Πολλά μας κληρονόμησε, μιά στέρεη γνώση, τη θέρμη με την οποία δεν μας δίδασκε, ζητούσε γνώμες και δούλευε δια της μαιευτικής, μας εμφύσησε την αγάπη για την Αφρική, μαζί με τον Georges Ballandier που πέθανε πέρυσι, εκεί, στην Εκόλ όπως όλοι την λέγαμε, στο μπουλβάρ Ρασπάιγ. Au revoir, professeur. intransigeante, δίκαιη, η πεμπουσία αυτού που αποκαλούμε "μειλίχιος άνθρωπος", αλλά στις αναλύσεις της υπήρξε αμείλικτη: http://www.lemonde.fr/societe/article/2017/11/05/francoise-heritier-j-ai-toujours-dit-a-mes-etudiantes-osez-foncez_5210397_3224.html?xtor=SEC-33281026&utm_campaign=Fran%C3%A7oise_heritier&utm_medium=Social&utm_source=Facebook
Βαρεθήκαμε να αποχαιρετούμε, σε μία μόνο εβδομάδα, ο δάσκαλος και φίλος Κώστας Βεργόπουλος, ο άλλος δάσκαλος Βασίλης Κρεμμυδάς, ο Γιάννης Καψής.
http://www.lemonde.fr/disparitions/article/2017/11/15/l-ethnologue-et-anthropologue-francoise-heritier-est-morte_5215270_3382.html?utm_campaign=Lehuit&utm_medium=Social&utm_source=Facebook
όταν πεθαίνουν οι μεγαλύτεροι, εμείς οι επόμενοι αυτών, τα νιάτα μας αποχαιρετούμε, δια παντός.
διότι, εκεί, στο καφεναδάκι της Εκόλ, όταν μαζευόμασταν μαθητούδια και καθηγητάδες (πώς μας φαίνονταν, Θεέ μου, θεοί στην γνώση τους που δεν είχαμε εμείς τα μικρά κι είχαν κείνοι, ξέρανε να μας την σταλάζουν μαλακά,γλυκά αλλά στερεά). Ποτέ δεν είχα είδωλα ηθοποιούς, τραγουδιστές (εκτός Jimmy Hendrix, εκτός Jimmy Hendrix), πάντα συγγραφείς, φιλοσόφους, και δασκάλους εφ' όλης της ύλης. Τούτη δω με καθοδήγησε στις πρώτες εργασίες και μ' απέστειλε στην Andrée Michel για την διατριβή.
Εκτός από την τριανδρία, Πουλαντζάς-Τσουκαλάς-Βεργόπουλος, η Εριτιέ υπήρξε φάρος, μαζί με την Maria Antonietta Macciocchi
https://it.wikipedia.org/wiki/Maria_Antonietta_Macciocchi, 20σάχρονο πιτσιρίκι, στις Βενσέν, ήταν και το απόγειο του φεμινισμού, ο ήλιος έμπαινε λοξός μέσα από τις τζαμαρίες όταν η κυρία Ματσόκι μας έλεγε "η γνώση, παιδιά, δεν είναι δύσκολη, βήμα-βήμα την κατακτάς, βήμα-βήμα θα γίνει δική σου. Ξέρω, τώρα σας φαίνεται βουνό, μετά από χρόνια θα σας φανεί εύκολη" και το πιτσιρίκι τσιμπιόταν λέγοντας μέσα του "δεν μπορεί, αποκλείεται, όλα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα". Στην σημερινή εποχή, με εμπειρία συσσωρευμένη, δίνω πάντα δίκιο στην δασκάλα. Θέλει τον χρόνο της η γνώση για να αποκρυσταλλωθεί και να εγκαθιδρυθεί εντός.
Σαν μαθητούδι ως τώρα, τους είμαι ευγνώμων, σαν μαθητούδι, θα στέκομαι πάντα απέναντί τους. Ένα ευχαριστώ δεν είναι απλό, ποτέ δεν ξεχνιέται το βιβλίο που έγραψε η Μαρία Αντονιέτα Ματσόκι για την δύσκολη σχέση της με την τότε 30ή θυγατέρα της, δηλώνοντας αδυναμίες και τύψεις. Σήμερα, το διαβάζω σε αναγωγή και η παρηγοριά πάλι δεν είναι δυνατή.
Είμαστε και δεν είμαστε, υπήρξαμε οι δάσκαλοι κι οι δασκάλες μας, βαριά συνεισφορά, δεν είχα ποτέ είδωλα ηθοποιούς και τραγουδιστές, μόνο φάρους κι εκείνο το παιδί (που στην συνέχεια συνδιδάξαμε) στις Βενσέν και μου έλεγε: "μα τι κολλάς στον Χέγκελ και στον Καντ; το ζουμί, κορίτσι μου, είναι το τώρα". Ένα τώρα δοκίμασα να αποτυπωθεί σ' εκείνη την διατριβή, κοιτώντας σήμερα, μου φαίνεται "παλιό", ξέρω, εντούτοις, πως αν ο Πουλαντζάς είχε ακόμη ζήσει θα το είχε κρίνει αλλιώς, εξάλλου, του οφείλω και μη το ότι πήρε κείνη την εργασία, θεωρώντας την (άκρως τιμητικώς για την πάρτη μου) εξαιρετική και χάθηκε ανάμεσα στα γραφτά του, διάβασε κομμάτια της στα σεμινάρια στις Βενσέν και κοκκίνησα τόσο που βγήκα από την αίθουσα, με ψάρεψε πολύ αργότερα στην καφέτ και με κέρασε έναν χυμό, η Αννύ δεν μπόρεσε να την ανασύρει ποτέ, δεν πειράζει, ήταν μια διπλωματική για την Πάντειο, για τους φασισμούς και τον ναζισμό του μεσοπολέμου, μεγάλη για εργασία 109 σελ. δακτυλόγραφα. Είμουν πολύ νέα και άκρως αθώα, κατατέθηκε ένα αντίγραφο στην Πάντειο, κράτησα ένα αντίγραφο, το έδωσα στον Πουλαντζά, χάθηκε, τι να πειράζει? Θυμάμαι πως κατατέθηκαν 9 μήνες εργασίας με επίκεντρο τις αναλύσεις από τα βιβλία του Μπετελέμ, του Γκράμσι, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Μαρξ...κάποτε...
