παρ'ότι σε κάτι τέτοιους κύκλους επί σειράν ετών, ουδέποτε έτυχε να απαντήσω αυτό το ευαισθητότατο πλάσμα, την Μαριανίνα Κυριαζή. 'Ηταν Δεκέμβρης του 1984, η μάνα μας νοσούσε ήδη βαριά κι εμείς είμασταν πάνωθέ της ομού η οικογένεια. Είχε επιστρέψει για λίγο ο αζιρφός Γιώργης, ένα απόγευμα, λοιπόν, σκασμένα από τόση νοσηρή ατμόσφαιρα, πήραμε το αμάξι και κατεβήκαμε στην Αθήνα, κόβαμε βόλτες δεξιόζερβα, είπαμε να πάρουμε νέους δίσκους -βινύλιο ακόμη-, πήγαμε, οπότε, στο στέκι των αδερφών Φαληρέα, στην Δημοκρίτου, και μεταξύ άλλων, αγοράσαμε τον νέο φρέσκο δίσκο της Αρλέτας και του Λάκη Παπαδόπουλου. Και τους φρέσκους τότε Queen, Freddy Mercury, awesome...
Ανεβήκαμε οίκοι και βάλαμε τον δίσκο στο πικ-απ, τι το θέλαμε.... νά' σου η Σερενάτα, και τόσα άλλα, για μέρες, χορεύαμε με την Σερενάτα, τόσο, που χάρηκε λίγο ως κι η μάνα μας. Κάποια στιγμή, μελαγχόλησε και είπε" ως εδώ, να μην τα ξανακούσω αυτά". Έκανα χρόνια πολλά να βάλω τον δίσκο. Σε άλλο σπίτι, υπό άλλας συνθήκας, πρέπει να ήταν το 2014, τελευταία φορά όπου μπόρεσε ο αδερφός μου να ανέβη τους 3 ορόφους σκάλες. Ακούσαμε όλον τον δίσκο, κανείς δεν μπορούσε ή δεν είχε διάθεση να χορέψει. Για όλα αυτά λοιπόν, και στον Γιώργο, που σε λίγες μέρες , 15 Φεβρουαρίου, συμπληρώνονται 3 χρόνια από τότε που τον μάζεψα σε ένα σεντόνι μέσα, νεκραμένον πια.
