1 χρόνος = κανένας

Σε ψάχναμε από τις 6 το απόγευμα, είχαμε μιλήσει το μεσημέρι κι είσουν καλά, τρόπος του λέγειν, πλην, καλά. Κι ύστερα η κατραπακιά, λογικά μιλώντας, μόνο θα ταλαιπωρήσο εφεξής, όπως κι ο αδερφός σου, ο Μανώλης μας, δυό μόνο μήνες πριν

 Πέρασε ένας χρόνος κι είναι σαν να μην πέρασε κανένας, ίσως γιατί λείπουν όλα εκείνα τα κινητά στοιχεία σου που θα βοηθούσαν στην πραγμάτωση πένθους. Λόγοι πρακτικοί αλλά απαγορευτικοί, είναι πολύ, μα πάρα πολύ μαρτυρική η αναμονή, εδώ αγωνιούν οι αγαπημένοι φίλοι-γείτονές σου, φαντάσου εγώ.... δεν γίνεται αλλιώς, όμως. Για την ώρα, κάνω τις ασκήσεις μου, πηγαίνω στον κύριο Γιάννη που με μαλώνει για την πρόοδο και.....μου λείπει φριχτά η Σάμος και το σπίτι μας, ο κήπος κι ο δρόμος μας. Τα τελευταία χρόνια έλεγα πως πρώτα νοσταλγούσα την Σάμο κι έπειτα τ' Ανάπλι, είναι που όταν πρωτοείδα το Βαθύ, κείνον τον Αύγουστο του 1982, μου φάνηκε σαν την γενέτειρα. Ως σήμερα, έτσι μου φαίνεται, όσο κι αν δεν μ' αρέσουν οι Σαμιώτες,  με τα χρόνια έμαθα να τους εκτιμώ, σαφώς περισσότερο  από τους τοξικούς σημερινούς αναπλιώτες. Για τούτο σε έκανα Χριστό να μετακομίσουμε στο Βαθύ, η απάντηση σου ήταν πάντα, σπίτι μου είναι η Αθήνα, μην εκπλαγείς εκεί ψηλά που είσαι αν με δεις να μένω στο Βαθύ... Θα κατέβω κάτου και υπόσχομαι πως φέτος θα γίνω πιο δραστήρια, έχουμε έναν σωρό θέματα εξάλλου, δεν θα κλείνομαι στο σπίτι να κοιτάζω το Παλαμήδι, που γιαυτό διάλεξες αυτό το σπίτι, θα πηγαίνω φυσιοθεραπεία και θα κάνω μπάνια-μπάνια-μπάνια, θα βγαίνω έξω και θα δω πώς στο καλό θα γίνει η κάτου μετακόμιση. Κάθε που περνάω από μπρος, αν το αντέχω, σε κοιτάω, αν όχι, κατεβάζω την φωτογραφία σου. Σε ανακινώ μες στην μικρή λήκυθο, ζωηρά απαντάς, είμαστε εντάξει, άρα.

Δεν ξέρω και τι τραγούδι να σου παίξω, τα δικά σου, με την δική σου αηδονίσια φωνή είναι κλειδωμένα στο ερμητικό σου ακόμη σπίτι, μόνο τα φυτά σου λαμπραίνουν, μου λένε τα παιδιά, τα φροντίζουν ανελλιπώς, σ' αυτό μοιάζατε πολύ με την κυρία Τερέζα, την μάνα μου, γεννημένες κηπουρές. Οπότε, να σου παίξω κείνο για την Κύπρο μιας και σήμερα είναι η επέτειος των 50 χρόνων, ελπίζω να το χαρείς, Ουρανάκι μου. Σε χαιρετώ εκ γης ορμωμένη.

https://www.youtube.com/watch?v=qK9m6d5Hbb4

Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

 

VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

https://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A

https://www.youtube.com/watch?v=xK3D32RvnfQ

ήσουν ήδη κάπως αλλά ήταν η τελευταία μας φορά, νομίζω Μαρτιος 2016 στο Jazz Club, θαρρώ ήταν κι η τελευταία συναυλία της Αρλέττας....

