ανάρτηση 1977, σαν πήγαιν'έλα κάπως...

Θυμάμαι...

1970 ή 1971, μάλλον το δεύτερο τούτο έτος, χειμώνας καιρός, του Βακαλό ήταν εκεί που ήταν πάντα, στην Ιπποκράτους, το ραντεβού με τον Γιωργάκη ήταν σταθερά στην γωνία Κωλέττη και Θεμιστοκλέους, ερχόταν περπατώντας από την αρχή της Αρεοπαγίτου, σφύριζε έναν μυστήρια περίεργο σκοπό αλλά τον αναγνώριζα, το σήμα για να κατέβω: https://vakalo.gr/nea/giorgos-asimakopoulos-1952-2016/, ο Γιωργάκης είχε το τσαχπίνικο γαλάζιο μάτι της μάνας του της κυρίας Δώρας Μαγουλιανίτη, συμμαθήτριας και στενής φίλης του πατέρα μου ως τον θάνατό τους, με κοντό-κοντό μαλλί κατάξανθο, μία ψηλή νταρντάνα πανέμορφη γυναίκα, η μητέρα της υπήρξε η πρώτη μοδίστρα στην Ερμού φτιάχνοντας τον πρώτο οίκο μόδας στην δεκαετία του '30,η θρυλική γιαγιά κυρία Ιφιγένεια, ψηλή, ξανθή, ντούρα και λίγο "στεγνή", μου θύμιζε πάντα την δική μου γιαγιά εκ πατρός' πατέρας του ήταν ο "κύριος Πεταλούδας" των κλωστών Πεταλούδα, ένας ψηλός όμορφος άνδρας, τον θυμάμαι με γκρίζα μαλλιά, ντυμένο πάντα στην πένα' από τα σόγια του ο Γιώργης  κληρονόμησε το γούστο για το ύφασμα, μείς στήσαμε μιαν αγάπη ζωής μαζί ως τον θάνατό του' κάθε 17 Φλεβάρη, στα γενέθλιά του, μαζευόμαστε μερικοί φίλοι μαζί και πίνουμε ένα ποτήρι σαμπάνιας στην θύμισή του...

-με έπαιρνε μαζί του στου Βακαλό όπου σπούδαζε σκηνογραφία, μία φορά, όταν τους έκανε μάθημα η κυρία Ελένη, με είδε μικρή-μικρή και ρώτησε πια είμαι εγώ, απήντησε ο Ασημακόπουλος, λίγο κοκκινίζοντας το παιδί, ροδαλό-ροδαλό, "α, καλά, ας κάτσει" απήντησε ξερά η δασκάλα

μου αρέσει η άναρχη, ατίθαση γραφή, κάτι υποδεικνύει, καθώς κι η τιθασσευμένη μεγάλη ή μικρή, το δάσος είναι από τα αγαπημένα, γράφτηκε, εξάλλου την χρονιά όπου γεννήθηκα εγώ, πρέπει να ήταν το 1989 ή 1990, μετά δεν ευρισκόμουν στην χώρα, όπου ο Γιώργος με πήγε να της κάνουμε επίσκεψη, ήτο ήδη λίγο γηραιά κυρία, με πικρόχολο ύφος και ένα χιούμορ που διασκέδαζε πολύ τον Γιώργο, ενοχλήθηκα λίγο, σ' εμέναν φέρθηκε εξαιρετικά αβρά, υπήρξε μία από τις πρώτες από την οποία ζήτησα γνώμη για όσα φτενά και ταπεινά έγραφα καιρούς μετά, καίριες οι παρατηρήσεις της...

Η Ελένη Βακαλό κατατάσσεται στους μεταμοντέρνους ποιητές, μεταγενεστέρως, είναι μία από τις αγαπημένες μου, μπράβο στον διαδικτυακό Χάρτη για το αφιέρωμα σε εκείνην

https://www.hartismag.gr/hartis-25/afierwma/xalkea-anti-xrysewn

https://www.hartismag.gr/hartis-25/afierwmata/elenh-bakalo?fbclid=IwAR1HrsOlUwwyCxE-e2qisQSwk89Vp1gJvrACjLiBlNhXebUU810T8o6qrsg

(...) Το δάσος είναι όπως οι νύχτες μου

Που ξημερώνοντας

Δεν είναι

Καθόλου οι ίδιες

Λησμονημένοι νεκροί

Που μόνοι αποθέσαμε 

Ετοιμοθάνατοι προβαίνουν

Με κινήματα αιφνίδια

Ή

-Θέλοντας να φανταστούμε-

Μια

Λεπτομέρεια

Τη μέρα έχει πράσινο χρώμα

Τότε το δάσος

Είναι ένα δάσος

Με δέντρα.

(Το Δάσος, 1954)