26/11/16

adeus Fidel

adeus Fidel,δεν είμαστε πολιτικάντηδες εμείς, για μεγαλοστομίες, απλός λαός, σε πολλούς από μας δεν θα λείψεις, οι νεκροί δεδικαίονται, βεβαίως, αλλά εδώ είμαστε μια μικρή χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου από το μεγαλύτερο νησί της Καραϊβικής, την Κούβα, είμαστε και ρομαντικός λαός με νοσταλγίες που κάπου σημείωσε ο Κάρλος Φουέντες πως είναι ίδιον της αστικής τάξης, ελλείψει σ' εμάς, μικροαστικής, ίσως να πρέπει να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά της τότε γκλοριόζας κουβανικής "επανάστασης" και την ταχύτατη μετάλλαξή της σε μία υπέροχη δικτατορία, την μακροβιότερη στην σύγχρονη Ιστορία.
έχοντας καταλήξει σχεδόν σάψαλο τα τελευταία δέκα χρόνια, ο Φιδέλ Κάστρο Ρους, φρονίμως ποιών, έχρησε τον αδερφό του Ραούλ και σχεδόν σύσσωμη την οικογένεια Κάστρο, μονίμως στην εξουσία: A mí no me eligieron Presidente para restaurar el capitalismo en Cuba ni para entregar la Revolución. Fui elegido para defender, mantener y continuar perfeccionando el socialismo, no para destruirlo. […] Ραούλ Κάστρο Ρους {δεν με εξέλεξαν πρόεδρο για να αποκαταστήσω τον καπιταλισμό στην Κούβα, ούτε για να παραδώσω την Επανάσταση.Εξελέγην για να υπερασπίσω, να διατηρήσω και να συνεχίσω, τελειοποιώντας τον, τον σοσιαλισμό, όχι για να τον διαλύσω}.

Φυσικά, το εμπάργκο γονάτισε την νέα κατάσταση στην Κούβα από το 1960 που εφαρμόστηκε και της έδωσε την χαριστική βολή το 1992 όταν το εμπάργκο των ΗΠΑ θεσμοθετήθηκε. Αυτό, εννοείται πως ανάγκασε και τον Φιδέλ και όλη την -νέα-νομενκλατούρα του σε πλήρη αναδίπλωση και διεθνή απομονωτισμό. Τούτο όμως, ποσώς συνεπάγεται πως ένα καθεστώς που ευαγγελιζόταν μιαν άλλη κοινωνία, με ισονομία και ίσες ευκαιρίες για όλους θα έπρεπε να καταλήξει νομοτελειακά σε δικτατορική συμπεριφορά στην διακυβέρνηση του νησιού.
Η πρόσφατη μερική κατάργησή του εμπάργκο από τον Ομπάμα ήταν μια ώριμη πολιτική πράξη διότι οι λαοί υποφέρουν πάντα, ποτέ οι κυβερνώντες. Θα μείνει στα πολλά συν της Προεδρίας Ομπάμα.
Από το 1992 η κατάσταση στο νησί ήταν παραπάνω από τραγική με απόλυτη έλλειψη στα πάντα, από τα χειρουργικά ράμματα και τα φάρμακα ως, εννοείται, τα τρόφιμα. Για τούτο ο λαός επεχείρησε να επιβιώσει όπως μπορούσε, με τον απεχθέστατο σεξοτουρισμό, με μικρές νησίδες καπιταλισμού όπως ο απόλυτος τουριστικός προορισμός στο Βαραδέρο, όπου όλες οι συναλλαγές πραγματοποιούνται με  US$
Σημείο των καιρών η Κουβανική επανάσταση του 1959, χάρισε στον λαό μόνο καλή νοσοκομειακή περίθαλψη και εκπαίδευση για όλους, έναντι στυγνής πάταξης όσων δεν ένοιωθαν και τόσο σοσιαλιστές ή δεν τους άρεσε η ισοπέδωση α λά Κάστρο. Να θυμίσουμε εδώ τις πελώριες διαφορές που ανέκυψαν με τον Ερνέστο Γκεβάρα (έχουμε ξαναπεί πως τσε δεν σημαίνει τίποτα πέρα από ένα επιφώνημα στην Νότια Λατινική Αμερική), με αποτέλεσμα να σηκωθεί να φύγει από το νησί παρ' όλους τους ωραιοποιημένους αποχαιρετιστήριους λόγους εκατέρωθεν;

