σε αποχαιρετώ  αδερφέ

Βύρωνος και Σπηλιάδου 1, σε αποχαιρετώ, αδερφέ, να πας στο καλό

24 Φεβ.2019, μία βδομάδα μετά:

όταν έκανες τις σκανταλιές σου, αθώες, σαν  παιδάκι, κατέβαινες τρέχοντας την εσωτερική τσιμεντένια σκάλα και πήγαινες να κρυφτείς κάτω από την βεράντα μας, στα μισά από τα σκαλιά της Βύρωνος για να μην σε πετύχει η μαμά, είχε ένα κάγκελο μαύρο και γύρω-γύρω σκασμένος ο σοβάς, τον έσκαβες με τα νύχια σου περιμένοντας με αγωνία να σε βρουν για να υποστείς την δέουσα τιμωρία (ήταν πάντα απαλή και γλυκιά), χρόνια πριν, τα είχα σκεφτεί τούτα και προέκυψε αυτό: 

Ανάπλι, Βύρωνος και Παραλία γωνία

Να μην θέλω να  ξέρω τι χρώμα έχει το ολοχιόνιστο???~~~;

Πού είναι το φταίξιμο στις αυλές του τίποτα –Ακύρωση-.\οι ανθισμένες νερατζούλες στερέψαν τη μία και μοναδική κορομηλιά μου.

ο τοίχος γκρεμίζεται/τα κολωνάκια καταποντίζονται. Δεν τους νοιάζει.

Μόνο τα σκαλιά είναι ίδια\ και το γούβωμα του μαρμάρου ολοένα να υποχωρεί,

στους αποκριάτικους χορούς, στο «μπαμπά, κουρεύτηκα απολύτως», τα γαλάζια τραπεζάκια και το παγωτό μηχανής μέχρι σκασμού.

Η στέρνα δεν υπάρχει, τις πικροδάφνες δεν τις ξέρουν τα παιδιά, στεφανάκια ροζ και άσπρα.

Το ολοχιόνιστο γίνηκε ολόφωτος κόλπος, ακόμα μασουλάω πεταλίδες. Τα φινιστρίνια  απ΄την πάνω μεριά του Αμφιτρύωνα???

Λέγαμε, αυτή η πόρτα δεν θ΄αλλάξει. Ξεπούλησε. Άχαρο το πέρασμα απ΄την πάνω μεριά της κουζίνας. Ο Τάκης είπε έφτιαξε νέα βάρκα- με πόντισε με τα παλιά κουπιά του κυρ Πάνου- πλέον οι απλωτές δεν φτάνουν τις υπερ-φωτισμένες τουριστικές καρτποστάλ  -ιλουστρασιόν μαντάμ. Τα περάσματα είναι ευτυχώς πάντα σκοτεινά κι οι σκιές γκρίζες,  όπως τους πρέπει.-

για μας, λοιπόν, τα σκαλιά της Βύρωνος υπήρξαν ιδιαζούσης σημασίας,

έκτοτε, τα ανεβοκατεβαίνω και μετράω τα βαθουλώματα στα μαρμαρένια σκαλοπάτια, σε βλέπω τρομαγμένο παιδάκι και σαν να σου λέω, "έλα μικρέ, δεν έγινε κάτι σοβαρό, πάλι θα την σκαπουλάρεις" παίρνεις βαθιά ανάσα, ξανανοίγεις την πράσινη εξώπορτα με το ρόπτρο, ανεβαίνεις την τσιμεντένια σκάλα, φτάνεις στην αυλή, ανοίγεις την πόρτα του τζαμωτού με το μάνταλο και πας να πιεις ένα ποτήρι νερό από το ψυγείο του πάγου εκεί, πριν να αντιμετωπίσεις το βλοσυρό βλέμμα της μάνας. Να πας στο καλό μικρέ, ξεδιψασμένος πια, αρκετά σου στερήσαμε το ωραιότερό σου ποτό, ένα ποτήρι παγωμένο νερό, λόγω των νεφρών.Στο καλό-