1.
Δαχτυλίδια από στάχτη
Από τη συλλογή «Τα έργα και οι νύχτες», 1965
Στην Κριστίνα Κάμπο
Οι φωνές μου τραγουδάνε
για να μην τραγουδήσουν εκείνοι
οι φιμωμένοι γκρίζα την αυγή,
το ντύμα του πουλιού απελπισμένο στη βροχή.
Υπάρχει, στην αναμονή,
ένας δυνατός θόρυβος πασχαλιάς που τσακίζεται.
Και υπάρχει, σαν έρχεται η μέρα,
ένα σπάσιμο του ήλιου σε μικρούς μαύρους ήλιους.
Και τη νύχτα, πάντα,
μια φυλή από ακρωτηριασμένες λέξεις
αναζητεί άσυλο στο λαρύγγι μου
για να μην τραγουδήσουνε εκείνοι,
οι φριχτοί, οι κυρίαρχοι της σιωπής.
2.
Κόρη τ’ ανέμου
Από τη συλλογή «Όλα τα ποιήματα», 2003
Ήρθαν.
Κατακυριεύουν το αίμα.
Μυρίζουν φτερά,
ελλείψεις,
θρήνο.
Μα εσύ τροφοδοτείς το φόβο
και τη μοναξιά
σαν δυο μικρά ζώα
χαμένα στην έρημο.
Ήρθαν
για να πυρπολήσουν την ηλικία τ’ ονείρου.
Ένα αντίο είν’ η ζωή σου.
Αλλ' εσύ αγκαλιάζεσαι
σαν φίδι τρελαμένο για κίνηση
που βρίσκεται μονάχα μέσα του
γιατί δεν υπάρχει κανένας.
Εσύ κλαις κάτω απ’ τον θρήνο,
ανοίγεις το μπαούλο των επιθυμιών σου
κι είσαι πιο πλούσια κι απ’ τη νύχτα.
Μα κάνει τόση μοναξιά
που οι λέξεις αυτοκτονούν.
(Η Πισαρνίκ επιζητεί διάθεση ψυχής για να γίνει κατανοητή-αν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή).
* κάνει, όχι "έχει" κλπ, "κάνει"...
©ΑΡ(απαγορεύεται η αναπαραγωγή χωρίς άδεια, κλπ, όχι πάλι τα ίδια και τα ίδια, ναι?)