Εκτός από κείνους που επωφελούνταν, σε κανέναν δεν άρεσε η δικτατορία του Μπατίστα που ανέτρεψαν οι τότε επαναστάτες, έχοντας κάνει το νησί άλλη μία αλλά πολλά εκμεταλλευόμενη Πολιτεία των ΗΠΑ, με τα καζίνα, τη διαφθορά, την πορνεία, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και, η Κούβα, έχει μεγάλο πλούτο και πρώτων υλών και υπεδάφους. Για τούτο και την 1η Ιανουαρίου του 1959 σύσσωμος ο λαός υποδέχθηκε στην Αβάνα τους επαναστάτες με ιαχές. Αλλά, αμέσως μετά, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να ισοπεδωθούν οι κοινωνικές τάξεις και τα στρώματά τους εν ριπή οφθαλμού. Πρώτο και κύριο λάθος της νέας επαναστατικής ηγεσίας. Έτσι αναπτύχθηκαν κινήματα

διαφωνούντων,https://en.wikipedia.org/wiki/Cuban_dissident_movement#Dissidents
έτσι το Μαϊάμι των ΗΠΑ έγινε ορμητήριο των Κουβανών διαφωνούντων, πολλοί εκ των οποίων ξεπουλήθηκαν κανονικότατα στη CIA, γενόμενοι "γενίτσαροι",  έτσι γίνανε οι "έξοδοι από το Μαριέλ", έτσι είχαμε τους τόσους Ρεϊνάλντο Αρένας: https://mpalos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_21.html Πριν πέσει η νύχτα. εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες 1992, μετφ.(εξαιρετική), Αγγελική Βασιλάκου, και η ομώνυμη ταινία, ομοίως εξαιρετική.
Έτσι είχαμε μακροχρόνια φυλάκιση και αποτρόπαιους βασανισμούς λογοτεχνών, καλλιτεχνών και απλών πολιτών, όπως και αντοχή άλλων στην τότε πραγματικότητα όπως ο έξοχος κινηματογραφιστής Τομάς Γκουτιέρρες Αλέα (επωνομαζόμενος Titon)  που περιγράφει εδώ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της καταπληκτικής του ταινίας Μνήμες υπανάπτυξης; στα 1968:

Πολλοί έφυγαν, όπως ο Γιγέρμο Καμπρέρα Ινφάντε που τα πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε τεθεί επικεφαλής του εκεί Κέντρου κινηματογράφου, συγγραφέας αναφοράς με το επικό του αφήγημα Tres tristes tigres, σε εξαιρετική μετφ. από τον Γ. Ρούβαλη, εκδ. Τόπος, 2009, στην έξοχη απόδοση του τίτλου: "Τρεις ταλαίπωροι τίγρεις", πάνω και πριν από όλους ο Ραμόν Φερρέιρα, ένας από τους μέγιστους λογοτέχνες του 20ου αι. στη Κούβα,ο οποίος  επί 22 συναπτά και μαρτυρικά με βασανιστήρια έτη, εγνώρισε τις χάρες του κολαστηρίου Ελ Μόρρο στην Αβάνα, ο Αρμάντο Βαγιαδόρες  και η Οφέλια Φοξ, όμως, άλλοι τόσοι παρέμειναν, όπως ο μέγιστος των μεγίστων ίσως Αλέχο Καρπεντιέρ, ο οποίος πέθανε στο Παρίσι το 1980 έχοντας διατελέσει πρέσβυς επί σειράν ετών της επαναστατικής Κούβας, με την πλειονότητα των έργων του μεταφρασμένη στα Ελληνικά, η διεθνούς φήμης μπαλλαρίνα Αλίσια Αλόνσο-πολλές φορές την έχουμε χαρεί στην Ελλάδα, τελευταία φορά, 85 χρονών στην Επίδαυρο, χορεύοντας Μπαγιαντέρα και Κάρμεν και ήδη τελείως τυφλή, τον Σεπτέμβρη του 2002- έχοντας φτιάξει και μία εταιρεία καλλυντικών και αρωμάτων που διατίθενται ιδιαίτερα στα καταστήματα του διεθνούς αεροδρομίου-να τα λέμε κι αυτά, με μεγαλύτερο θαυμαστή της τον Φιδέλ, καθώς και νεώτεροι συγγραφείς ως ο δημοφιλής εδώ Λεονάρντο Παδούρα, καθώς κι ο Πέδρο Γκουτέρρες. Παρέμειναν στην Κούβα δύο από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της όλων των εποχών από καταβολής Κούβας, ο μεν Χοσέ Λεσάμα Λίμα, με το εμβληματικό του έργο "El Paraíso" ( Ο παράδεισος, μεταφρασμένο Ελληνικά και σχολιασμένο υποδειγματικά από τον Μανώλη Παπαδολαμπάκη), ο δε Βιργίλιο Πινιέρα,καταπληκτικός ποιητής, ο οποίος υπέστη ουκ ολίγες διώξεις και εγκλεισμό στο κολαστήριο που είναι ως σήμερα η φυλακή στην Αβάνα El Morro (ο Μαυριτανός, τουτέστιν, ο σκουρόχρωμος άνθρωπος΄μικρή σημείωση εδώ: το κύριο φαγητό των Κουβανών λέγεται morros y cristianos, ήτοι, μαύρα φασόλια και άσπρο ρύζι). Σημειωθήτω:
δεν/δεν επιθυμούμε να κάνουμε. καμία αναφορά σε κάποιους που παρέμειναν και διήγαν άνετο βίο ως ο Νικολάς Γιγέν, δοξόμπους του Κάστρο στα ποιήματά του, αναφορές σε Δημουλίδες της Κούβας όπως η φιλόδοξη Ζωή Βαλντές, προ ετών κάτοικος Παρισίων, μεταφρασμένη στα Ελληνικά με τα παιδαριώδη πονήματά της που δήθεν "ροκίζουν". 
Παρέμειναν και εμβληματικοί τραγουδοποιοί στην δεκαετία του '60 και του '70 όπως ο Σίλβιο Ροδρίγες και ο Παμπλίτο Μιλανές αλλά και οι εμβληματικότατοι Buena Vista Social Club με σημεία αναφοράς τόσο τον αείμνηστο πια Compay Segundo όσο και την θρυλική Omara Portuondo. Από τους νεώτερους, οι Orishas, που τα βλέπουν όλα με ροζ γυαλιά στην Κούβα, όντας εξαιρετικοί μουσικοί, εντούτοις, τους αγαπάμε πολύ και στην Ελλάδα: 




