δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που σκηνοθετούν κακήν κακώς τον δημόσιο εαυτό τους, με όλα τα σουσούμια σαν παραφερνάλια και μυστικίζουν στον ιδιωτικό εαυτό τους, μην και αποκαλυφθεί ευάλωτος ο "εγώ ειμί,συ, τι εστί" και κλαπεί το μέγα μυστικό τους, εν ανυπαρξία-, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δραματοποιούν τον εν δυνάμει θάνατό τους, για τούτο ήταν αυθεντικός ο Bertolucci, τα έβγαλε faccia fora και μας πήρε πολλούς η μπάλα, στο 1900, με τα αξεπέραστα στιγμιότυπα του παρασκευάζειν πολέντα.
addio maestro, vero in veritas
https://www.youtube.com/watch?v=eLNfHLL_myg

* πήγαμε πολλοί μαζί και το είδαμε πάλι και πάλι και πάλι στις δύο versions στο Saint-André des Artes στο ομώνυμο δρομάκι που ξεκινάει από το  Boul' Mich και καταλήγει στο  Saint Germain des Pres, καθόμασταν ύστερα στα παγκάκια και το αναλύαμε πάλι και πάλι, δεν είμασταν τότε δημιουργοί, είχαμε, όμως, ορκισθεί πως αν λάχαινε και γινόμασταν, ποτέ δεν θα γινόμασταν δήθεν, ποτέ δεν θα ξεπουλούσαμε τον εαυτό για μιαν fake περσόνα της συμφοράς.