H azotea-δώμα

έλαμπε

απ’ το ροζ-μωβ 

της μπουκαμβίλιας

 φυτεμένα βιαστικά

τα λουλούδια-χέρι μετέωρο λευκό, σε πρόσωπο πανιασμένο- κόκκινα μαυρίσανε καιρούς, ίσαμε που οι εικόνες ασπρίσανε σαν χέρι, σαν μαλλιά, κανείς δεν ήξερε ν' ανοίξει μια Κορονίτα στον παραστάτη, σπάσαμε όλους τους καθρέφτες του νου (...) κοιμηθήκαμε  με  ένα χωρίς, ξυπνήσαμε και δεν ξέραμε αν σπασμένα κομμάτια καθρέφτης είναι ακόμα ο νους-

α, είναι ένα τραγουδάκι πριν λίγα χρόνια, tango always, μου θύμισε το χωνάκι elote και το μουσείο πάνω στην πλατεία του Coyoacán
https://youtu.be/Rzxh8owukUg