Ηχηρά στραφταλίζει το είναι μου
στη μιμική γραμμή της μνήμης.
Η αίσθηση
του εγγύς θανάτου
περιχαρακώνει
τις ανάσες μου.
2011
© AR
Φούγκες…
Σε λαγήνια
βαθύγαια
να παυθούν
φωσφορίζοντα μάτια
στο χάος του νου.
Νερό σκοτεινό
στραγγαλίζει
χαμόγελα
στη στροφή
του συρμού.
Όσες οι προσπάθειες
γι’ ανάσυρση
τόσα τα βουλιάγματα
του εαυτού.
Φως αναρριχάται
στην πέρα μεριά
του βουνού.
Ο δρόμος τελείωσε.
Οι οδοιπόροι
νεκροί
του καιρού.
2015
© ar
In deep-laid
amphorae
to
be ceased
phosphorous
eyes
in
the chaos of the mind.
Dark
water
Is
strangling
Smiles
On
the bend
Of
the flux.
As
many as the toils
for
retrieval
such
the sinkings
of self.
Light
is ascending
On
the mound’s
furthermost
shelf.
The
road has come to an end.
The
wayfarers
Are
time’s long since dead.
© Efi Tsironi, translation, 2015