άλλο...άλλο

άλλο να μένεις στον Λόφο του Ωραίου Βουνού (σαν το Παλαιό Ψυχικό στην Αθήνα ας πούμε), Colinas de Bello Monte, κι άλλο στις παραγκουπόλεις (κάτι σαν το παλιό Κερατσίνι ας πούμε), στο Καράκας της Βενεσουέλας.

ωραία κτήρια, ευάερα κι ευήλια, με την ωραία τους πισίνα από την μία,

απρόσωπα, εντούτοις, και, φυσικά φυλασσόμενα κερβερικώς πως, όπως σε όλες τις καλές γειτονιές σε όλη τη Λατινική Αμερική.

Από την άλλη, οι φτωχογειτονιές (στην Βενεσουέλα τις λένε μπάριος=γειτονιές) σκαρφαλωμένες στο Βουνό Άγιλα (= αητός), όλη η πόλη απλώνεται σε λόφους έτσι κι αλλιώς.

Κι όμως, και στα δύο μέρη οι Τρόπυ μπόις ακούγονται πανίσχυρα το ίδιο, η σάλσα είναι μία αλλά οι στίχοι τους δεν είναι τόσο αθώοι όσο φέρνει η πρώτη ακρόαση...  Πολλά από τα τραγούδια τους είναι σε ρυθμό cumbia, εξάλλου: https://en.wikipedia.org/wiki/Cumbia