύσει αυτόν τον μικρό πολιτιστικό και αρχιτεκτονικό θησαυρό από τη στρεβλή οικονομική και τουριστική ανάπτυξη που σάρωνε τη χώρα. Εφαρμόζοντας με περισσή αυστηρότητα τον Αρχαιολογικό Νόμο και τη “Χάρτα της Βενετίας”, επέβαλε κανόνες και περιορισμούς σε κάθε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας στην προστατευόμενη πόλη και συγκρούστηκε με εργολάβους και επιχειρηματίες που στα χρόνια της δικτατορίας θέλησαν να “εκσυγχρονίσουν” το Ναύπλιο με πολυκατοικίες και τσιμεντένια ξενοδοχεία. Στη μάχη της αυτή η Δεϊλάκη βρέθηκε απελπιστικά μόνη.

Οι κάτοικοι της πόλης την θεωρούσαν εχθρό της ανάπτυξης και των συμφερόντων τους, ο εμπορικός σύλλογος οργάνωνε απεργίες εναντίον της και οι παράγοντες του τόπου έστελναν παράπονα και καταγγελίες εις βάρος της στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Όταν τελικά το 1973 κατάφεραν να πετύχουν την πολυπόθητη μετάθεση της αρχαιολόγου από το Ναύπλιο στον Βόλο ήταν πια γι' αυτούς αργά. Ώς την πτώση της χούντας τρία τσιμεντένια κτήρια προλαβαίνουν να σηκωθούν στο Ναύπλιο και η πόλη περνά σχεδόν αλώβητη από τη λαίλαπα της “ανάπτυξης”. Το Ναύπλιο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, είναι ό,τι ο Νόμος και η απαρέγκλιτη τήρησή του κατάφεραν να διατηρήσουν αναλλοίωτο. Αυτός ο μικρός αλλά ιστορικός πόλος έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών είναι ό,τι σώθηκε από την τυφλή και αλόγιστη επιχειρηματικότητα που κάποτε ήθελε να ρίξει τη Δεϊλάκη στην πυρά και σήμερα απολαμβάνει τα τεράστια οφέλη της τότε αυστηρής εφαρμογής του Νόμου.

Η προσήλωση της αρχαιολόγου στη νομιμότητα έδωσε καρπούς ανεκτίμητης αξίας για τους σημερινούς κατοίκους της πόλης που οφείλουν ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτή την επιστήμονα που κόντρα σε κάθε μορφή συμφερόντων και οπλισμένη με τον Αρχαιολογικό Νόμο έσωσε το Ναύπλιο από την “ανάπτυξη”.

Είναι ο ίδιος Νόμος που σήμερα τίθεται υπό αίρεση και μια κερκόπορτα ανοίγει στις ορέξεις όσων θεωρούν περιττή την άποψη των αρχαιολόγων για τη μορφή των δραστηριοτήτων που συνάδουν σε προστατευόμενες πόλεις και περιοχές. Και την κερκόπορτα αυτή την ανοίγει το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης με τίτλο «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις» και προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, που σήμερα πραγματοποιούν 24ωρη απεργία ζητώντας την ανάκληση των σχετικών άρθρων.

Πόλεις όπως, για παράδειγμα, το Ναύπλιο αλλά και γενικότερα χώροι αρχαιολογικής και ιστορικής κληρονομιάς, ενδέχεται να αντιμετωπίσουν και πάλι τους ίδιους κινδύνους και ό,τι έσωσε τότε η δικαιωμένη τελικά από τον χρόνο και τα αποτελέσματα Δεϊλάκη μπορεί να χαθεί μισόν αιώνα μετά, αν εκλείψει η σχετική νομοθετική προστασία από τις “οικονομικές δραστηριότητες”.

Η “κακιά” αρχαιολόγος, που τις δεκαετίες του '60 και του '70 δεν άφηνε τους Ναυπλιώτες να αλλάξουν ούτε παντζούρι στο σπίτι τους και αγωνίστηκε ώστε να μην γεμίσει η πόλη με τα ξενοδοχειακά τερατουργήματα που ο ΕΟΤ κατάφερε τελικά να σηκώσει πάνω στα τείχη της Ακροναυπλίας, κατάφερε ό,τι κατάφερε έχοντας στα χέρια της έναν νόμο. Χωρίς αυτόν τον νόμο καμία και κανένας αρχαιολόγος δεν θα μπορέσουν να σώσουν το Ναύπλιο και το κάθε Ναύπλιο.
σ.σ.: Η Ευαγγελία Πρωτονοτάριου Δεϊλάκη απεβίωσε στις 24 Ιουλίου 2002, σε ηλικία 71 χρονών
πηγή: Αυγή,

 -αποτίσαμε όλοι τότε φόρο τιμής σε μιαν εξέχουσα επιστήμονα και σε έναν "ζεστό" άνθρωπο της μικροκοινωνίας μας τ' Αναπλιού στην δεκαετία του '60-

