Μέρα που είναι...150 χρόνια...
Ο Τουλούζ Λωτρέκ και τα μπορντέλα.
Τα kροκί του Λωτρέκ
Συννέφιασε
στα μ-á-τια μου
το γέλιο σου
ποτίστρα
της διακεκομμένης ροής
ζωή.
Παγώσαν
οι νιφάδες
στο κεφαλόστρατο
του Άραβα
με την αρίσα
pavais d´éternité.
ανέβαινα
το λιθόστρωτο
χιόνιζε
είχε
έναν ήλιο γελαστό
αρνιόταν
να προστέσει
σταγόνες
/στην κοινή μας –
στέρνα\
«Αδειάζαν τα μάτια μου από το φως
της μέρας»
σφύριζε ο Σεφέρειος αέρας
κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα.
Θυμήθηκα πώς
á/ νοιγες
διάπλου
στο στήθος της Μαρί
ω! τα δέκα οφθαλμοπορνικά μου αθώα
χρόνια!!!
\ο Ανρί Μαρί Ραϋμόν ντε Τουλούζ
Λωτρέκ Μονφά
ζωγράφιζε
το ιδανικό βυζί της
σβύνοντας τη λάμπα.
Γύρισες με όλα σου τα δόντια
γέλασες
γάργαρα
δείχνοντας
το ιδανικό παλτό
για να κρύψει
όλες
τις επικλινείς στέγες
από Πιγκάλ
κι επάνω
Μέχρι τις
ω!!!/// οι ήσυχες
μέρες του Κλισύ///....!!
κι ο Χένρυ Μίλλερ
χαμογελάει
πίσω από
τα πέπλα της Αναΐς Νιν
-??? πού είναι τα ημερολόγιά μου,
και το κρεβάτι
κι
οι απελπισίες
της Nôtre-Dame-de Lorette
αγκαλιά με
τη Djuna Barnes
να ιχνηλατεί
στο κορμί σου τη
Ν.Υ, ΝΥ-?????/??
το χέρι σου
ζεσταίνεται
στον κόρφο μου
στην Abesses
Φοβόμασταν
ν’ ανεβούμε πιο πάνω,
Όλο αυτό το συνονθύλευμα
της Tertre
με τα φτιασίδια
της Ακαδημίας του Μπονάρ
Ξέραμε
ότι θα μας τρόμαζε
η απλωσιά
της Sacre-coeur
αποφύγαμε τις κακοτοπιές\
στυλ
ατελιέ του Πικάσο
κι όλων
των εικονοκλαστών.
σαν
τα βρεφικά σκίτσα
του Μιρό
/Barcelona????
Μόνο ο Μπρακ
σκάει
χαμόγελα σαρδόνια
και δη
υπό την αιγίδα
του αφεντικού του,
λέγε με Μπρετόν.
Στην κόχη
μια κιβωτός του Νώε
έγνεφε φιλικά
μπας
και μας σώσει.
Η πλήρης αγνόηση,
η πρόκληση στο σάλτο.
Πιο πάνω
ήταν το εμείς,
το απιθώσαμε απαλά
στο κανκάν
της Jane Avril
με
τη θρυλική της κρεμμυδόσουπα ;
kαληνύχτα
Aristide Bruant
dans ton
cabaret
Ambassadeurs:
Be my guest.
Μάρτιος 2012
