ανεβοκατέβαινε την Σκουφά, τον απαντούσα σαν ανέβαινα για το Γαλλικό Ινστιτούτο, περνούσε από το σπίτι μας, Μπενάκη και Κωλέττη, πάντα, η μάνα μου έστελνε την κοπέλλα μας να του αγοράσει και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, σύσσωμη η Αθήνα της γενιάς μου ας θρηνήσει έναν από τους τελευταίους "τύπους" της πόλης, την Φτερού μας, έναν αξιοπρεπρέστατο άνθρωπο, δεν λύγισε πλην έναντι του εαυτού του, rest in the eternal peace
μία φορά, η μάνα μου, αυτή κι αν ήταν "λογία", τον κάλεσε στην βεράντα μας, ανέβηκε και κάθισε με μία αξιοπρέπεια που άλλη δεν λόγιαζα ως τότε, ήπιε με απίστευτη χάρη το τσάι που του σερβίραμε, μιλήσανε με την μάνα μου περί ανέμων και υδάτων και βρεθήκαν, πώς τα φέρνει η ζωή μας, γειτονάκια στην Θερμοπυλών, της είπε πως θυμόταν την Ιωάννα μας όταν έβγαζε βόλτα με το καρότσι τον αζιρφό, από τότε, γίναν αδερφοποιητοί, ο κύριος Αντρέας περνούσε από το σπίτι μας και άφηνε στην είσοδο ένα φτερό για μας: "για την φίλη μου κυρία γιατρό"...
Στο καλό, καλέ μας κύριε Αντρέα, ένας από τους τελευταίους τύπους της μικρής μας πόλης, περήφανος, αγέρωχος και διεκδικώντας πάντα τον εαυτό του σε καιρούς που δεν ήσαν εύκολοι για την μικρή του αλλά σπουδαία κατηγορία, κοινωνική φετούλα. Του οφείλουμε πολλά, στους καιρούς μας, αυτός θα έπρεπε να κοσμεί ως άγαλμα έναν από τους αθηναϊκούς μας χώρους
