ΚΙΤΡΙΝΟ
Το κίτρινο
δεν ήταν ποτέ
το δικό μου χρώμα
Πολύ χτυπητό
για την αδύναμη όρασή μου
Πολύ
πολύ για το άπλωμα των χεριών μου.
Το κίτρινο
δεν ήταν ποτέ
το δικό μου χρώμα.
Γιατί σ' αγάπησα μες στα κίτρινα κρίνα;
Γιατί σε σκέφτομαι μες
σε κίτρινα σύννεφα;
Το κίτρινο
δεν ήταν ποτέ
το δικό μου χρώμα.
Ιούλιος 2010
Κάθομαι και περιμένω, στα τηλέφωνα, στα δωμάτια, κάθομαι, η κίνηση ελλείπει. Κάθομαι, όλο κάθομαι, η ισχυαλγία
σταθερή, λέω, γύρω στις 20 Αυγούστου θα ήταν, είχα 3 εβδομάδες, βγαίνοντας στην
πλατεία τραγουδούσα «και τώρα, μπάνια», μπήκα στο αυτοκίνητο, φόρτωσα,
κατέβηκα, την άλλη έβρεχε καρέκλες, καθάρισα το σύμπαν, έστησα βιβλία,
σημειώσεις, μυριάδες χαρτάκια στους τοίχους απέναντι, μπήκε πρόγραμμα, η τελευταία φορά πρόγραμμα, η προηγούμενη ήταν
μία κατακίτρινη μπλούζα (δεν ήταν και το καλλίτερό μου, τώρα μπορεί αλλιώς), με
βαθύ ντεκολτέ και χαντρούλες στις τιράντες, έκανε καύσωνα του διαόλου, έτσι
πρέπει να έγινε επανάληψη όλης της Ιστορίας, ένα delete στα Λατινικά, ποιος είχε 20 στα
Λατινικά? Νεύμα στον Μπελεζίνη και ήρθαν όλα BACK.
Είχα 3 βδομάδες, ήξερα, η τελευταία ευκαιρία, ακόμη και
σήμερα αναρωτιέμαι έτσι χύμα πώς μπήκε πρόγραμμα: τα κίτρινα χαρτάκια στον τοίχο
απέναντι, στην τραπεζαρία της γιαγιάς,
κάθε τρεις ώρες σήκωνα το κεφάλι και κοιτούσα για μια στιγμή τη λεϊμονιά. Ήταν
η κρίση των Ασιατικών Τίγρεων, δεν είχαμε διαδίκτυα τότε. Όλα κιτρινισμένα. Τα
τετράδια αγκαλιά και στο Κοντύλι. Όλοι φεύγαν, καθόμουν και διάβαζα, έμπαινα
στη θάλασσα μετά, κολυμπούσα με τις ώρες κι έκανα επανάληψη, ό,τι δεν θυμόμουν
(σπάνιο για την εξαίρετη μνήμη), έβγαινα, κοίταζα κολυμπούσα και η επανάληψη
συνεχιζόταν, γύρω στις 11, αναχώρηση, επιστροφή, μπάνιο και επαναλήψεις ως τις
3, στις 4 υποχρεωτικός ύπνος, σε λίγο ήσαν Ολυμπιακοί, 4-6 Ολυμπιακοί, φίλοι
περνάγαν, ρωτάγαν, μα με κονσέρβες ζεις? Δύο φορές βγήκα. ‘Ύστερα, πήγα
στην Ελαφόνησο και στον Σϊμο, όταν
γύρισα θυμάμαι το Λαγονήσι στις 7 το πρωΐ και τα αδιαφανή τζάμια στο αυτοκίνητο
του Εδουάρδου, όταν φτάσαμε, ο Νίκος ήταν εκεί, είχε ήδη κάνει μπάνιο, αρχίσαν
να διερμηνεύουν, εμείς να χαριεντιζόμαστε διεθνώς, πατητά πίσω, ο Εδουάρδο με
άφησε μπρος στο ξενοδοχείο όπου δίναμε,
ήσαν οι πρώτες ματζιριές, ο διαγωνισμός ακυρώθηκε, δύο χρόνια μετά
επαναλήφθηκε, αυτό ήταν, ξέραμε, την φούστα χάρισα, θυμάμαι καλά, το σωμόν
πλεκτό μπλουζάκι ψάχνω ακόμη, μπορεί και να κάνει, χρόνια μετά, κιλά μετά-
