"Γυρίζω σ’ εσένα, μοναξιά, κενό
νερό,
νερό των εικόνων μου, τόσο νεκρό...(Carlos Pellicer)"...
Βρέχει,
κι όλη η νεροποντή σου
κυλάει οικτρά
στα σωθικά μου
(παραφράζοντας
με θράσος τον Πεγισέρ)
Να σου γράψω ένα ποίημα
να κυλάει
σαν το νερό σου
να σου αφήσω
ένα φιλί
να σταμπάρει το μέτωπό σου
Καμιά βροχή
να μην ματώσει
το σύννεφο σου
φερμένο
απ' την Ανατολή
αν κάποτε
δούμε τον Βόσπορο
να είναι
με τα φρεσκοπλυμένα μας μάτια
Δεν υπάρχουν φεγγάρια
ν΄ανατέλλουν
χωρίς εμάς,
οι ήλιοι,
δικοί σου δεν ήσαν πάντα;
Ν' ακουμπήσω το φεγγάρι
ευλαβικά
στα σφραγισμένα σου χείλη
σαν ταμπακιέρα κλειστή
που θε ν' ανοίξει
το χαμόγελο
στο ξημέρωμα.-
http://youtu.be/BeN4Lrqk3Hg
