στο περβάζι, φαρδύ και σκοροφαγωμένο, με μία κούπα κακάο, ατενίζοντας το Μπούρτζι, σηκώνοντας τα μάτια από το διάβασμα, Δάφνη Ντυ Μωριέ,έμπαινε ο αδερφός, θορυβωδώς πως, τραντάζοντας την πόρτα του χάρντμπορντ, έπινε το κακάο μου και κατεβαίναμε να παραβγούμε με τα ποδήλατά μας, η μόνη φορά που τον νίκαγα, σαν πιο ευέλικτη, συνήθως με έλιωνε στο ξύλο παίζοντας ή μη, ήταν μεγαλύτερος και σαν αγόρι, φυσικά, δυνατός, την τελευταία φορά που τον έβαλα κάτω, λίγο γιατί το πάλεψα πολύ, λίγο διότι είχε σκάσει στα γέλια, ήταν όταν κείνος ήταν 17 κι εγώ 12' σαν τώρα το θυμάμαι, στο ξύλινο δάπεδο της κρεβατοκάμαρας των γονιών, σημείο συνάντησης καθημερινό, φορούσε ένα σκούρο πράσινο πουλόβερ και τα αφρικανικά του μαλλιά είχαν κάπως μακρύνει' σηκώθηκα πολύ περήφανη από πάνω του και "σε νίκησα, σε νίκησα".... Συχνά, τον νίκαγα και στο ποδόσφαιρο όταν παίζαμε στην βεράντα μας ή κάτω στο τσιμέντο στην Παραλία, αλλά μόνο οι δυό μας, όταν έρχονταν κι άλλα αγόρια, δεν τους κατάφερνα... από τότε που ήμουν μωρό "μαμά, το μωρό κλαίει" υπήρξε πάντα υποστηρικτικός και απίστευτα προστατευτικός, λογοφέραμε πολλές φορές, ιδιαιτέρως τα πολύ τελευταία χρόνια, σαν να είχε πάθει μετάλλαξη και φερόταν περίεργα, κάποτε του έκοβα την καλημέρα -ακόμα και χρόνο, εντάξει, μία φορά συνέβη, όπου του έκλεινα το τηλέφωνο- αλλά χωρίς εμένα δεν μπορούσε, τηλεφωνούσε ύστερα δειλά-δειλά.... "είμαι ο αζιρφός σου, αν το θυμάσαι δηλαδή" -"άντε από δω, ρε Λωλομπόκαλη*.."πάλι με είχε τουμπάρει κανονικότατα και το θέμα θεωρείτο ως μη έχον υπάρξει, γελάγαμε, λέγαμε τα δικά μας αστεία κι αυτό ήταν... Υπήρξαμε δύο σταγόνες νερό στο ίδιο λαγίνι, από όλους όσους πεθάναν, ο αζιρφός μου, μου λείπει πολύ, σαν καλή ώρα σήμερα, να μιλάμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να συμπίπτουν πάντα, μα πάντα, λες κι ήμασταν ομοζυγωτικά δίδυμα. Μάθαινα πάντα τόσα πράγματα από κείνον, σαν μαθητούδι μπρος σε μία στέρνα αστείρευτη....Ακόμη κι όταν τσακωνόμασταν, ξέραμε πως δεν θα κρατήσει για πολύ, είχαμε απόλυτη ανάγκη ο ένας την άλλη, δεν υπήρχαμε χωρίς... λείπει...
*ως τα 5 του, είχε συλλάβει λάθος το ονοματεπώνυμό του μες στο μικρό του μυαλάκι, ήταν λοιπόν ο κύριος Λωλομπόκαλης. Μετά τον θάνατο των γονιών, ήμουν η μόνη που έτσι τον αποκαλούσα ανά καιρούς ή για να τον μαλλώσω μαλακά*