φοβάμαι λίγο για αύριο, πρώτη φορά που δεν θα είσαι μαζί μου σε μία τόσο δύσκολη περίσταση τα τελευταία 44 χρόνια, ακόμη κι εκείνο το δραματικό του 1988, μετακόμιζες κι έφευγες πατητά αλλά είσουν πάντα εκεί. Μόνο η παρουσία σου θα αρκούσε, λείπεις πολύ, βρε παπί

november, 9

https://www.youtube.com/watch?v=eFRTsfBFpS

Πρώτα γενέθλια χωρίς, να καλώ για το μνημόσυνο σου, δεν είναι και το καλλίτερο, θα το σκαρώσουμε, όμως γιορτή, όπως θα ήθελες, μέσα στις άλλες τύψεις, είναι κι εκείνες που πέρυσι δεν τα γιορτάσαμε καθόλου, αφού είμουν απολύτως κλινήρης, μου κρατούσες συντροφιά τηλεφωνικά. Πού να ξέραμε κι οι δυο πως θα ήταν τα τελευταία σου γενέθλια? να, σου στέλνω στο υπερπέραν τον αγαπημένο σου Νιέφσκυ, χρόνια πολλά 74 χρονο παπάκι

To 1989 βρισκόσουν στη Μπεγκάζη, έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, είχαμε συγκεκριμμένα τηλεφωνικά ραντεβού, πριν να προλάβω να πω "χρόνια σου πολλά, παπάκι μου" άρχισες να ρωτάς τι συμβαίνει, από πληροφόρηση εσείς εκεί, νούλα, πλήρωσες ένα σωρό λεφτά για να ακούς από την τηλεόρασή μου τα νεώτερα, σου χαλάσαν τα γενέθλια, αν και, τόσο αγαπητή, σε γιόρτασαν εκεί με όσα μέσα διαθέτατε. Από τότε, έλεγες πάντα γελώντας: "γεννήθηκα την μέρα που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου", συν τοις άλλοις (μία εξυπνάδα άλλου γαλαξία), διέθετες ένα χιούμορ που γινόταν αντιληπτό σε πραγματικά ενσυναίσθητους ανθρώπους. Να, κάτι τέτοια μου λείπουν ήδη...

https://www.youtube.com/watch?v=yA3shhPRK8U 

Βλέφαρο μου ~ Χρόνης Αηδονίδης Νίκος Κυπουργός

https://www.youtube.com/watch?v=hEJt6LJP-3g

που λες, ενώ ετοιμάζω κάτι για σέναν, όπως σου αξίζει, και θα ακολουθήσουν και τα μουσικά σου, πέθανε σήμερα πλήρης ημερών ο δάσκαλός σου, θυμασαι που ερχομουν μαζι σου και σας ηχογραφούσα? όταν ανοίξουμε το σπίτι θα βρω τις κασσέτες σας. Όπως κι εκείνην την μοιραία με όλη την Οδύσσεια που έβγαλες με μιαν ανάσα.... Έτσι που λες, Βλέφαρό μου-

 

Απεριχώρητα

                                            έχεις φωνή;

πιο δυνατά,

                                         η ακοή υποχωρεί

/η ηλικία βλέπεις…\

κρυπτονόηση/

σε σπασμένους αρμούς,

ακόμη περιμένουμε

                 τις γάζες/

να μην έρθετε

                                    χωρίς νάρθηκες,

τα σωληνάκια πάντα θα καραδοκούν

                                                                         ζωή σε λόγου τους.

