https://draft.blogger.com/blogger.g?blogID=708263527778732003#editor/target=post;postID=8280025438898814088;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=6;src=link

ένας δρόμος στενός-στενός, μια στενή φίλη-δειλή και κακή οδηγός -στο τιμόνι, εμείς στοιβαγμένοι πίσω, με τα θαλάσσια σωσίβιά μας, τον χάρο με τα μάτια μας, δεξιά κάτω έχασκε γκρεμός με δύστροπα βράχια πριν την παραλία κι η θάλασσα γύριζε προς τα μέσα, σαν σόλα ανάποδη, ανοιχτωσιά ήταν και επιβιβάστηκαν η μάνα μου, σαν με τα χρόνια και τα δικά μου άσπρα μαλλιά κι ο γεννήτωρ, εύχαρις και κρατώντας τα παιδιά αγκαλιά, περάσαμε σύραγγες και ροβολήσαμε στην παραλία, είχε ένα κιόσκι, ήρεμη θάλασσα και ξάφνου φουρτούνα, δεν προλάβαμε το αυτοκινητάκι, βούλιαξε, δεν προλάβαμε τα βράχια, ροβόλησαν, ήρθες ξάφνου και με σήκωσες στον αέρα, γκρίνιαξε ο ουρανός, βούλιαξε, μας κατάπιε, ακόμα παλεύουμε με τα κύματα, βγήκες και είπα να βγώ κι εγώ, στο καλό οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, τώρα, δηλαδή, εμείς βγήκαμε και σωθήκαμε? γιατί δεν το θυμάμαι αυτό εγώ?  κι αφού βγήκαμε και σωθήκαμε και πήγαμε για τελευταία φορά στο Βαραδέρο, εσύ, γιατί γυρνάς στα Πουργκατόρια κι εδώ βολοδέρνω εγώ?