Από ένα αφηγηματάκι και από μνήμης, -άτιμη αυτή η καταστροφική μνήμη, to tell the truth, μόνο αυτό φοβάμαι, όχι το σώμα, την μνήμη- ο Ιούνιος ήταν ο μήνας όπου κόβαμε τα κορόμηλα, η κορομηλιά μας ήταν μεγάλη, φυτρωμένη στο άκρο αριστερά στο σκάμμα της αυλής. Ο Ιούνιος ήταν ο μήνας της συγκομιδής. Η κορομηλιά ήταν πάντα κατάφορτη, πέφταν τα κορόμηλα στο πάνω μέρος του σπιτιού, σχηματίζαν μωβ κηλίδες. Δεν διαμαρτύρονταν οι γειτόνοι κι ας γλιστρούσαν πάνω στα μωβ.
Εμείς, με το που τελείωνε το σχολείο μας, το πρωΐ, ανεβαίναμε και κόβαμε τα κορόμηλα, τινάζαμε κλαδιά να πέσουν, ροβολάγαμε την πέτρινη σκάλα (πόσο ευγνώμων που ο ξάδερφός μου ο Κωστής που έφτιαξε το σπίτι σε σουΐτες διατήρησε την πέτρινη σκάλα) ανεβαίναμε τα μισά σκαλιά της Βύρωνος και πίσω, στην κουζίνα μας, μαζεύαμε τα χαμαί κορόμηλα στα ταψιά. Ειλικρινά, μάλλον όλη η τότε πόλη έτρωγε από τα κορόμηλά μας.
Ύστερα, η μάνα μας, αργά το βράδυ, μετά το ιατρείο της, μέρος τους έβραζε για μαρμελάδα. Στον μπουφέ, διατηρούσε μεγάλα βάζα με την ξινούτσικη μαρμελάδα. Διαρκούσε χρόνια.
Δεν την ξαναβρήκα ποτέ αυτή την γεύση, την τρώγαμε για πρωΐ. Καμμιά φορά, όταν βλέπω αυτή την φωτογραφία, τραβηγμένη στην αυλή μας, σαν να επιστρέφει η γεύση της μαρμελάδας και του φρούτου κορόμηλου. Ήταν Ιούνης και ήδη μουλιάζαμε στις Μπανιέρες
