και πάλι..

και πάλι η χρονια με ποίηση, Νανά Ησαΐα:

από εδώ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%97%CF%83%CE%B1%CE%90%CE%B1

“Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ήμαστε μαζί, πέρυσι, τον Μάιο, ήμαστε μαζί. Για ένα μήνα περίπου. Και, βέβαια, έφτασε ένας μήνας για ν' ανατρέψει μια ζωή ετών. Προσπαθώ να πω ότι από μένα εξαρτάται το να σταματήσει αυτή η υπερβολή. Ότι ξέρω τον τρόπο να σταματώ κάθε ανεπιθύμητη αίσθηση και σκέψη. Και ότι με τον τρόπο αυτό επέζησα μετά και από τους δύο μου νεκρούς. Και μετά από τις τύψεις. Και ο τρόπος είναι απλός. Λες "στοπ". Κάθε στιγμή που στρέφεσαι προς τα εκεί όπου η κάθε πράξη είναι χωρίς αλλαγή, δικαίωση, εξήγηση άλλη από μια σειρά προηγούμενων πράξεων, που κανείς δεν θα ήταν δυνατόν να είχε ποτέ αποτρέψει. Στοπ στον εαυτό σου, που θέλει να πάει προς τα εκεί όπου δεν μπορεί να πάει κανείς. Στοπ στο συνοθύλευμα του μύθου, του νου και της καρδιάς, που δεν έχει σχέση με ό,τι υπήρξε ποτέ και ποτέ πια δεν θα υπάρξει. Στοπ στα λόγια που έχουν λεχθεί και σε αυτά που θα έχουν λεχθεί. Στοπ στις σκηνές που έχουν συμβεί και σε αυτές που δεν έχουν συμβεί. Στοπ.

Ναι, ο τρόπος είναι απλός. Το κόλπο αλάνθαστο. Σε ολόκληρο αυτό το χρόνο είπα να το εφαρμόσω ακόμα μια φορά και δεν το έκανα. "Αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί", είπε η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, "πρέπει, όμως, να θέλει". Κι εγώ δεν ήθελα. Και ο τρόπος του να μη θέλεις είναι κι αυτός απλός. Και τώρα;

Τώρα και θα ήθελα και θα μπορούσα. Μόνο που τώρα είναι αργά πια. Είμαι αυτή, πια, που δεν θέλει να βγει έξω. Αυτή, που ό,τι κι αν κάνει, δεν είναι αυτό που θα ήθελε να κάνει ποτέ. Είναι δυνατόν και να μη θυμάμαι ποιο είναι αυτό που θα ήθελα. Θυμάμαι, όμως, ότι αυτό που έχω δεν είναι αυτό που θέλω.” (..)

http://k-m-autobiographies.blogspot.gr/2007/12/37.html

και

υπάρχει κι ένα ανέκδοτο που δεν είναι ανέκδοτο αλλά αληθινή ιστορία με τον Νανάκο (Νίκο) Καρούζο. Δεν ανακοινώνεται όμως στα διαδίκτυα, πολλοί την γνωρίζουν την ιστορία αυτή...