Οι διάττοντες

                                   υποχωρούν

                                                      στο φτενότερο

σημείο της νόησης

Τα αντίο

ας είναι

             σε

                                                                                      πολλαπλά αντίτυπα,

παραλήπτες

zero

  Αν ακόμη

 αύριο

είναι

ένας άλλος καιρός

αν ακόμη

φταίω

Μην μου το πείτε,

παρακαλώ/-

28 τ’ Απρίλη 2014

 

 

              

 

 

χορός

 δεν το πιστεύω πως δεν θα ξαναδούμε την αυγουστιάτικη πανσέληνο στο Ηραίον, σκοτωνόμασταν να φτάσουμε, πολλές χρονιές πηγαίναμε κειπέρα για μια βουτια μετά το Ποτοκάκι, δεν μου άρεσε εμέναν το Ηραίον αλλά μας άρεσε πολύ το μπαράκι στη θάλασσα, φτιάχνει ωραία κοκτέιλς, κάποια φορά είχαμε τρακαριστεί με την Ίντα (εσύ περισσότερες φορές) κι είχατε σουρώσει κανονικά πριν να πάμε στην ταβέρνα. Παράγγελνες σταθερά αστακό χωρίς μαγιονέζα (απεχθάνομαι) και τις γαρίδες σου, βέβαια.Τα πολύ τελευταία χρόνια, σου είχαμε απαγορεύσει το αυτοκίνητο σου. δεν πήγαμε στο Ηραίον. 

μάλλον αυτή είναι του 2018 όπου ήρθα στην Σάμο πατητά διότι διαμαρτυρήθηκες πως έπαθες θρόμβωση. Ήσουν ήδη πολύ-πολύ αδύνατη

κι έπειτα ήρθανε οι μέλισσες με τα μελισσόπουλα και δεν βγήκαμε ποτέ από την κηρύθρα. Σε ανθρώπους που δεν σε γνωρίσαν λέω πως είσουν σπάνιας ποιότητας, όχι μόνο για την φωνή και τον χορό, όχι μόνο για το Cern, αλλά για το εσύ. μετατόπισες το κέντρο του κόσμου μου με  το γρήγορο αλλά αποφασισμένο φευγιό σου. Δεν σου το συγχωρώ, ήθελα να σε κρατήσω λίγο ακόμη, έστω λίγα χρόνια βρε παπάκι.

https://www.youtube.com/watch?v=-hW1pcdkzdU

στην αγορά είχε ο πατέρας σου ο κυρ Μήτσος το μαγαζί του όταν έφθασα εγώ στο Βαθύ το 1982, είχε ήδη κλείσει την  μεγάλη μεταφορική του και διατηρούσε μαγαζί με ζύμη, έτσι μου γνώρισες την ζηλευτή αγορά του Βαθιού, με έναν απτάλικο, πάμε γυαλό-γυαλό, κεί που ζήτησες να σε ρίξουμε...

https://www.youtube.com/watch?v=KIeL8Ic2tC0

το καλλίτερο παιδί

 όλοι μολογάνε πως ήσουν το καλλίτερο παιδί και διακεκριμμένο μέλος απ' όσους χώρους κι αν πέρασες. Για μέναν, ιδανική συνοδοιπόρος, στο καλό κοριτσάκι μου, τόσο ήθελες να ζήσεις, έτρεμες την ταλαιπωρία. Οι καλοί αθρώποι στον δικό τους Παράδεισο διαφεντεύουν, έτσι θαρρώ θα συμβεί.

Νομίζω πως οι τελευταίοι μας καιροί κάπως έτσι υπήρξαν: 

ΟΛΑ ΚΑΠΟΤΕ

Όλα κάποτε,

ακόμα και τα καύσιμα της αγάπης,

όλα, τέλος πάντων,

τελειώνουν.

Σαν τα καράβια που βυθίζονται

χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη

να δικαιολογηθούν

που άφησαν ημιτελή

την ρότα προορισμού τους.

 

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ

Πυκνώνει την μοναξιά μας

η συμπιεσμένη σιωπή.

Γράφει την ιστορία μας

στον αέρα.

Φτερό στον άνεμο

που μας αφήνει

εκτεθειμένους στο κενό.

Επιστρέφω όπως πήγα¨

άδειος, χωρίς αποσκευές.

Λουκάς Αξελός, Το Σθένος των Λέξεων, Αθήνα 2022.

 

 

περαστική κι έμεινες... Ουράνια Μέρυλιν σε ονομάτισε η Μαργαρίτα μας σήμερα/

https://www.youtube.com/watch?v=gqE4CSDkdXI

στο καλό παπάκι μου...

