Ο θάνατος στην πλατεία
Τέτοιες στιγμές παράλογης κι απόκοσμης χαράς
Μπορείς να ξεχωρίσεις τον θάνατο
Οι άλλοι περνούν κάτω ανύποπτοι στην Πλατεία Κάνιγγος
Κι ο θάνατος είναι πλάι, μαζί τους
Έχει μεταμορφωθεί σε λαχειοπώλη
Κι είναι ασήμαντος με μπεζ κοστούμι
Κι αναπηρικό σήμα στο πέτο
Μόλις καταλάβει πως κανείς
Ίσως κανείς τον υποπτεύτηκε
Μεταμορφώνεται σε θυρωρό.
Πρέπει να προλάβω
Να πω αυτά που είδα
Σήμερα το πρωί από το έβδομο πάτωμα.
Τώρα βλέπω πώς δημιουργήθηκαν τα μνημόσυνα κι οι προβλέψεις
Τα κοινά τροπάρια και τα ωράρια
Οι ευκατάστατοι κι οι δειλοί
Οι συνήθειες η ανοχή τα μπορντέλα
Γι’ αυτό κανείς
Δεν μπορεί να διακρίνει
Τον θάνατο
Στην Πλατεία Κάνιγγος στις 11 το πρωί.
Εγώ πρόλαβα και την τελευταία μεταμόρφωση
Έχει ντυθεί πωλητής κι έχει μπροστά του
Ένα τραπέζι
Με κόκκινους ανεμόμυλους
Που περνούν δαιμονισμένα
Όταν σηκωθεί μικρός άνεμος.
Σ’ αυτή την παράξενη χαρά
Σ’ αυτή την κατάσταση που τα νεύρα δεν υπακούουν το μυαλό
Κι η μνήμη εξαρθρώνεται και περπατάει ελεύθερη
Σαλτιμπάγκος σ’ εναέρια κόλπα
Σ’ αυτήν την παράλογη χαρά
Με το σώμα νικημένο από τον ίδιο
Παντοδύναμο κι αυτοτελές
Μπορείς να δεις καθαρά στις υγρές φυλακές τής ερημιάς τής γυναίκας
Να συλλάβεις τους σπονδύλους τού ρυθμού
Και να πιάσεις τον θάνατο
Ανήμπορο και δειλό
Ν’ αποφεύγει την σύγκρουση.
Σ’ αυτή την κατάσταση που τα νεύρα δεν υπακούουν το μυαλό
Κι η μνήμη εξαρθρώνεται και περπατάει ελεύθερη
Σαλτιμπάγκος σ’ εναέρια κόλπα
Σ’ αυτήν την παράλογη χαρά
Με το σώμα νικημένο από τον ίδιο
Παντοδύναμο κι αυτοτελές
Μπορείς να δεις καθαρά στις υγρές φυλακές τής ερημιάς τής γυναίκας
Να συλλάβεις τους σπονδύλους τού ρυθμού
Και να πιάσεις τον θάνατο
Ανήμπορο και δειλό
Ν’ αποφεύγει την σύγκρουση.
27 Ιανουαρίου 1966
Από τη συλλογή Θάνατος στην Πλατεία Κάνιγγος (1975)
Εκδόσεις Ε. Τσαμπακόπουλου.
* Η προσωπική μου ιστορία με τον Δενέγρη πάει πολύ μακριά στον χρόνο, όταν τον πρωτογνώρισα από τον μπάρμπα μου Γιώργη Β.Μακρή-επωνομαζόμενον εστέτ στο σόι μας-.
Το 1988 ο Τάσος δούλευε στο Υπουργείο Εξωτερικών και του γνώρισα έναν Πρέσβη που είχα τότε και ήταν ποιητής -γνωστός στη χώρα του-. Αποτέλεσμα: κάθε μέρα γευματίζαμε με τον Τάσο για χρόνια στις παρυφές του Κολωνακίου...
Το 2002 αποφασίσαμε με τον επανακάμψαντα στην Ελλάδα αδερφό μου να κάνουμε ένα συμπόσιο για τον μπάρμπα μας Μακρή, στην Αθήνα και στ' Ανάπλι.
Κάναμε έναν Όμιλο φίλων του Γιώργου Μακρή, περιελήφθησαν όλοι οι συνήθεις ύποπτοι, ίδρωσα στην κυριολεξία να πείσω τον Πάνο Κουτρουμπούση να έρθει να μιλήσει -ήρθε-, ήσαν όλοι εκεί, στη Στοά του Βιβλίου στις 7 Νοεμβρίου του 2002, η Νάτα Μελά, ο Νάνος, ο Δενέγρης,ο Κουτρουμπούσης, η Ντένη Βαχλιώτη, ο Καραβασίλης, ο Δρακονταειδής, μόνο ο Τσουκαλάς απουσίαζε στο εξωτερικό. Δεν προλάβαμε την Καίη Τσιτσέλη, "πνευματική αδερφή" του Μακρή, είχε πεθάνει τον Ιούνη του 2001...