Όλοι αυτοί, όμως, ως "διεθνείς", μαζί με τους διεθνείς και Ολυμπιακούς αθλητές, απολάμβαναν πολλές προνομίες με τις οποίες καμία σχέση δεν είχε ούτε ως σήμερα έχει ο καθημερινός κόσμος της Κούβας. Λαός μιγάδας, χαρούμενος κι αισιόδοξος, που χαμογελάει πάντα, που σε ρωτάει αν χάθηκες στα στενοσόκακα της Παλιάς Αβάνας, που χαίρεται σαν παιδί έτσι και μιλάς τη γλώσσα του και σου γελάει με όλα του τα δόντια, ανοιχτόκαρδα, που σε καλεί στο φτωχικό του όπου ούτε καλά-καλά νερό πόσιμο δεν υπάρχει (δεν το ζητάς κι εσύ για να μην τους το στερήσεις, εννοείται). Λαός που λίγο οι προσμίξεις, πάρα πολύ το περπάτημα (μαζί με το μόνο τους σπάνιο όχημα, αν προκύψει, το ποδήλατο) εμφανίζει κορμιά μοντέλων, δεμένοι, ψηλοί και λυγεροί. Λαός που ούτε οι δεκαετίες καταπίεσης κι ένδειας δεν κατόρθωσαν να λυγίσουν το μόνο τους όπλο: την περηφάνεια τους. Ειλικρινά, σπάνια έχουμε συναντήσει τόσο αξιοπρεπή και μεγαλόθυμη στάση σαν των σημερινών Κουβανών, σπάνια...

Τα συν της Κουβανικής επανάστασης: η πρώτη με την συγκατάθεση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, εξασφαλισμένες οι βασικές παροχές σε υγεία και εκπαίδευση, ανάπτυξη μέρους του φυσικού πλούτου της χώρας (ζαχαροκάλαμο, καπνός, αλλά και μεταλλεύματα, αλιεία), αποκτημένα με κόπο και πολλή δουλειά, φυσικά,
Τα μείον: μακρόχρονη από μια στιγμή κι ύστερα δικτατορία, "πνίξιμο" των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακραία φτώχεια, έλλειψη πλουραλισμού και στοιχειωδών αρχών αυτού που στις δυτικές μας κοινωνίες ονομάζεται "ελευθερία έκφρασης, είσθαι και αναπνέειν".