Haig Υazdjian ~ kouyr grounk /Memory of.....

πού να το  φανταζομουν ότι θα ήταν αυτή η τελευταία  μουσική λέξη...

https://www.youtube.com/watch?v=BFkWk5cCrYE 

 

Εγώ ήμουν κάτου και με κεραυνοβόλησαν, μεταξύ μας, το σοκ δικό μας τα ρέστα θα ήσαν ταλαιπωρία, είναι αυτό που μου είπες όταν έστερξες στο προσκεφάλι μου τον Οκτώβρη, μονος εσύ.

Για την επιδιόρθωση μιας φίστουλας πήγαμε, ανέβηκα απο  την γενέθλια, το κορίτσι σου υπερταλαιπωρημένο, έφυγα και στο ενδιάμεσο: "Δεν μπορούν να τον επαναφέρουν" κάπως έτσι, πέθανες λοιπόν Μανώλη. Τώρα πρέπει να ερθούμε, να σε διηγηθούμε και να σε ευτάξουμε κατατασσόμενο κι εσέναν κάπου. Όταν τον Σεπτέμβριο είχε ίσως έρθει το δικό μου τέλος, έπραξες άπαντα. Νιώθω πελώρια κούραση, ούτε καν να βάλω βαλίτσα για να έρθω να σου αντίο φίλε κι ευχαριστώ.

Αφοτου πέθανε η μαμά μας τον Δεκέμβριο του 2018 έλεγα... μα να μου την σκάσεις έτσι, 9 Μαϊου θα έκλεινες τα 70, Χριστέ μου!!!! 7 εγώ μπαίνω σε αυτά-πανικός- τώρα θα σηκώσω το φέρετρό σου με το μόνο μου χέρι, το κακό, το δεξί, αριστεροί κι οι δυo

δηλαδή τώρα, συγγνώμην. με ακόμη σπασμένο χέρι, εμέναν ποιός θα με πάει στην Κέρβελη και στις Μαούνες, πήγες και πέθανες κι εσύ βρε συ.... ας είχες ζήσει κι ας μην ξαναπηγαίναμε ποτέ  πουθενά στον αιώνα τον άπαντα, πάντως, ένα περιπατηματάκι, από το Κατσούνι σου ως του Γάγγου εμπρός βήμα ταχύ θα το κάμαμαν.

επειδή με την Τζίνια είχες γίνει θρήσκος, αναπαύσου εν ειρήνη αδερφέ

https://www.youtube.com/watch?v=6ePfB7-HPBE

σου έχω και νέα σήμερα 10 Μαϊου ο Μίμης σου απαρηγόρητος βρε καλέ μου ηρέμησε, τίποτα. Ο κήπος της Βαγγελιτσας απέναντι μας κανει κάτι καταπληκτικά 100φυλλα ένα για μένα περίπου σωμον τρία για σένανε σικλαμαιν υπέρ αρωματικά, τώρα  θα σου τα φέρω χθες ειμασταν λιγο δύσκολα οικογενειακώς...

 

Παναγιτσα

Μου 'μαθαν

να μην περπατάω

απαλά,

μου 'μαθαν

να μην περπατάω

βαριά,

μου 'μαθαν

να προσέχω

πού περπατάω.

 

Να περπατάω

δεν  μου 'μαθαν.

 στην Παναγίτσα

και στην Παραλία.

 

Στο πουθενά

έμαθα να περπατάω

\από μόνη μου-

Τα νέα μου:

ποιά Παναγίτσα και ποιά Παραλία?

χωλαίνω ad infinitum

χαιρετήστε μου τον τάφο του Χριστού-.

2018

*όσο χωλός και αν ο πους, όσο αντέχει η ψυχή, θα ακολουθεί την δική μας Marche Funebre, από την Παναγία, περνώντας μπρος από το κατοίκιον σπίτι, τον δικό μας κι όχι άλλων Ψαρομαχαλά ως την Πλατεία, και φέτος. 

                                    https://www.youtube.com/watch?v=cZ_Xu9J0ngM