Ο μόνος που έβγαλε και έδωσε συνεισφορά στα έξοδα ήταν, φυσικά, ο Δενέγρης, ακόμα το θυμάμαι και ποτέ δεν θα το ξεχάσω...
Την άλλη μέρα, τους κατέβαζα στ' Ανάπλι με τον Βαλαωρίτη (ο Παγουλάτος κατέβαινε με άλλους), όταν μετά τα διόδια του νέου δρόμου προς την Τρίπολη με πληροφόρησαν για οικογενειακό γεγονός.
Τους πήγα στο Ναύπλιο και έφυγα με τα γκάζια πατημένα για την Αθήνα. Και πάλι ο μόνος που τηλεφώνησε μέρες αργότερα για νέα και συλλυπητήρια ήταν ο Δενέγρης.
Ήξερε ότι μετέφραζα Λισπέκτορ εκείνη την εποχή. Μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο, την περίμενε να τυπωθεί με αγωνία. Η Λισπέκτορ κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 2008, ο Δενέγρης ήταν ο πρώτος στον οποίο την έστειλα, όταν την έλαβε δεν μπορούσε να διαβάσει πια. Του διάβασε σελίδες η κυρία Δενέγρη, τηλεφώνησε εξαιρετικά συγκινημένος, του είπα ότι θα πάω να τον δω, δεν πρόλαβα...
Από τη συλλογή Θάνατος στην Πλατεία Κάνιγγος (1975)
Εκδόσεις Ε. Τσαμπακόπουλου.
* Η προσωπική μου ιστορία με τον Δενέγρη πάει πολύ μακριά στον χρόνο, όταν τον πρωτογνώρισα από τον μπάρμπα μου Γιώργη Β.Μακρή-επωνομαζόμενον εστέτ στο σόι μας-.
Το 1988 ο Τάσος δούλευε στο Υπουργείο Εξωτερικών και του γνώρισα έναν Πρέσβη που είχα τότε και ήταν ποιητής -γνωστός στη χώρα του-. Αποτέλεσμα: κάθε μέρα γευματίζαμε με τον Τάσο για χρόνια στις παρυφές του Κολωνακίου...
Το 2002 αποφασίσαμε με τον επανακάμψαντα στην Ελλάδα αδερφό μου να κάνουμε ένα συμπόσιο για τον μπάρμπα μας Μακρή, στην Αθήνα και στ' Ανάπλι.
Κάναμε έναν Όμιλο φίλων του Γιώργου Μακρή, περιελήφθησαν όλοι οι συνήθεις ύποπτοι, ίδρωσα στην κυριολεξία να πείσω τον Πάνο Κουτρουμπούση να έρθει να μιλήσει -ήρθε-, ήσαν όλοι εκεί, στη Στοά του Βιβλίου στις 7 Νοεμβρίου του 2002, η Νάτα Μελά, ο Νάνος, ο Δενέγρης,ο Κουτρουμπούσης, η Ντένη Βαχλιώτη, ο Καραβασίλης, ο Δρακονταειδής, μόνο ο Τσουκαλάς απουσίαζε στο εξωτερικό. Δεν προλάβαμε την Καίη Τσιτσέλη, "πνευματική αδερφή" του Μακρή, είχε πεθάνει τον Ιούνη του 2001...
Ο μόνος που έβγαλε και έδωσε συνεισφορά στα έξοδα ήταν, φυσικά, ο Δενέγρης, ακόμα το θυμάμαι και ποτέ δεν θα το ξεχάσω...
Την άλλη μέρα, τους κατέβαζα στ' Ανάπλι με τον Βαλαωρίτη (ο Παγουλάτος κατέβαινε με άλλους), όταν μετά τα διόδια του νέου δρόμου προς την Τρίπολη με πληροφόρησαν για οικογενειακό γεγονός.
Τους πήγα στο Ναύπλιο και έφυγα με τα γκάζια πατημένα για την Αθήνα. Και πάλι ο μόνος που τηλεφώνησε μέρες αργότερα για νέα και συλλυπητήρια ήταν ο Δενέγρης.
Ήξερε ότι μετέφραζα Λισπέκτορ εκείνη την εποχή. Μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο, την περίμενε να τυπωθεί με αγωνία. Η Λισπέκτορ κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 2008, ο Δενέγρης ήταν ο πρώτος στον οποίο την έστειλα, όταν την έλαβε δεν μπορούσε να διαβάσει πια. Του διάβασε σελίδες η κυρία Δενέγρη, τηλεφώνησε εξαιρετικά συγκινημένος, του είπα ότι θα πάω να τον δω, δεν πρόλαβα...
