στην ηλικία μου, απλώς ανακεφαλαιώνεις, δεν προγεκτάρεις, δεν σε ενδιαφέρει το πίσω, όπως έλεγε με τα σπασμένα της Ελληνικά η Γιακαλού μου, "ω, γέγο, γέγο" τρόμος το ολίγιστον μπρος, όταν τα έχεις δει όλα τρις, λες: "πάλι καλά, όσο το καντήλι"
-λέω πως όσο πιο πίσω, τόσο βέλτια κάποια γραφτά, σε αυτό, πάντως, αν δεν έστριβες στην Στέρνα, πήγαινες ίσα προς τα Δερβενάκια και τις στροφές τους, από την στέρνα την ηύρα, για χρόνια, κάθε που περνούσα με το Κτελ από κει, φαίνονταν κάποια κομμάτια λαμαρίνας, ήσαν και μπλε ελεκτρίκ κι αντιφέγγιζαν στον γκρεμνό- τον τρόμο θυμάμαι, να πέφτει τ' αμάξι στον γκρεμνό, να ακούω το πίσω μέρος του αμαξιού να τραμπαλίζεται, να αισθάνομαι πως φεύγαν κομμάτια λαμαρίνας δεξιά-ζερβά, το τιμόνι να μην υπακούει... εκεί πια, μοι είπα "εδώ πεθαίνεις, κοπελλιά" όταν το όλον έγινε παρανάλωμα, ξύπνησα στο νοσοκομείο- ακόμη, ένα άσπρο αυτοκίνητο, όλα τα ζιγκι-ζιγκ του κόσμου, ένα μηχανάκι μπλε, κατηφορίζοντας σκάλες πολλές, από τότε, όλα είναι αλλιώς--
τότε τα είδα όλα σε ταινιάκι της μιας στιγμής
https://www.youtube.com/watch?v=YsqlXkkEKxI