-λίγο πληρέστερο, από τον μικρό αδερφό και μια παραπομπή του μεγάλου αδερφού δέκα χρόνια πριν:

https://sikam.wordpress.com/2018/10/17/%CF%80%Cλ΄/ιγF%89%CF%82-%CF%83%CF%89%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF/

*οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους: έπραξε λαμπρά η κυρία Ευαγγελία, της παλαβής γινότανε εκεί γύρω στο 1969, αρχομένης Χούντας. Το 1970, στην Παραλία, γκρεμίσανε το κομψοτέχνημα του Κόντου, ένα από τα πρώτα ξενοδοχεία, "Το Νέον", θυμάμαι πως είχε ανακαινισθεί γύρω στο 1964 και είχαν φτιάξει μιαν ωραία μεσαυλή ή πάτιο ή εσωτερική αυλή, με συντριβάνι. Ο γεννήτωρ μας ήταν πολύ φίλος με τις κόρες Κόντου,  την κυρία Βαγγελίτσα που διαδέχθηκε τον πατέρα της τότε και την κυρία Μάκη που εργαζόταν στας Βρυξέλλας. Χαρτόπαιζαν συχνά εκεί. Το μόνο ξενοδοχείο περιωπής πριν από τον Αμφιτρύωνα, δίπλα μας και συνομίληκό μου, από τα τέλη του 19ου αι. Μείνανε κειπέρα ο Ελευθέριος Βενιζέλος, οι Βασιλιάδες -δεν μας ξεχνάγανε οι βασιλιάδες, ω, όχι, ποτές, ο Γεώργιος Παπανδρέου όταν είχε έρθει δις για τις προεκλογικές του καμπάνιες και κάτι μεγισταναίοι Ωνάσηδες, Νιάρχοι και Λάτσηδες κλπ πυλώνες του Ελληνικού κομπραδόρικου κεφαλαίου που έρχονταν για βολτίτσες στην πατρίδα και  τα λεφτάκια τους στα ξένα ωι us!!  Χτίσανε τότε το γνωστό έκτρωμα-πολυκατοικία πάνω ακριβώς στην παραλία, εξώνοντας το θρυλικό καφενείο του Θοδωράκη.Την κυρία Δεϊλάκη οι Χουνταίοι είχαν διώξει απ' τ' Ανάπλι, πήρε όμως το αίμα της πίσω και γύρισε κατόπιν εκεί όπου ένοιωθε πως ανήκε.

