ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΑΙΔΡΑΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΛΕΑΣ

...Τα βλέπουμε όλα...
Μια κι έξω, ούτε οι κοινωνικές τάξεις έχουν καταργηθεί, ούτε όλοι ίσοι είμαστε σ' αυτή τη χώρα, κάτι στιχάκια στο διάτρητο Σύνταγμα μας για ισονομία σηκώνουν πυροβολισμούς. Αυτούς ονειρεύτηκε ένα καλοαναθρεμμένο παιδάκι, πλέον μετέφηβος, προϊόν μεσοαστικής τάξης, ένας πιτσιρικάς που τείνει να προκαλέσει και πολιτικό και πολιτειακό εν πολλοίς πρόβλημα, ξύπνιος, που σαν πέρασε στα ΑΕΙ υπόδικος ών, ένας από τους δύο που αρνήθηκε να παραστεί με περηφάνεια στην παράτα των θεσμών βράβευσης, λέει, για την δήθεν πρωτιά του.
Οι αρτηριοσκληρωτικοί δήθεν "εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης" (της ποιάς είπαμε;) δεν του δίνουν εκπαιδευτικές άδειες (και πώς ακριβώς θα φοιτήσει αυτό το παιδί τότε;), διαδηλώσεις γίνανε, ο πιτσιρικάς θα γίνει πιο ήρωας από τον καημένο παλληκαράκι τον Γρηγορόπουλο που "φάγανε λάχανο"οι "θεσμοί"με την απλοϊκότατη επεξήγηση "χάσαμε την ψυχραιμία μας", άρα πυροβολούμε στο ψαχνό κι ο Χάρος παρέκει,
σε μια αμφιλεγόμενη ληστεία συμμετείχε ο νεαρός, του κάνανε τα μούτρα κυμά.
Το παιδί διαθέτει στοιχειώδη κουλτούρα για να απευθύνει "δημόσιες ανακοινώσεις" σε σωστά Ελληνικά και με παραπομπές σε ποίηση κλπ.
Το κράτος προσπαθεί να συγκαλύψει τα κενά της Δικαιοσύνης με νέες αδεξιότητες στυλ νομοθετήματα "στο γόνατο" και πολιτικάντηκες δηλωσούλες συν-αρμοδίων υπουργών. Το παιδί τυρβάζει τα δικά του, αναμασώντας κακοχωνεμένες αριστερίστικες
αποψούλες ως
 τα όρια του αναρχισμού τον οποίο, προφανέστατα, αγνοεί πλήρως,
Κάνει και απεργία πείνας.
Υπάρχουν τόσοι ψυχόπονοι συντοπίτες που νοιάζονται, λέει, μπας και πεθάνει το παιδί.
Ένα χεράκι ξύλο θέλει το παιδί, τέλος πάντων.
Λύση θα βρεθεί, ο νεαρός θα φοιτήσει στη Σχολή του (οι Ολύμπιοι να την κάνουν Σχολή δηλαδή, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο..)
Εν μέσω νέων απειλών καρεκλοκένταυρων διεθνών μικροϋπαλλήλων εν είδει ΔΝΤ, η χώρα ασχολείται αυτές τις μέρες με την φοίτηση του νεαρού Ρωμανού,τον οποίο ενδεχομένως άλλο Δικαστήριο (εν μέσω αλληλοσυγκρουόμενων μικροσυμφερόντων) θα
απαλλάξει πλήρως,
για να επιστρέψει ο μικρός στην αγκαλιά της μάνας του (μόνη σεβαστή εικόνα,εννοείται).
Ελλάς το μεγαλείο σου. Όσα γράφτηκαν: εκτός τόπου, χρόνου και κοινού νου, ευτυχώς αξιολογούνται, ενδεικτικά: εδώ