Σημ: από κάποιαν που γνωρίζει την Κούβα και από την καλή και από την ανάποδη, από την δεκαετία του '70, αν δεν έχει δει κανείς ουρές χιλιομέτρων να περιμένουν με τις ώρες στωϊκά το ένα και μοναδικό λεωφορείο, σπονδυλωτό και πελώριο, βαμμένο καφετί σκούρο και για τούτο η επωνυμία cangrejo = κάβουρας, και λόγω "πυκνής" διέλευσης και αργής πορείας), αν δεν έχει κάνει βόλτες στο Μαλεκόν (την παραλία-λεωφόρο της Αβάνας), δεν έχει πάει τόσες φορές στο Νασιονάλ (το παραδοσιακό, αλλά και πανάκριβο ξενοδοχείο της πόλης με τους καταπληκτικούς κήπους, μόνο για τους ζάμπλουτους τουρίστες), δεν έχει παραστεί στην Πλατεία της Επανάστασης με το εμβληματικό ανάγλυφο του Ερνέστο Γκεβάρα στο κτήριο, φάτσα στην πλατεία όπου ο Φιδέλ έβγαζε δεκάρικους των 10 ωρών συνεχώς κι αλί στους πιστούς που θα αποχωρούσαν πριν από το τέλος μιας ακόμη ιστορικής ομιλίας του Χέφε Μάξιμο (όρος δανεικός από τους Μεξικανούς), του Ύπατου Αρχηγού, δηλαδή, αν δεν έχει στηθεί στην ουρά χιλιομέτρων μέσα στο πάρκο για παγωτό στην Κοπέλλια (κατά τους Κουβανούς "το καλλίτερο του κόσμου", για πολλούς, σαν απλό ιταλικό παγωτό), αν δεν έχει δει κοπέλλες κάθε ράτσας σαν τα κρύα νερά να ξεπουλιούνται για 1 δολλάριο ή φίλους να τους δίνεις ελάχιστα χρήματα για να ρίξουν "σίδερα" για το σπίτι τους και να "οργώνουν" όλα τα προάστεια της Αβάνας για να κουβαλήσουν στους ώμους 5 σαπάκια, να τα χτίσουν μόνοι τους για να βάλουν τα κεφαλάκια των παιδιών τους μέσα, αν δεν έχεις δει τα κτήρια της καταπληκτικής ομορφιάς σε αρχιτεκτονήματα στην κεντρική συνοικία του Βεδάδο στην Αβάνα (κάτι σαν το αντίστοιχο Σύνταγμα της Αθήνας) σε κατάρρευση, για να μην μιλήσουμε για εκείνα στο ιστορικό Μαλεκόν, αν δεν έχεις έρθει σε επαφή με λογοτέχνες και καλλιτέχνες που όταν σε καλούν στο σπίτι τους προσπαθούν να καμουφλάρουν την μέγιστη ένδεια, κι όμως, να σε δέχονται με μία αξιοπρέπεια που σε αφήνει άφωνη, τότε, μπορείς να πεις πως λυπάσαι πολύ για τον θάνατο του Φιδέλ Κάστρο Ρους και να σημειώνεις τέλος εποχής.
Στην Κούβα τα καλλίτερα δεν θα έρθουν παρά μόνον αν βρουν αυτή την ευκαιρία οι Κουβανοί και πουν ένα ηχηρό basta ya, φτάνει ως εδώ, διεκδικώντας πάνω από όλα την αξιοπρέπεια που τους χάρισε στον δέκατο ένατο αιώνα ο εθνηγέρτης τους Χοσέ Μαρτί.
Στους φίλους Κουβανούς ευχόμαστε καλλίτερες μέρες αρκεί να βρουν τρόπο να "ξεφορτωθούν" όλη την οικογένεια Κάστρο Ρους- 
Τον ίδιο τον Φιδέλ νομίζουμε πως θα κρίνει η Ιστορία θετικότατα για το πρώτο σκέλος της διακυβέρνησης της Κούβας, έχοντας πραγματοποιήσει την μεγαλύτερη και εν πολλοίς αναίμακτη επανάσταση μετά την Ρωσική, παρ' όλο τον συγκεντρωτισμό και τον αυταρχισμό του, εξαρχής και, προφανώς, αρνητικά για το δεύτερο σκέλος της διακυβέρνησής του όταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 η χώρα μετατράπηκε σε κανονικότατη δικτατορία. Οι αιτίες μπορεί να εξηγούνται ευκόλως, πλην το αποτέλεσμα μετράει κι εδώ, αυτό ήταν το αποτέλεσμα.