Η κα Δεϊλάκη υπήρξε μία εξαίρετη αρχαιολόγος, έσκαβε και ξανα -ανέσκαβε Μυκήνες, βρήκε το μικρό θέατρο της Επιδαύρου και πολλά άλλα. Η έδρα της ήταν στο Μουσείο. Το σπίτι της απέναντί από των Δημόπουλων, αρχή της Αμαλίας, γωνία με την Βιβλιοθήκη και ω της τύχης!!! σε πολυκατοικία. Κειπέρα, ο κύριος που είχε συμβίο, μας μάζευε και δήθεν μας μάθαινε αγγλικά, ο κύριος  Δεϊλάκης, ακόμη και τότε, μικρά παιδιά, αμφιβάλλαμε για τις γνώσεις του περί την αγγλικήν, δεν πειράζει, οι γονείς μας πλήρωναν κάτι λίγα κι εμείς το είχαμε βρει παιχνίδι να τον παιδεύουμε τον καϋμένο τον άνθρωπο. Η κυρία Ευαγγελία ήταν μία στρουμπουλή γυναίκα, με γυαλιά κι αστραποβόλα γαλανά μάτια πίσω τους, μαλλί καρέ ως το πηγούνι. Εϊχαν ένα κοριτσάκι τότε. Ακόμη και με την άχρηστη δημοτική μας αρχή, εδώ και δύο χρόνια, δώσαν το όνομά της στον Άγιο Αναστάσιο και το θεατράκι, στην Ακροναυπλία και για μας, έπραξε λαμπρά. Η κυρία Ευαγγελία Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη δεν ήταν μάντισσα μέλλοντος, ανασκαφέας παρελθόντος υπήρξε. Έτσι, ευτυχώς, δεν έζησε να δει να καταντάει τ' Ανάπλι, για την αισθητική του οποίου έδωσε τόσες μάχες, από την δεκαετία του '90 ως τώρα,σε ξεπουλημένη κι εξωνημένη πόρνη σε ξενοντοπίτες  που σήμερα, μαζί με τους ντόπιους που δεν άντεξαν στον πειρασμό να μην "τα πιάσουν" κι εκείνοι, στήνοντας μαγαζιά "δήθεν", εκτός από κείνον τον πονηρό Ευάγγελο που έστησε "Μουσείο κομπολογιού" έχω μετρήσει 40 μαγαζιά με κομπολόγια, δήθεν πολύτιμα, δήθεν δηθενιές. Και ξεφύτρωσαν εκατοντάδες πανσιόν, της μοδός "ξενοδοχεία-μπουτίκ" κι αν θες να κλείσεις δωμάτιο για φίλους, σε ξενοδοχείο φίλων, πρέπει να το ζητήσεις μήνες πριν. Σώθηκε όντως τ' Ανάπλι -κείνο που εμείς λέμε "μέσα"- από την πολυκατοικία αλλά ξεπουλήθηκε η αισθητική του σε πόρτες από το Μαρόκο και αφρικανικά μπιχλιμπίδια, σε 100πλή τιμή της αρχικής, σε γελοιότητες στυλ "Μεσογειακά προϊόντα" και βότανα. Για τον αθηναϊκό συρφετό του Σαββατοκύριακου που αγοράζει γραβιέρα Νάξου λες και στην Αθήνα δεν έχει. Κι η ταβέρνα του Βασίλη από μονή στην δεκαετία του '90 πιάνει πλέον τον μισό "πάνω δρόμο", ξέχασα, τώρα πρέπει να ονοματίζουμε, Σταϊκοπούλου, λοιπόν. Με αυτά και αυτά, το παλιό μας σπίτι που ανακαινίζεται, βάσει του Νόμου και ελέω της κυρίας Ευαγγελίας Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη, θα αποκτήσει πάλι τα πρότερα κολονάκια του στην πρόσοψη της βεράντας, δίπλα της, όμως, ανθούν Cartier, Balenciaga και Versace, κείνη την πισίνα δεν λένε μόνο να σιάξουν, είναι βλέπετε κρατικό ακίνητο πλέον και οι προτεραιότητες είναι άλλες, χάνει και η Donatella την ευκαιρία να κάνει defilé. A, ναι, και το Μπούρτζι χάσκει ακόμη, έτσι, μετά την ανακαίνιση με λεφτά όχι της Εφορίας αρχαιοτήτων Αργολίδας, πλην της ομολόγου Κορινθίας. Πια, ούτε οι βάρκες μας πάνε βόλτα εκεί, βαρέθηκαν κι αυτές. Με τόσα λεφτά που δόθηκαν στην δεκαετία του ένδοξου 2000, μόνο το Παλαμήδι στέκει τούρτα ολόφωτη. Το κακό με τις τούρτες είναι πως αν φας πολύ βαρυστομαχιάζεις. Τόσος κόπος της κυρίας Ευαγγελίας για να πηγαίνεις στ'  Ανάπλι να βαρυστομαχιάζεις...

φωτό μάλλον της δεκαετίας του '30, άκρο αριστερά μισοφαίνεται το μετέπειτα και σήμερα όμορφα ανακαινισμένο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας, τότε ιδιοκτησίας Χειλέλη.

-το πάλαι ποτέ ξενοδοχείο "Νέον"- από κάτω το καφενείο του Θοδωράκη, πρώτου που έφερε παγωτό μηχανής το οποίο "πατώναμε" ως πιτσιρίκια, και χυμό μήλο "ρίκοκο", δίπλα του, όρθιο στην θέση του, με τα δέντρα και τον κήπο του, το "Τερζακαίικο", πατρικό και του Ναυπλιέως συγγραφέως Άγγελου Τερζάκη, από κάτω του, λίγο μετέπειτα, το έτερον θρυλικό καφενείο του Κατσίγιαννη "Ακταίον",πιο δίπλα το πέτρινο σπίτι του Κωστούρου, όρθιο ομοίως ακόμη, αν και πνιγμένο στα βάτα σήμερα. Στην φωτογραφία διακρίνεται όρθιο τότε-γκρεμίστηκε στην δεκαετία του '50- το σπίτι του Μαγουλιανίτη, παππού του φίλου μου του Γιώργου Ασημακόπουλου, σκηνογράφου, που πέθανε πριν δυο χρόνια, είχε κειπέρα και ιπποφορβείο. Στη θέση του φτιάχτηκε η πισίνα του Αμφιτρύωνα που σήμερα ρημάζει, στο έλεος άθλιων γκράφιτυ. Πάνω του διακρίνεται το σπίτι του Τρικούπη που δεν είχε ακόμη γκρεμιστεί- Το δικό μας σπίτι μισοδιακρίνεται πίσω από το σπίτι του Κωστούρου-σπίτι είναι εκεί που μεγάλωσες, κι ας το νοικιάζαμε από τον κ.Βασιλάκη Κυριαζόπουλο- ένα παραδίπλα, από το 1600. Έμεινε εκεί ο Νικόλαος Σπηλιάδης για τούτο η οδός ονομάσθηκε Σπηλιάδου, είχαμε τον αριθμό 1. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82

Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι του Τρικούπη, χτίστηκε το ξενοδοχείο Αμφιτρύων σε δύο φάσεις,με την χαρακτηριστική του κόκκινη πέτρα από την Επίδαυρο.