25η ώρα
Περπάταγες γυμνά
και δεν είχα
κλαριά να
σκεπάσουνε
το μυαλό
σου.
Περπάταγες
σιγά
και κράταγα
απ’ το χέρι
το παιδί να
συνταιριάξουμε
βήματα,
σκεπασμένοι
από βλέμματα
συμπάθειας,
τα μικρά
παιδιά συγκινούν,
έτσι δεν
λένε οι ανθολογίες;
Αφήσαμε το
χέρι,
μεγαλώσαμε
πια.
Ξέχασα πώς
περπατάς
Δεν θυμάμαι
αν χρειάζεσαι
σκέπασμα.
Το όλον:
ταινία 24 ωρών.
Έφτασε η 25η-
Εκείνες τις
θάλασσες
τις θυμάσαι
ή να
γυρίσουμε την ταινία πίσω;
Άσε,
Νέα, μοτέρ,
πάμε. κλακέτα 25η ώρα,
σκηνή α’, λήψη
β’ –φύγετε όλοι από τη μέση, είπαμε, τώρα!!!-
(απ’ το
σκρίπτ: προσοχή στον βηματισμό!!).
*περιλαμβάνεται
στο e-book σε μία
ανθολογία που επιμελήθηκε ο Γιώργος Ιατρίδης το 2014*
-για κάποιον που μόνο περήφανη με κάνει κάθε που κάνει μία κίνηση, όταν ήταν μικρούλης-μικρούλης, κράταγε με τα δύο χέρια την μηχανή μην του πέσει, Bolex, με τριπλό φακό και φυσούνα κοντή, κάθε που βρισκόμαστε, ρωτάει: " η Bolex ζει"? ζει, κι εσύ μικρέ που μεγάλωσες, να ζεις να σε χαρώ
https://www.youtube.com/watch?v=5Jj3wZVc7nw
https://www.youtube.com/watch?v=SboRijhWFDU