Lispector

 

σύντομα θα αναρτηθεί για να καλπάζει ελεύθερο στα διαδίκτυα, αντιτιθέμενο προς αγκυλώσεις καρεκλοκένταυρων εταιρειών παραχώρησης ή μη δικαιωμάτων έκδοσης.

Για να εκδοθεί η πρώτη αυτή έκδοση του "Κοντά στην άγρια καρδιά" πέρασα από χιλιάδες κύματα, πρώτον, δεν θέλαν, δεύτερον, δεν την γνώριζαν στο μικρό μας επαρχιακό κουρμπέτι,άρα δεν τολμούσαν, τρίτον, αφού έπεισα κάποιον τέλος πάντων, ενώ το βιβλίο ευρισκόταν στο τυπογραφείο, χρεοκόπησε.  Για τον "Παρατηρητή" μιλώ. Κατόπιν, το πρότεινα αλλού, πρόσκαιρες εκδόσεις Ηλέκτρα, και βρέθηκε φίλος, Θεός σχωρέστον, να θέλει να κάμει το σύνολον χωρίς να γνωρίζει λέξη πορτογαλικών, πέρασε κι αυτό κι έπειτα βγήκε αλλά με αυτό το παιδικό δήθεν εξώφυλλο. Ήταν το 2008, ο συγκεκριμένος οίκος, δεν κούνησε δαχτυλάκι για την στοιχειώδη παρουσίαση. Άλλες εποχές, η πρώτη εμφάνιση της Λισπέκτορ στην Ελλάδα, ως βιβλίο, πήγε "άπατο".

Τώρα βρέθηκε άλλος οίκος να θέλει να καπαρώσει το σύνολο των έργων της Λισπέκτορ. Βγήκαν ήδη 4 και πάνε πλησίστιοι, θερίζοντας με το δρεπάνι της άγνοιας και των Ελληνικών και των Πορτογαλικών, το σύνολο των γραπτών της Λισπέκτορ, θεωρώντας πως αυτά είναι μία περφόρμανς, αν μου του λέγαν 20 χρόνια πριν, δεν θα το πίστευα, πλέον, θα θριαμβεύσει η θεατρική παρουσίαση, είτε σε γαλλικά, είτε σε αγγλικά είτε σε εσπεράντο, πορτογαλικά κι ελληνικά μάλλον δεν θα είναι πλην, διότι όταν ανοίγεις σελίδα και μετράς 5 αριθμός 5 "μολοντούτο", απλώς κλείνεις το βιβλίο και το στέλνεις στην ανακύκλωση, όχι? 

adeste fideles: https://www.youtube.com/watch?v=O8FXpIQ5EeY

Δείγμα: Είχε παραμείνει σιωπηλή, ακόμη ξαπλωμένη, σχεδόν χωρίς να σκέφτεται, σαν ν’άκουγε τον ήχο από κείνη την ανύπαρκτη μουσική και με ρυθμό σηκώθηκε στις άκρες των ποδιών. ‘Εκανε τρία βήματα χορευτικά, πολύ ελαφρά, σα να φτερούγιζε.

Κλαρίσε Λισπέκτορ 

Κοντά στην άγρια καρδιά 1944

***

Αν υπήρχε αμάρτημα, εκείνη θα είχε αμαρτήσει. 

  Πού ήταν η γυναίκα της φωνής;  Πού ήσαν οι γυναίκες μόνο θηλυκά;  Κι η συνέχεια αυτού που είχε ξεκινήσει παιδί; Λίγος πυρετός. Αποτέλεσμα κείνων των ημερών που περιπλανιόταν από το ένα μέρος στο άλλο, απορρίπτοντας κι αγαπώντας χίλιες φορές τα ίδια πράγματα. Κείνες οι νυχτιές, ζωντανές, σκοτεινές και σιωπηλές, ενώ τ’αστεράκια λάμπανε στ’ αψηλά. Η νέα κοπέλα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μάτι άγρυπνο στο μισοσκόταδο. Η σάρκα γλαυκή πλέοντας στο σκοτάδι. Η κούραση ιχνηλατώντας το κορμί της, η διαύγεια πνεύματος αποφεύγοντας τη σκόνη.

Ονείρατα ιχνηλατημένα, απαρχή οραμάτων. Ο Οτάβιου να ζει στο άλλο δωμάτιο. Κι αίφνης, ολάκερος ο κάματος της αναμονής να συγκεντρώνεται σε μια κίνηση του κορμιού νευρική και γοργή.  Η κραυγή βουβή. Κρύο ύστερα και νύστα. (…)