https://drive.google.com/file/d/1NkcBwLyTpelno3aX8X0ic9bcu8Xl4Xxd/view
-"ο θάνατος είναι ένα διαγώνισμα, προσπαθείς να σκεφτείς και σου λένε: κάτω τα μολύβια"...-
δεν θα το έκαμαν πολλοί, η Πόλυ το έπραξε, και έκαμε και το αυτονόητο: αντί να το τυπώσει, με σκίτσα-βινιέτες-όλες υπέροχες, σημαινολογικά με βαρύ φορτίο, που παραπέμπουν στον Μποστ, άλλη μία αποκάλυψη των θαυμασίων δυνατοτήτων της-, το έστησε σε βιβλίο για το διαδίκτυο, στο βλέμμα και την ανάγνωση πολλών περισσοτέρων από κείνους που θα είχε, ενδεχομένως, αναγνώστες από το τυπωμένο με χαρτί και μελάνη. Μια καταγραφή ενδιαφέρουσα, μία προσπάθεια υπέρτατη, ένα κείμενο θελκτικό πάνω στην όποια αρρώστεια, ενάντια στην υγεία, αναρωτιέται τι είναι υγεία, σωματική και πνευματική, τι είναι αρρώστεια, ομοίως. Διαθέτει κάτι Παπαδιαμαντικό αυτό το κείμενο, εξάλλου, η Πόλυ Χατζημανωλάκη συνέγραψε ένα δυσκολότατο δοκίμιο για τα Παπαδιαμάντεια έργα υπό τον τίτλον: "Βωβόν Ξύλον", υποψήφιο για τα Κρατικά Βραβεία δοκιμίου. Τα συμπεράσματα δικά μας. Τα δικά μου: μία γενναία γυναίκα, ένα θαρραλέο κείμενο που θα γίνει κείμενο αναφοράς. Παραλλήλως, ένα λαγαρό και πολύ όμορφο λογοτεχνικό κείμενο με πάμπολλα συμπαρακείμενα-
Διαβαστέο επειγόντως-
*μια φορά στο Παρίσι, στο "κοινόβιό μας", βλέπαμε ένα ντοκυμανταίρ για τον θάνατο του Κέννεντυ, έκανα ένα σχόλιο κι ο Χάνο είπε: "τα λες αυτά διότι εσύ είσαι διανοούμενη", ήμουν ούτε 24 χρονώ, δεν είπα τίποτα αλλά μέσα μου, μου είπα: "λες? άντε από δω, καλέ...", μικρό σοκ' Ο Χάνο (Alejandro), καλόν χαρακτήρα δεν είχε αλλά υπήρξε και είναι ακόμη σπουδαίος δάσκαλος κοινωνικής πολιτικής κι ανθρωπολογίας, δραστηριοποιείται ακόμη στην Χιλή, την πατρίδα του, όπου επέστρεψε μετά πάμπολλα έτη περιπλανώμενης πολιτικής εξορίας, φεύγοντας με την Φάνυ και τον Ντανιελίτο μωρό από το πραξικόπημα του Πινοτσέτ τον Σεπτέμβρη του 1973.
Χθες η Πόλυ με απεκάλεσε "λογία", δεύτερο μικρό σοκ. Λογία είναι η ίδια, με όλη την σημασία της λέξης, της αλλοτινής και της σημερινής. Η μικρή μας κοινότητα έχει απόλυτη ανάγκη την λόγια κι ανθρώπινη ματιά της Πόλυς Χατζημανωλάκη, ας πούμε, να κονταροχτυπιούνται ο Φίχτε με τον πρώιμο Καντ.*
