ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ

Ποτέ δεν θα μάθεις

ποιά χημεία με ένωσε νοητά

με τα κύτταρά σου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί αφαιρούμαι στη θέα

των χεριών σου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί τραγουδάω πιά αλλιώς

από την ώρα που το προφίλ σου

κατοίκησε μόνιμα το βλέμμα μου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί το απατηλά δειλό σου χαμόγελο

σκάβει πληγές στα σωθικά μου.

Ποτέ να μην μάθεις

 πόσο σε θέλησα κομμάτι της ζωής μου.

Αν έρθεις κάποτε, ατόφιος,

ίσως και να μην βρεις την καρδιά μου.

Τρύπια, εξάλλου, τι να την κάνεις;

συλ. Έπεα πτερόεντα?, Gutenberg, 2009

είχε υπέροχα χέρια, eloquentes (=εύγλωττα,) όταν τα χέρια σού μιλάνε...

Ελύτης, Μονόγραμμα: 

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα...

*Για κάποιον που δεν ζει πια, και την καταδική μας Κούβα, του 1989, τελευταία φορά μαζί, " Casa de las Américas" στυγνές παρατηρήσεις και σκέτη μιζέρια, το τρέχον, δηλαδή, εντούτοις τεκμηριωμένα, ποιός να αντιλέξει με το  πολλαπλώς βαρύ, πολιτικό και πολιτιστικό, παρελθόν που κουβάλαγε και το πάντα χαρισματικότατο που απέπνεε?  και το Μιραμάρ και οι μακρόωρες βόλτες εκειπέρα, τα ντούο από τις κιθάρες μας στο manha taο bonita manha  του Vinicius de Moraes, και στην Πλεγάρια του Βίκτωρα Χάρα, ξαναέπιασα την κιθάρα μία και μόνη φορά,μαζί, ποτέ πια, έτσι απλώς...in memoriam...AL ( αν είχε ζήσει θα έκανε τώρα ένα σωρό σωστές μεν, "φευγάτες" δε παρατηρήσεις για τον Φιδέλ και τον Γκεβάρα,, ούτε μία ούτε δύο φορές να τον "καρυδώσει" κανείς, ως πρώην συνοδοιπόροι, πολύ ευχαρίστως.....)
τιμή μου που συνυπήρξαμε,- είχαμε και θα έχουμε πάντα κάτι κοινό ... από τον φίλο του, Βίκτωρα Χάρα....

τη δεκαετία του '70, η φίλη μου η Φάννυ, συγκάτοικος, με τα πανέμορφα καταπράσινα μάτια της, Χιλιανή από το Σαντιάγο, έλεγε συχνά πως στο Σαντιάγο πνίγεσαι από το περίκλειστο των βουνών, από τον 9ο όροφό μας στο Παρίσι κοιτάγαμε τότε τα σπιτάκια ένα γύρω και έλεγε "δεν θες να ξέρεις τι θα πει να πνίγεσαι από ένα γύρω βουνά" το έμαθα...


 {σήκω και κοίτα το βουνό].Η προσευχή σ' έναν εργάτη γης,ένα από τα συγκινητικότερα τραγούδια του Βίκτωρα Χάρα... {σήκω και κοίτα τα χέρια σου εργάτη }στο κεντρικό γήπεδο κρατουμένων του Πινοτσέτ, το 1973, ένας από τους πρώτους που συνέλαβαν, πριν να του κόψουν τα χέρια, κι έπαιζε την κιθάρα του με το στόμα, πριν να του σπάσουν τα πόδια και τη σπονδυλική στήλη,να του βγάλουν τα μάτια και να τον αφήσουν γυμνωμένο να πεθάνει, οι τερατόμορφοι του Πινοτσέτ, ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, τότε, δεν άντεξε, πέθανε... Είμασταν όλοι άρρωστοι για μήνες στο άκουσμα. Ήταν φίλος του ΑΛ,  από το πανεπιστήμιο,όπου ο Χάρα δίδασκε, όταν τα μάθαμε, -αργούσαν αυτά τα νέα να διαπεράσουν δικτατορίες και ατλαντικούς- έπεσε να πεθάνει, δεν μιλούσε, δεν έτρωγε, κοιτούσε το ταβάνι και δεν καταλάβαινε τίποτε, για μήνες, χρόνια, ποτέ δεν τον ξέχασε (ξεχνιούνται αυτά?)...
το όλον, για τον Βίκτωρα Χάρα, τον μεγαλύτερο τραγουδοποιό της Χιλής μαζί με τη Βιολέττα Πάρρα στη δεκαετία του '60- 