1989 δίκη του Χοσέ Αμπράντες Φερνάντες, στρατηγού, Υπουργού Εσωτερικών, επιφορτισμένου συν τοις άλλοις με τη προσωπική ασφάλεια του Χενεραλίσιμο-'Υπατου Αρχηγού, Φιδέλ Κάστρο, κατηγορούμενου για κακοδιαχείριση χρημάτων του κρατικού προϋπολογισμού,  και «τσέπωμα» χρημάτων προς ίδιον  όφελος, σκευωρία, φυσικά, το βίντεο, από την δίκη του στο οικείο Στρατοδικείο,  για την πληροφορία, «σάπισε» στην γνωστή φυλακή της Αβάνας Γουαναχάι, πέθανε από έμφραγμα, συνεπεία του γνωστού βασανιστηρίου, έμπνευσης της δικτατορίας της Βραζιλίας από το 1964, pau de arara =κρέμασμα του παπαγάλου (ξεγύμνωμα του κρατουμένου, κρέμασμα από χέρια και πόδια δεμένα με σκοινί, διπλωμένον στα δύο, από μπάρες. Μετά από δύο 24ωρα το αργότερο, το αίμα πλημμυρίζει το σώμα, πάει στην καρδιά κι ο κρατούμενος πεθαίνει.  Αυτό το βασανιστήριο-θάνατος γνώρισε "μεγάλες δόξες" στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, μηδέ του σχεδόν πάντοτε "δημοκρατικού" Μεξικού εξαιρουμένου.Για να μην ξεχνιόμαστε…ένα μόνο παράδειγμα, εκκαθαρίσεις, στημένες δίκες και στρατιωτικών και πολιτών, ουκ ολίγες, δεν μας αναλογεί η παραπανήσια πληροφόρηση-



Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, προς ενδεχόμενη αφαίρεση μέρους του υπέρμετρου «ρομαντισμού» μας.
Υπερ-υστερόγραφο, είμασταν, είμαστε και έτσι θα πεθάνουμε: εμφορούμενοι από τις ιδέες μιας ανθρωπιστικής Αριστεράς, στο όνομά της έχουν διαπραχθεί στυγερά εγκλήματα’ αυτές τις μέρες που όλως ιδιαιτέρως στα κοινωνικά δίκτυα πάμπολλους έπιασε η νοσταλγία για την ματαιωμένη Αριστερά της νιότης τους με τον θάνατο του Φιδέλ. Όταν συμβαίνουν γεγονότα και δεν γνωρίζουμε καλώς τα πώς και τα γιατί, σιωπούμε. Όταν, από συγκυρία, συμβαίνει να γνωρίζουμε κάπως ορισμένα συμβάντα, τα αναφέρουμε, έστω και αποσπασματικά, δεν ποιούνται πραγματείες εδώ...

Αύριο, οι διεθνείς και εσωτερικές ειδήσεις θα είναι άλλες, ο κόσμος θα «ξεχάσει» πάλι και  πάλι τον θάνατο του Φιδέλ Κάστρο, οι Κουβανοί, όμως, θα συνεχίσουν να υποφέρουν τις συνέπειες των τόσων ενεργειών της οικογένειας Κάστρο…

(...)Tu mano gloriosa y fuerte
desde la historia dispara(...)

{το θρυλικό και στιβαρό σου χέρι
πυροβολεί από το βάθος της Ιστορίας}

*ας μην το "χαλάσω" εδώ, αλλά όλοι οι συμπολεμιστές του Γκεβάρα διατείνονταν πως δεν είχε ιδέαν από όπλα, ιδιαίτερα στις μάχες της Σιέρρας Μαέστρας το 1958, δεν πειράζει, αυτός, ναι, "εφτιαξε" μόνος του τον θρύλο του και τον υπηρέτησε ως την τελική του πτώση,
ας πούμε πως ο προαναγγελθείς θάνατος του Φιδέλ έφερε πολλούς από μας εκεί πίσω, σε θραύσματα Ιστορίας που έρχονταν σε μας ως παιδιά τότε, κατά κύματα...
διότι ο Ερνέστο Γκεβάρα επέζησε του θρύλου του, γεγονός που έχουμε την ιδέα πως ίσως δεν συμβεί στον Φιδέλ Κάστρο στα κατάστιχα της Ιστορίας, μπορεί και να λαθεύουμε, ποιός ξέρει;
τραγουδάει η Βενεσολάνα Σολεδαδ Μπράβο:




Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...