La plegaria a un labrador(Víctor Jara/ Quilapayun)

Levántate y mira la montaña,
de donde viene el viento, el sol y el agua.
Tú, que manejas el curso de los ríos,
tú, que sembraste el vuelo de tu alma.

Levántate y mírate las manos.
Para crecer estréchala a tu hermano,
juntos iremos unidos en la sangre.
Hoy es el tiempo que puede ser mañana.

Líbranos de aquél que nos domina en la miseria.
Tráenos tu reino de justicia e igualdad.
Sopla como el viento la flor de la quebrada.
Limpia como el fuego el cañón de mi fusil.

Hágase por fin tu voluntad aquí en la tierra.
Danos tu fuerza y tu valor al combatir.
Sopla como el viento la flor de la quebrada.
Limpia como el fuego el cañón de mi fusil.

Levántate y mírate las manos.
Para crecer estréchala a tu hermano,
Juntos iremos unidos en la sangre,
Ahora y en la hora de nuestra muerte.
Amén. Amén. Amén.

Προσευχή σ’ έναν εργάτη γης (στίχοι και μουσική Βίκτωρ Χάρα, εκτέλεση, Βίκτωρ Χάρα και Κιλαπαγιούν)

Σήκω και κοίτα το βουνό

απ’ όπου ο αγέρας φτάνει, ήλιος και νερό.

Συ, κύριος της κοίτης  των ποταμιών,

Σύ, που έσπειρες το πέταγμα της ψυχής σου.

Σήκω και κοίτα τα χέρια σου.

Για να θεριέψει, σφίχτο στη χούφτα τ’ αδερφού σου,

μαζί θα πορευτούμε, ενωμένοι στο αίμα,

Σήμερα είν’ η ώρα που το αύριο μπορεί.

Λευτέρωσέ μας από κείνον που μας καταδυναστεύει στη μιζέρια.

Χάρισέ μας το βασίλειό σου δικαιοσύνης και ισότητας.

Φύσα, σαν ο αγέρας το άνθος της ρωγμής.

Καθάρισε, σαν η φωτιά το κανόνι του όπλου μου.

Κάνε το θέλω σου πια εδώ  στη Γη.

Χάρισέ μας τη δύναμη και τη θέλησή Σου για την αμάχη.

Φύσα, σαν ο αγέρας το άνθος της ρωγμής.

Καθάρισε, σαν η φωτιά το κανόνι του όπλου μου.

Σήκω και κοίτα τα χέρια σου.

Για να θεριέψει, σφίχτο στη χούφτα τ’ αδερφού σου,

Μαζί η πορεία στο αίμα,

Τώρα και τη στιγμή της δικής μας θανής.

Αμήν, Αμήν, Αμήν.

*  labrador σημαίνει οργωτής *

απόδοση© ΑΡ

τότε που ζούσαμε, σε μια νιότη που είχε ακόμη ελπίδες, σήμερα, απακαΐδια: 



**


**άλλο ένα "πείραμα" των λαών που καταπνίγηκε στην διεθνή τότε συγκυρία του διεθνούς καπιταλισμού, σήμερα, μόνου κυρίαρχου και στραγγαλιστή της θέλησής μας να ζήσουμε αλλιώς**

•